Yorgun bir savaþçýydý babam: eh, dile kolay henüz on yedi yaþýnda iken öðretmen çýkmýþtý üstüne üstük ailesinden üç sevdiðini kaybetmiþti ardý ardýna. Önce kýz kardeþi yani Yýldýz Halam sonra küçük erkek kardeþi nihayetinde de gazi babasýný topraða vermiþti ve kala kalmýþlardý bir baþýna rahmetli babam ve babaannem.

Öðretmen olarak ne çok yer gezmiþlerdi anne oðul nerede ise cennet vatanýn her köþesine gitmiþler ve babam yüzlerce öðrenci yetiþtirmiþti.

Sözcükleri bol keseden harcamak deðil amacým sadece yüreðimi saðaltmak çünkü babam göç ettiðinde geç anladým onun kýymetini ne de olsa o benim çýnarýmdý.

Otuz seneden fazla bir süre memleketine hizmet vermiþ bir eðitim neferi olan babam ve bana asla öðretmen olmamý tavsiye etmedi ne de olsa çok hýrpalanmýþtý görevini mükemmel þekilde ifa etmek adýna ama deðmiþti de. Hem annesi idi onunla gurur duyan hem de tüm dostlarý en baþta ben ve imrenerek dinlerdim anlattýðý nice yaþanmýþ anýyý.

Yorgun zamanlar ve yorgun yýllar ve yorgun bir adam.

Anlattýðýna göre tayin olduðu bir köyde yaþayanlarýn çoðu frengi hastasýydý ve hasta olanlar ayrý bir yerde toplanýyor ölenlerin cesetleri de devasa bir uçuruma býrakýlýyordu ve o köyde öðretmenlik yaptýðý sürece ne çok cenazesi çýkmýþtý sýnýfýndan babamýn. Bir diðer anýsýnda ise tipide yolda kalmýþ iken anne oðul neden sonra kurtarýlmýþlardý köylülerin yoðun çabasý sonunda bu yüzden bir bacaðý tamamen donmuþ ve son anda kesilmekten kurtulmuþtu donan bacaðý.

Onu hep dikkatle dinlerdim anýlarýný anlattýðýnda ve nasýl da gözleri parlardý öðrencilerinden bahsettikçe. Ýstanbullu iken babam ve ailesi daha sonra nice öðrencisi çýkmýþtý karþýsýna ve hepsi minnetle sevgiyle sarýlmýþlardý babamýn ellerine.

Öðretmenliðin güzellikleri idi bana anlatýlan ve eðitim aldýðým okullarýn müfredatý oldukça aðýrdý ama asla yakýnmazdým ola ki yakýnayým babam verirdi aðzýmýn payýný:

‘’Okuduðun devlet okullarýnýn kýymetini bil kýzým. Ýstanbul’un merkezinde en iyi okullarýnda okurken asla þikayet etme. Nice kýz çocuðu var nice insan eðitim alamayan. Sadece önüne bak asla da yakýnma.’’

Ýyi bir öðrenci olmak.

Zorunda mýydým yoksa içimden gelen miydi?

Ama öðrenci olmayý çok seviyordum hele ki böylesi eðitimci bir babam varken bazense hakkýný yemiyor deðilim hani rahmetlinin çünkü çok baský kurmuþtu bana yaþarken ama elinden geleni deðil yüreðinden gelenin sesini dinliyordu o.

Çünkü aileye çok geç katýlmýþ bir bebektim ve de babamýn gözünün nuru zaten oydu bana Gülüm ismini koyan öyle ki dokunmaya kýyamazdý bana rahmetli.

Bir hengâme gibi iken hayat ya da çocuk aklýmla sevmediðim baskýyý def edemediðim bir de piyano öðrenmemi þart koymuþtu rahmetli: eh, dört dörtlük bir evlat olmak da benim payýma düþendi ve yabancý dil eðitimi almamý da çok istediði için Anadolu Lisesinde okumak ve sýnavýný kazanmak benim payýma düþendi.

Ýþletmeyi yine onun rýzasý ile kazandým ama benim gönlümde baþka bir meslek yatýyordu. Elbette öðretmenlik lakin bundan babamýn dahi haberi yoktu iþin aslý içimdeki meslek aþkýný da ben çok geç fark ettim.

Gerçi iþ iþte geçmiþti ama.

Ýþletme okurken üsteledi babam: Ýngilizce olarak okumam eksik kalmýþtý Ýþletmeyin ben de derslere yüklendim ve en yüksek derece ile Ýngilizce Ýþletmeye yatay geçiþ yaptým yine babamýn hatýrýna.

Ve üniversiteden mezun olduðumun ertesi babam hayata gözlerini yumdu.

