Rahman ve Rahim olan Allah’ýn adýyla… Peygamberlik kesbi deðil vehbidir, yani seçilmiþ insanlardýr. Vahiy, yaþanýlmasý gereken hayatýn teori kýsmýný oluþturur. Peygamberler ise kendilerine gelen vahyin pratik boyutunu oluþturlar. Peygamberler vahyin nasýl yaþanýlmasý gerektiðini bizlere öðreten, bizim gibi beþerlerdir. Dolayýsýyla biz vahye ve peygamber hayatýna baktýðýmýzda dinin nasýl yaþanýlmasý gerektiðini anlamamýz gerekiyor iken çaðýmýzda þöyle bir hastalýk türemeye baþladý. “O peygamberdir, biz onun gibi yapamayýz.” anlayýþý. Halbuki þu noktayý iyi ayýrt etmemiz gerekiyordu. O’nun peygamber olmasý vahyin sadece onun yaþamasý gerektiði anlamýna gelmiyordu. O bizim için vahyin pratiðe aktarýlýþýný göstermekte bir örnektir. Bundan dolayý Kur’an-ý Kerim’e baktýðýmýzda Peygamber(sav) hakkýnda bize þunu söyler: “Andolsun ki Allah’ý(n rýzasýný) ve âhiret gününü(n saadetini) umanlar ve Allah’ý çokça ananlar için Allah’ýn Resûlü’nde, sizin için, pek güzel bir örnek vardýr.” 1

   Peygamberimiz(sav) her mesele de bizim için örnektir. Ticarette çok iyi bir tüccar, siyasette siyasi bir deha, aile içinde muhteþem bir eþ ve baba. Savaþta korkusuz bir komutan, devlet yönetiminde çok iyi bir yönetici, Ýslamý hakim kýlma metodunda bizim için muhteþem bir lider gibi her alanda bize örnek bir Peygamber. Peygamberimizin(sav) hayatýna baktýðýmýzda Ýslam’ý yaþamak, anlatmak ve yaymak için sayýsýz sýkýntýlara ve çilelere katlanmýþtýr. Peygamberimiz(sav) vahyi yaþarken, vahyi teblið ederken, vahyi beyan(açýklamak) ederken; müþrikler, peygamberimize gerek psikolojik, gerek bedeni iþkence yapmaktan bir an dahi geri durmamýþlar, ancak her türlü zorluða raðmen Peygamberimiz(sav) yýlmadan, bahaneler ve mazeretler üretmeden saðýna soluna bakmadan doðru bildiðini gürleyerek haykýrmaya devam etmiþtir. Görevini yerine getirirken de baþýna gelen musibetlere ve sýkýntýlara sabretmiþtir. Bugünün müslümanýna baktýðýmýzda sabýr kavramýnýn içeriðini deðiþtirmiþler. “Hiçbir Ýslami mücadele vermeden boþ boþ oturarak, dünyadayken cenneti yaþama cinnetine girmeyi sabýr olarak yorumluyorlar.” Halbuki buna atalet(tembellik), korkaklýk denir. Sabrýn en güzel açýklamasýný peygamberimizin hayatýnda çok net bir þekilde görüyoruz.   

   21. yüzyýlýn müslümaný kendini gerçekleþtirmede(nefsi terbiye etmede) toplumun ýslahý konusunda baþarý elde etmek istiyorsa bunu, Peygamberimiz'in metoduna göre yapmasý gerekir. Nitekim birçok ayette Rabbimiz: “Dini yaþantýda, ihtilafa düþtüðümüzde, konuyu peygamberimizin hükmüne göre yapmayý emrediyor.” Ama nefsi zaaflarýný, korkaklýðýný gizlemek için veya Peygamberin çizdiði metodu beðenmeyenler þunu söylemiþ oluyorlar: “Bugünün þartlarýna göre yaþamalýyýz, bu metot 7. yüzyýl için geçerliydi 21. yüzyýl’da bu metot uygulanamaz” dediler. Halbuki metot deðiþmezdi ve Peygambere ittiba etmek demek zaten onun yaptýðý gibi yapmak demekti. Kitaba uymak zor gelince iþi kitabýna uydurduk. O Kitabý(vahyi) birilerinin yaþamasý gerektiðini düþündük ama o birinin kendimiz olduðunu hiç düþünmedik. 

   Sonuçta dini bilen ama yaþamayan bir ‘süslümanlýk’ türedi. Þekle önem verip öze önem vermeyen Allah’ýn dünyasýnda Allah’ýn dediði olmalý diyen ama nefsinin ve þeytanýn dediðini yapan bir Müslümanlýk… Heyhat ki heyhat! Ýyi ki ecdat bu zilleti görmedi. Onlar ki her þeylerini vererek yücelttikleri bu davaya bizler hiçbir þeyimizi vermeyerek kendiliðinden yükselmesini bekliyoruz. Tevhidi gerçek manada anlayanlar her sýkýntý ve problem esnasýnda çözüm üretirler, tevhidi anlamayanlar ise mücadelenin her safhasýnda bir bahane ve mazeret üretirler.       

