.

Küçük oðlumla birlikte, Fatih Camii’nin avlusuna açýlan Börekçi Kapýsý’ndan geçerek birkaç adým atmýþtýk ki, Terrier cinsi bir köpeðin ürkek ve þaþkýn bir hâlde kalabalýk içinde dört döndüðünü fark ettim. Hemen aklýma kaybolmuþ olabileceði geldi.

Boynundaki tasmasýný sürükleyerek iki gencin arkasýndan gitmeye baþladý ama gençler köpeðe ilgi göstermiyordu. Oðluma, “Bu köpekte bir terslik var. Ýlgilenmemiz lazým.” dedim ama oðlum, “Yok anne, baksana sahibinin peþinden gidiyor.” deyince rahatladým.

Eve geldiðimizde içime kuþku düþtü: Ya kaybolmuþsa?

Sokak kedilerini sahiplendirdiðim sitelere girdim. O köpeðe çok benzeyen bir fotoðrafla kayýp ilaný verdim.

“Fotoðrafta gördüðünüze benzer bir köpeði kaybolan varsa…”

 Aradan bir saat geçmemiþti ki bir kadýn ilanýma cevap verdi. “Evet, benim buna benzeyen köpeðim birkaç gün önce kayboldu. Yeriniz nerede?”

Bir de fotoðraf eklemiþti. Yazýþmaya devam ettik.

“Sizin gönderdiðiniz fotoðraftaki tasma kýrmýzý. Benim gördüðüm köpeðin tasmasý yeþildi.”

“Kaybolduðunda boynunda yeþil tasmasý vardý. Kesinlikle benim köpeðim!”

Bu onay üzerine ikimiz de heyecanlanmýþtýk. Hemen adresimi verdim; karþýlýklý telefon numaralarýmýzý rehbere kaydettik.

Adý Birsen olarak aklýmda kalan kadýncaðýz, çok geçmeden kapýmýn ziline bastý. Ýki oðlumla birlikte aþaðýya indik. Ýki saatten fazla hep beraber çevreyi kolaçan etmemize, karþýmýza çýkan herkese sormamýza raðmen köpeðin izine rastlayamadýk.

Birsen Haným iki gözü iki çeþme aðlýyordu. “Þeker hastasýydý, ilaçlarýný almazsa, özel gýdalar yemezse yaþayamaz, ölür. Ben þimdi ne yapacaðým?”

Nasýl teselli edeceðimi bilemiyordum. “Sen evine dön caným. Biz ara ara çýkýp çevreyi kolaçan eder, gördüðümüzde alýr, sana telefon açarýz. Bulunur inþallah.” diyebildim sadece.

Köpek hasta; kadýn periþan. Üzülmemek elde deðil. Pet sitelerine tekrar ilan vereyim diye düþünürken aklýma Yedikule Hayvan Barýnaðý’ný aramak geldi. Orada olacaðýný tahmin etmiyordum ama en azýndan haberdar olmalarý iyi olacaktý. Telefona bakan hanýma durumu özetledim.

“Toplama ekibimiz buraya Terrier cinsi bir köpek getirdiler. Sizde bir fotoðrafý varsa atabilir misiniz? O mu, bakar, anlarýz.” deyince, Birsen Hanýmýn siteye eklediði fotoðrafý yolladým. Kaybolduðunda boynunda yeþil tasmasýnýn olduðu bilgisini de not düþtüm.

Dönüþ telefonu bütün üzüntümü almýþtý. “Evet, o köpek þu an burada. Hâli pek iyi gözükmüyor. Sahibine haber verin; hemen gelip alsýnlar lütfen.”

Vakit kaybetmeden Birsen Hanýmý arayarak müjdeyi verdim.

Birsen Haným barýnaða gitmiþ, köpeðinin kendisine ilgi göstermemesi üzerine þüpheye kapýlmýþ. Telefonda, “Benim mi, deðil mi, karar veremiyorum.” diye aðlýyordu.

Bildiðiniz gibi, Terrier cinsi köpekler birbirine çok benzer. Üstelik ekipler yeþil tasmasýný da çýkarýp çöpe atmýþ. Ben umudumu kaybetmek istemiyordum.

“Bak caným, köpeðim þeker hastasý, demiþtin. Aþýrý hâlsizlikten kaynaklý, ilgi gösterememiþtir sana. Þöyle yapalým: Sen köpeðini tanýyan baþka birini de yanýna çaðýr. Bir de o teþhis etsin. Hazýr bulmuþken kaybetmeyelim hayvancaðýzý.”

Birsen Haným tereddüt geçiriyordu. “Eþim tanýyor ama bir ay önce bir münakaþa neticesinde evimizi terk etti. Onu aramaya çekiniyorum. Barýþmak için bahane ettiðimi zannedecek.”

Kendince haklýydý lakin pes edemezdim.

“Ortada bir can söz konusu. Kaybolduðu da açýkça belli. Gurur yapacak vakit mi? Lütfen ara. Arayamam diyorsan, ver telefonu, ben arayayým eþini.”

Bu teklifim makul gelmiþ olacak ki eþinin telefonunu yazdýrdý bana.

Kibar bir bey çýktý karþýma. Baþtan sona bütün hikâyeyi ona da anlattým.

Adamcaðýz, “Tamam, hemen barýnaða gidiyorum.” diyerek telefonu kapadý.

Akþamýn son saatlerinde Birsen Haným aradý. Sesinin tonundan mutluluk saçýlýyordu. “Sana nasýl teþekkür edeceðimi bilemiyorum. Bir deðil, iki mutluluk yaþattýn bana.”

“Yaaa, demek köpek sizinmiþ. Çok sevindim. Gözünüz aydýn.”

“Evet, eþim, ‘Kesinlikle bizim köpeðimiz.’ dedi. Kavuþtuk çok þükür.”

“Ýkinci mutluluk neydi?”

“Eþim bizi arabasýyla geri götürmeyi teklif etti. Kabul ettim. Ben yolda aðlamaya baþlayýnca çok ilgilendi. ‘Aðlamana kýyamýyorum. Bak; bulduk iþte! Hadi, sil gözyaþlarýný, üzülme artýk!’ gibi sözler edince ben de, ‘Ne kadar iyiydik! Ne oldu bize de aramýza ayrýlýk girdi?’ dedim. Meðer eþim de beni çok özlemiþ. Barýþtýk, þu an evimizde beraberiz. Boþanma davamýzý da geri çekmeye karar verdik. Bütün bunlarý senin dikkatine ve ilgine borçluyuz. Hakkýný helal et, ne olur!”

Mücella Pakdemir