Sessiz Yýðýnlarýn Sesi




Bu ifade Sabýk Baþbakan Mesut Yýlmaz’a ait, ama ‘Onu hiç mi hiç ifade etmeyen bir deyim. O’na en çok yabancý, en çok ondan uzak bir tabir. Aslýnda O’nun þuuraltýnýn ifadesi bu, en çok olmak istediði ama asla olmadýðý, olamayacaðý bir ideal, varamayacaðý bir ütopya. Bu sessiz yýðýnlar zaman zaman dillenmiþ, yýllardýr yapýlan zulümlere ses çýkarmadýðý için," hiçbir þey bilmiyor, anlamýyor, göbeðini kaþýyýp duruyor," dendiði, aptal çoðunluk, bidon kafalý diye adlandýrýldýðý halde; hiç umulmadýk zamanda, beklenmedik bir tepki gösteriyor, öldü zannedilen bir hastanýn ölmediði birdenbire dirildiði, komadan çýktýðý anlaþýlýnca yeniden öldürülmek için tüm yollarýn denendiði halk bu. 

Sürekli aldatýlan, sürekli aþaðýlan bu sessiz yýðýnlar onlarý hiçe sayan, onlara hakaret eden bu azgýn azýnlýðý, bu ‘Beyaz Türkler’i tanýyor, onun aþaðýlýk yapýsýný biliyor, entrikalarýný seziyor ve ilk fýrsatta doðrulup ona Osmanlý tokadýný yapýþtýrýyor. Kendisine sürekli zenci muamelesi yapan bu diktacý, aþaðýlýk ruhlu yalancý dolandýrýcý, iki yüzlü -hatta bin bir yüzlü- ucube mahluka düþman bile olmuyor, acýyor ona, düzelmesi için dua ediyor, onun yalancý dindarlýk gösterilerine inanmýþ görüyor, onun riyakalýklarýný ortaya çýkarmaya tenezzül bile etmeden, hüsn-ü zanla muamele ediyor. 

Bu sessiz yýðýnlar çok önemli tarihsel olaylarda hep kendini gösterdi. Hiç bir zaman zalim olmadý, mazlum oldu. Osmanlý’da kazan kaldýran Yeniçeri’ye ses çýkarmadý. Taht kavgalarýna karýþmadý. Savaþlara gitti, gazi oldu, þehit oldu. Ama hiçbir hak iddia etmedi, her þeyi Allah’tan bekledi, baþýna gelen her þeyi –iyi, kötü- O’ndan bildi. Kendini hatalý buldu, af diledi, nimetleri gördü þükür etti. 

Allah’tan gelen her þeyi teslimiyetle karþýladý. Ne ulemaya saygýsýnda bir deðiþme oldu, ne ümeraya itaatinde. Bildiði tek þey vardý, o da bu dünyanýn bir imtihan yeri olduðu ve gerçek hesabýn ahirette görüleceði idi. Orada ak ile kara ortaya çýkacaktý. Hesap günü her þey ayan beyan anlaþýlacaktý. Çok söze hacet yoktu. Her þeyin en iyisini Allah bilirdi. 

Yapýlanlarý gördü, iyilerini hep takdir etti, kötüleri tarihin yargýsýna býraktý. Kanuni’nin muhteþemliðini alkýþladý ama Mustafa’yý katletmesini onaylamadý. Sarý Selim’e sarhoþ lakabýný yapýþtýrdý. Bayezid’e Veli dedi, Sultan Mehmed’e Fatih, Sultan Selim’e yiðit ve gözü kara olmasýndan, belki de babasýný devirip tahta konmasýndan dolayý Yavuz lakabýný layýk gördü, Sultan Süleyman’ýn gelenekleri bozan kanunlarýndan dolayý Ona Kanuni adýný yakýþtýrdý. Aslýnda her iki yakýþtýrmada da gizli bir ironi vardý. Halk eleþtiri hakkýný kullanýyordu. 3. Mehmet’e Avcý lakabýný vererek onun ava düþkünlüðünü öne çýkarýyor, padiþahlarýn avdan daha önemli iþleri olduðunu vurguluyordu. 

Böylece eleþtiri hakkýný kullanýyor, bu hakkýn kendisine ait olduðunu hatýrlatýyordu. Yönetimlerin zararýnýn en çok kendilerine dokunduðunu biliyor, nimetlere þükrediyor, külfetlere katlanýyordu. Uzun süren savaþ ve yenilgilerin acýsýný çekiyor, fakirliðe katlanýyor, devlet ne isterse yapýyor. Yöneticilerin zulmüne karþý ayaklanýp daða çýkanlara "efe" adýný takarak onlarýn yanýnda olduðunu haykýrýyor, zalime karþý çýkýþýný böyle gösteriyordu. 

