2002 yýlýydý. Oðlum evimizin karþýsýndaki caminin yoldan görünen arka bahçesinde, hareketsiz yatan, açýk sarý renkte bir kedi görmüþ, bana haber verdi. Kedi sepetini yanýma alarak aþaðýya indim ve apartman kapýsýnda bekleyen oðlumla birlikte camiye gittik. Arka bahçeye geçmek için izin istedik.
 
Kedinin kafasý þiþmiþ, boynu kaskatý kesildiðinden dolayý yana doðru eðrilmiþti. Zor nefes alýyordu. Sepete yerleþtirerek veterinerin yolunu tuttuk. Hekimin dediðine göre hayvancaðýzýn bütün vücudunu iltihap sarmýþ. Serum verildi; antibiyotik ve vitamin içeren iðneler yapýldý. Bir þey yiyecek durumda olmadýðýndan, dönüþ yolunda rastladýðýmýz bir eczaneden bebek toz mamasý, biberon, büyük þýrýnga ve ayrýca, neredeyse kapanmýþ gözleri, týkanmýþ kulaklarý ve burnu için damlalar aldýk.
 
Aðustos sýcaðýna aldýrmadan, iki günde bir kliniðe gidiyorduk. Aradan geçen bir buçuk aylýk süre zarfýnda kedinin iltihabý kurumuþ; nefes alýþý normalleþmiþ; ayaklanmýþtý ama sol tarafa eðrilen kafasý ilk bulduðumuzdaki gibiydi. Veteriner hekim, kafasýnýn düzelmeyeceðini, bundan sonra hayatýna o þekilde devam edeceðini söylediði için biz de onu öyle kabul etmiþtik.
 
Adýný Eðri Boyun koyduðum kedi ev hayatýna bir türlü alýþamamýþtý. Kaçmak için yer arýyordu. Daire kapýsýný açýp kapatýrken devamlý tetikteydik. Kendini sokaða atar diye, o sýcaklarda pencereleri sürekli kapalý tutuyorduk.
 
Tedavi süresi bitmiþ; yiyip içmesi normalleþmiþti artýk. Niyetim on beþ gün daha bakýp onu özlediði sokaða kavuþturmaktý ama Eðri Boyun bütün dikkatimize raðmen bir punduna getirdi, kapýdan kendini dýþarý atýp sokaða kaçtý. Hemen arkasýndan koþup çevrede aramamýza raðmen bir sonuç elde edemedik. Komþulara, esnafa, kafasý sol yana doðru eðik bir kedi görürlerse bana haber vermelerini tembihledim.
 
Birkaç gün sonra, iki bina ötemizde oturan komþu kadýn zile bastý ve aþaðýya inmemi rica etti. Apartmanýn giriþinde selamlaþtýk. “Hayrola?” dedim. Elinde kocaman, siyah, naylon bir poþet, yüzünde zoraki bir gülümsemeyle, “Kedini buldum.” diye cevap verdi. O cevval kedinin poþet içerisinde hareketsiz duracaðýna inanmadým tabii ama aðzýný açtýðý poþetin içine bakmaktan da kendimi alamadým.
 
Bal rengi bir kedi hareketsiz þekilde yatýyordu. Oysaki kaçan kedinin tüyleri açýk sarýydý. Ne kadar “Bu aradýðým kedi deðil. Aldýðýn yere býrak bunu.” diye ýsrar etsem de, o ille de poþetten çýkarmak, yakýndan da görmemi saðlamak istiyordu. “Çýkarýrsan kaçar ama!” dememe kalmadan, kediyi çýkarýp ayaklarýmýn dibine býraktý.
 
Ayný, Eðri Boyun’u bulduðum hâlde, periþandý hayvancaðýz. Üstelik arka ayaklarý felçliydi. Komþu haným, “Bu kedi az ötedeki yaþlý hanýmýn kedisiydi. Vefat edince çocuklarý sokaða atmýþ. O da kendine bakamamýþ, bu hâle gelmiþ. Bir arabanýn altýna sýðýnmýþ gördüm ve sana getirdim. Kusura bakma.” diyerek yalan söylediðini itiraf etti. Þaþkýnlýðým geçer geçmez, mecburen, tedavi etmek üzere alýp eve götürdüm. Karnýný doyurup su verdikten sonra da hazýrlanýp doðru veterinere…
 
Adýný Balým koyduk çocuklarla. Kediciðin vücudunu saran iltihap sýký bir tedavi sonunda kurudu ama felci devam ediyordu. Kedi kumuna sürünerek bile gidemediði için, çocuk bezi baðlamýþtým altýna. Psikolojisi bozuktu, ürkekti ve biberonla beslememe dahi zor izin veriyordu.
 
Onu iyileþtirmeyi kafama takmýþtým bir kere! Yýlmadým. Tam üç ay her gün, sabah akþam, bir leðenin içine doldurduðum ýlýk suda masaj yaptým Balým’a. Sabrýmýn ve azmimin neticesini gördüm sonunda. Kediciðin ayaklarýna yavaþ yavaþ can geldi ve yürümeye baþladý. Bize güvenip yakýnlaþmasý ise yedi ay sonra oldu.
 
Minik kulaklý, kadife tüylü Balým son derece munis, sevgi dolu bir kediymiþ meðer. Diðer kedilerim Alican, Sarýcan, Kýtte ve Cango ile de çok iyi anlaþmýþtý. Bize geldiðinde dört yaþlarýndaydý. Vefat ettiði 2011 Ocak ayýna kadar dokuz sene boyunca mutlu bir yaþam paylaþtýk onunla. Mýrýl mýrýl söylediði þarkýlarla, boynuma sarýlmýþ þal misali evin içinde beraber dolanýrken, televizyonun üzerinde mýþýl mýþýl uyurken hatýrlýyorum onu ve çok özlüyorum.  
 
Mücella Pakdemir