Üzgünüm, hafýz.

Tecelli eden ne varsa teselli bulmaktý benimki.

Temkinle yaþamak ve sevmek nedir bilir misin?

Bir arbedeymiþ meðer yaþamak, sözcüklerden fal tutmak deðil amacým ki asla inanmam fala lakin inandýðým kadar yüzüme gülen insanlara ah, biraz de kendime inansaydým ya.

Hüzün bir geçitmiþ geçiþ hakký tanýnmayan duygulara veryansýn eden.

Kimi insansa aðýr ceza mahkemesi sadece öykündüðüm mutluluk benimki azýcýk itibar az buçuk da sevildiðim kadar.

Ama artýk önemi yok olan bitenin: olacakla öleceðin mademki önüne geçilmiyor.

Dik baþlý bir ruhtur içimde saklý.

Dik alasý saflýðýmýn, yüreðimde muhafaza ettiðim insanlýðým ve insanlara olan inancým.

Köprünün altýndan çok sular aktý ama yetmedi: köprü de çöktü sonunda ve yüreðim sular altýnda kaldý.

Hamt etmenin verdiði azýcýk huzur da olmasaydý nice olurdu halim?

Sevecen iklime benzettiðim çevremde ahvalim.

Gölgemle konuþtuðum bir de peþime takýlan gölgelerden kaçtýðým.

Ýman gücümde saklýyým yoksa çoktan infilak ederdim.

Bir resmi olsa keþke ruhumun ama vardýr elbet bir meali nasýl ki Allah katýnda saklý yüreðin ikbali.

Huzura yelken açtýðým yeni gün.

Kalemi pýþpýþlayýp uyuttuðum sonra da üstüne mintanlar diktiðim.

Terzinin söküðü misali, dökülen kýrýntýlar duyduðum kadar gaipten gelen sesleri duyarsýz kim var kim yok birbirinden aþaðý kalmýyor ve sancaðýma sarýlmýþken ben saadet zincirinden bir bir nemalanýyor insanlar mademki hüznümle besleniyor münafýklar.

Yere göðe sýðamadýðým da doðrudur ama yüreðime sýðdýrýyorum kâinatý: hani, kanatýlan yüreðime.

Bir esaret deðil bu tabiri caizse devasa bir cesaret yoksa ne mümkün kalem böylesine acýyla aralýksýz yazar mýydý?

Bir girdapsa.

Bir girift pasaj belki de.

Ya da adýný bilmediðim her kim/ne ise.

Kimsesizliðimi sonlandýrdým yine de tüm teslimiyetim sadece Rabbime.

Kurþun kadar aðýr acýlarým.

Yeryüzü saðýr olsa da Saðýr Sultan ile idare ediyorum.

Kulaðýma küpe ne çok nasihat gerçi bazen itaat edemiyorum ama.

Ýkbali ömrün.

Ýade-i itibarý günün.

Öykündüðüm bir Allah’ýn kulu yok ve iþte mademki kalemim ve sevgim kolluk kuvvetim güç bulduðum kadar yazýyorum ya da tam tersi: yazdýðým kadar güç buluyorum.

Hüznün tarifesinde zamlý ve zanlý kayýtlar.

Adýmýn baþýna eklenen sýfatlar.

Sessizliðim dahi kamçýlanýyor ve sözcüklerimle infilak ediyorum…

Sevmenin ve umudun karþýlýðý bu mu olmalýydý?

Karambole giden ömrün kredi borcu ve aralýksýz limiti artan.

Bir dehlizse yüreðin kundaklandýðý o kara delik.

Ah, bir de þu günahkârlarýn kulaðý delik olmasaydý ya.

Ýyi de biz böyle mi öðrendik atamýzdan, babamýzdan?

Gýybeti ne güzel geçirmiþler sýrtlarýna ve kaçýncý baskýsý hüznün.

Bir imla hatasý olmalýyým ben aþk deyip de aþ erdiðim ne çok þey.

Ývedilikle yazýp beyan ediyorum ve gün bitmeden bir bir ifa ediyorum vazifelerimi. Yalan da deðil hani, hafýz: sevgi de kalem de benden bir parça kucaðýmdan dökülenleri yerden topluyorum aman ha, basmayýn o kýrýntýlara zaten gireceðiniz kadar girmiþsiniz günaha.

Bu dünyayý kurtaracak olan elbet ben deðilim iyi de beni kim kurtaracak bu azaptan?

Allah büyük hem büyükten büyük Allah var.

Ama büyük de konuþmuyorum artýk ufacýk cüssemle ve minyatür yüreðimle kalemi de konuþlandýrdým mý güne…

Üzerinde yürüdüðüm mayýn tarlasý. Bir ayýbý olanlarýn üstüne eklenen nice ayýp ve gördüðüm kadarýyla saygýnlýk da haysiyet de kayýplarda.

Çöken bir bina gibi belki de daha beteri ve tufandan kaçsam bile yakalandýðým o saðanak ve sýðýndýðým Nuh’un gemisi.

Hele ki insanlar Nuh deyip de peygamber demezken.

Yolum yine sana düþtü, hafýz ve bu yaz sýcaðýnda nasýl da üþüyor sözcüklerim.

Kýlý kýrk yardýðým yetmezmiþ gibi acýlarýmýn kýrklandýðý.

Bense kýtlama yapýyorum sevgiyi: bir bardak þiire bir avuç sevgi.

Ne yapayým? Sevgisiz olmuyor iþte.

Sevgisiz ne yaþanýyor ne yazýlýyor.

Hüzün bohçamda saklý mendilimle silip de gözyaþýný kalemin:

Þu sayfalar yine buruþtu iþte.

Ama ben böyleyim: doðal ve doðaçlama sevip yaþadýðým ve yazdýðým kadar mutluyum hatta ben acýlarýmýn kat izinde saklýyým.

Günü de kurtardýk mý…

Ýyi de bunu diyen kim asla umurumda deðil yeter ki paçamý kaptýrmayayým ben adaletsiz onursuz insanlara.

Kaçabileceðim tek yer burasý, hafýz tek yer burasý.

Hüzün rotamda saklý bir sözcükten çýkýp da yola vardýðým son nokta yine de koymak istemiyorum son noktayý ve üç noktayla yaþayýp yazýyorum adýna yaþamak denirse yine de yine de: günüme þükürler olsun.

Beylik deðil sözcüklerim, hafýz belki sadece benlik zaten beni ben yapan da bu deðil mi…