Acýlarýný þiire döküyor, aðýtlara vuruyor, sevinçlerini türkülerle dillendiriyordu. Tekkelere sýðýnýyor, ilahilerle avunuyordu. Kendi iç dünyalarýnýn zenginliðiyle yaþýyor, dýþ dünyanýn sefaletine karþý direnme gücünü artýrýyordu. Abdülhamit’e 'Ulu Hakan' diyen bu halk, 2. Mahmut’a ‘Gavur Padiþah’ adýný taktý. 5. Murad’ýn masonluðuna aldýrmayarak akýl derecesinin hafifliðine yorduve O’na ‘Deli’ lakabýný layýk gördü. 

Tanzimat’ý ‘gavura gavur denmeyecek’ diye veciz bir üslupla yorumladý. Meþrutiyet ve Cumhuriyet’i gördü. Islahatlara dudak büktü, padiþahlarýn yaptýðý kýyafet devrimlerine teferruat gözüyle baktý. Cumhuriyet devrimlerini tolere etti. Kendine verilen haklarý kullanamadý, alýnanlara razý oldu. ‘Öyle giyinme’ dediler giyinmedi, ‘böyle yaz’ dediler yazdý, ‘böyle konuþ’ dediler konuþmaya çabaladý, ‘böyle yaþa ‘dediler inançlarýna ters gitmediði sürece 'ulu-l emre itaat' babýnda itaat etti. 

Baþýna vurdular, ekmeðini aldýlar, ses çýkarmadý, yýllarca askerlik yaptý, savaþlarda geçirdi ömrünü, evine dönemedi; aç, açýk yattý, cephelerde þehit oldu, mezarlarý bulunamadý, acýsýný gömdüler kalplerine geride kalanlar, hep geri gelecekmiþ gibi sandýlar, bekledi, durdu, beklemeyi adet etti sabýrla ve tevekkül içinde, dert yanmadý, isyan etmedi. 

Bulduklarýnda yediler, bulamadýklarýnda aç yattýlar, yiyeceklerini paylaþtýlar, kimsenin malýna göz dikmediler, ýrzlarýna namuslarýna sahip çýktýlar. Kimsenin ýrzýna, namusuna göz dikmediler. Mallarýnýn kaybýna yanmadýlar canlarýnýn telef olmasýna dayandýlar ama inançlarýna bir saldýrý olunca aslan kesildiler, vatan sevgisini imandan bildiler, vatanlarýný canlarý ve mallarý bahasýna korudular. Onurlarýný Ýslam’ýn onuru saydýlar; onun için her þeylerini feda ettiler. Allah için dost oldular, Allah için düþman. Ýbadethaneleri evlerinden, barklarýndan daha aziz tuttular. Devrimlere karþý gizli bir direniþ gösterdiler. Onlarý her defasýnda yapanlarýn dünya görüþlerinin aleyhine, inançlarýnýn lehine alt ettiler. 

Tek parti diktatoryasýna direndiler, çok partili demokrasiye geçer geçmez oligarþik diktaya gereken dersi vermekten kaçýnmadýlar. Millet iradesine 'dur' diyen üç buçuk azýnlýða karþý hep bir yol buldular, onun oyunlarýný alt etmesini bildiler. 

Bu sessiz yýðýnlarýn sesi gereken yerde susmasýný, gereken yerde konuþmasýný bildi. Bu konuþma bazen bir tavýr, bazen bir eylem, bazen de bir tercih þeklindeydi. Önce CHP ye karþý Serbest fýrka, ardýndan Terakkiperver Cumhuriyet fýrkasý, sonra Demokrat Parti ve ardýndan Adalet Partisi yanýlgýsý ve Anavatan Partisi, ve en son Ak Parti. Sessiz yýðýnlarýn sessiz devrimi böyle gerçekleþti. 

O kendine ait bir çýkýþ kapýsý bulunca saldýrdý, bir kurtarýcý görünce kucakladý, bazen yanýldý ama çok kere doðruyu tuttu ve kaldýrdý. Ýþte sessiz yýðýnlar sesini böyle çýkardý. Ayrýca eðitim yoluyla yapýlan dezenfarmasyona karþý koymakla kalmadý, alternatif çýkýþ yollarý aradý, Kur’an Kurslarý, Ýmam hatipler, dernekler, vakýflar, özel okullar yoluyla direniþini sürdürdü. Kendisine yabancý medyaya karþý yerli medyayý destekledi, yabancýlaþmýþ sömürü sermayesine karþý yerli Anadolu sermayesini –tüm sahteciliklere karþýn- destekledi, büyüttü, besledi ve ekonomik kalkýnmayý baþardý.

Ahmet Kemal