    Peygamber ve ashabý cennete girmenin yolunun þu ayetten geçtiðini anlamýþlardý: “Þüphesiz ki Allah, mü’minlerden canlarýný ve mallarýný, onlara (verilecek) cennet karþýlýðýnda satýn almýþtýr; çünkü onlar Allah yolunda savaþýrlar, öldürür ve ölürler. (Bu,) Tevrat, Ýncil ve Kur’an’da (Allah’ýn) kendisi üzerine hak (borç olarak yazdýðý) bir vaaddir. Sözünü Allah’tan daha çok yerine getiren kimdir? O halde (ey mü’minler!) O’nunla yaptýðýnýz alýþveriþe sevinin. Bu da en büyük baþarý ve saadettir.”2 Bu ayete gereði gibi inananlar gereði gibi yaþadýlar. Yeryüzünün en muhteþem davasý da bu deðil miydi? Allah’ýn dinini yeryüzüne hakim kýlmaktan daha þerefli bir dava var mýydý? Bu þerefli davanýn farkýnda olanlar her þeylerini bu davaya vakfettiler. Kimisi malýný, kimisi canýný, kimisi vaktini, kimisi ilmini... meselenin ne kadar ciddi olduðunu anlayanlar kabiliyetlerine göre ve kabiliyetlerinin ölçüsüne göre bu dine hizmet ettiler. Peygamber ve ashabý çileye talip olmuþ, ufku hudutlarý aþmýþ insanlardýr. Ýþte böyle bir ekip yeryüzüne Ýslam Medeniyet’ini kurmuþtur.       

   21. yüzyýlýn gidiþatýndan rahatsýz olan müslümanlar bu çileyi göze alamadýklarý müddetçe nefsin ve toplumun ýslahý mümkün olmayacaktýr. Atalet(tembellik) karanlýðýna gömülerek, Tevhid güneþine talip olmak mümkün deðildir. Bugünün müslümanýnýn böyle gamsýz olmasýnýn bir sebebi de bedelini ödemedikleri ve kendilerine miras kalan bir dine sahip olmalarýdýr. Cahiliyyenin karanlýðýný anlamamýþ, girdiði dinin bedelini ödememiþ insanlar bu dinin kýymetini bilemez. Peygamber ve ashabý, her konuda bedelini ödedikleri için bu dine gereði gibi hizmet ettiler. Hasan el-Basri(k.s), bir an kýyametin koptuðunu hayal etmiþ ve þunlarý söylemiþtir: “Ýslam, hesap günü bir insan suretinde halkýn yanýndan geçecek ve þöyle diyecektir: 'Ey Rabbim! Filan kiþi beni desteksiz býraktý, filan kiþi bana yardým etti. Þu beni yalnýz býraktý, bu bana yardým etti.' Hz.Ömer(r.a)’in yanýndan geçerken þöyle diyecektir: 'Bu adam Müslüman olana kadar gariptim.' Acaba Ýslam bizim yanýmýzdan geçerken ne diyecek diye bir düþünelim. “Rabbim bu kiþi beni toplumunda, iþ yerinde, ailesinde, okulunda gündem yapma, beni anlatacak kadar cesareti yoktu” mu diyecek veya “Rabbim bu kiþi sayesinde ben gündem oldum, yanlýþ anlaþýlmaktan kurtuldum, hükmetme makamý olarak anlatýldým” mý diyecek?

    

    Dünyada nefsiyle, þeytanýyla dost olup komþuluk edenler, ahirette peygamber ile komþu olmak istiyorlar. Bu ne yaman çeliþkidir böyle… Dünyada kimin sofrasýna oturup, onu lider kabul edip, sonra da peþinden gidiyorsan ahirette de o kiþiyle komþu olacaksýn. Dünyada kimleri dost edindiysen ahirette de o dostunla beraber olacaksýn. Bana arkadaþýný söyle sana kim olduðunu söyleyeyim, demiþ büyüklerimiz. Bende diyorum ki: 'Bana dostunu söyle sana ahirette kiminle komþu olacaðýný söyleyeyim.' Gelin hep beraber öyle bir hayat yaþayalým ki ahirette geriye baktýðýmýz da “keþke toprak olsaydým” demeyeceðimiz bir hayat yaþayalým. Derdi olmayanýn davasý olmazmýþ. Rabbim bizleri davasýnýn derdiyle dertlenenlerden ve bu derdi cihana yayanlardan olmayý nasip eylesin.

1- Feyzul Furkan Meali Ahzap suresi 21. ayet

2- Feyzul Furkan Meali Tevbe suresi 111. ayet Yorum Ekle