Çýnarým devrilmiþti benim.

Ýdolüm babam hatta bazen gardiyan diye seslendiðim adam.

Sonra ne mi oldu?

Bir seneden fazla hayattan koptum. Yeni mezun olmama raðmen çalýþmaya henüz baþlamamýþtým neden sonra kendini toparladým ve Ýþletme çýkýþlý olduðum için kolaylýkla kazandýðým banka sýnavýnýn ardýndan çalýþmaya baþladým özel bir bankada aslýnda nice bankada çünkü ben mesleðimi sahiplensem bile banka ortamýnda mutlu olamýyordum ve iþte sonunda yaptým yapacaðýmý. Ýstifayý bastým ve öðretmen olarak çalýþmak adýna almam gereken eðitimi göz önünde bulundurup Pedagojik Formasyon kursuna kayýt oldum.

O dönem çok þeyi denedim yaptým da.

Para kazanmak için özel dil dersi verdim ve sayýsýz ödevine yardýmcý oldum öðrencilerin. Tez türü çalýþmalar ve iki üç kuruþ kazanýp yoluma devam ediyordum.

Nihayetinde kursu baþarý ile tamamlayýp öðretmenlik yapmak için de artýk gerekli donanýma sahiptim.

Bu bölümü kýsa tutacaðým çünkü kýsa zamanda adeta bir ömrü harcadým.

Sürekli bir geçiþ halindeydim.

Geç kaldýðým için atanmadýðým için ücretli öðretmen olarak çalýþtým devlet okullarýnda.

O kadar çok okul gezmiþtim ki ama çok da insan tanýmýþ yüzlerce öðrencim olmuþtu.

Fiyasko ile sonlanan öðretmenlik maceram ve çalýþtýðým okullarda babam hep benimleydi.

Öðretmenler odasýnda otururken.

Öðrencilerime ders anlatýrken illa ki babam da benimleydi.

Öyle çocuklardý ki onlar her biri ayrý dünya en çok da Kartal’da çalýþtýðým bir devlet okulunda güzel zamanlar geçirmiþtim zaten ilk okul orada görev yaptým.

Nasýl ki babam beni okþamaya kýyamaz öðrencilerim de benim için bir evladým gibiydi.

Babam ilkokulu öðretmeni olarak mezun olmuþ sonrasýnda eðitimini sürdürüp Edebiyat öðretmeni olarak çalýþmýþtý Türkiye genelinde ve iþte þimdi ben babamý yine çok arýyorum.

Öðretmen kimliðinden bana yansýyan güzellikler ve okumaya bana sevdiren ilk öðretmenim iken babam.

Hem öðretmenlik yaptýðým yýllarda onun eksikliðini hissetmiþtim ve þimdi de tam on yýldýr aralýksýz yazarken onun da yanýmda olmasýný çok isterdim.

Aslýnda manen yanýmda da ve ona malum olduðunu biliyorum çünkü yazmaya baþladýktan sonra babamý daha iyi anladým ve öðretmenlik yaptýðým yýllarda da onu çok iyi anladým.

Güzel ülkem ne çok yollardan geçti ve bu günlere eriþtik þükürler olsun ki. Baþöðretmenimiz Mustafa Kemal Atatürk ve tüm öðretmenlerimiz: haklarý asla ödenmez.

Yokluktan çýkan caným ülkem genç Türkiye Cumhuriyeti ve eðitim neferleri bu ülkeye hizmet veren.

Çok istediðim bir þeyi gerçekleþtirdim de gerçi asil öðretmen olarak atanmadým ama ücretli çalýþtýðým devlet okullarýndaki o eþsiz havayý sevgiyle soludum.

Öðrencilik zaten kanýmda öðretmenlik zaten genlerimde ve ben daha neler yapmak isterdim ülkem adýna.

Bu vatanýn ekmeðini yiyen, yaþadýðým topraklar ve beni okutan devletim ve insaným. Alnýnýn teriyle ekmek parasý kazanan milyonlar.

Ben ülkem için ne yapsam az gelir.

Atansaydým herhalde dünyanýn en mutlu insaný olurdum çünkü ben bir vatandaþ olarak ülkeme devletime borçluyum.

Ve ben her ne yaptýmsa bir öðretmen kýzý olarak en baþta ailemi gururlandýrmak adýna da deðil sadece içimden gelen coþkuyla yaptým ifa ettim görevlerimi görevden dahi üstün tuttum alnýmýn teriyle yaptýklarýmý.

Öðretmen kimliði babamýn ve edebiyatçý kimliði…

Sanmayýn hayatým süper ve mükemmel bir yaþamým var ama çok þeyi de aþtým aþtýk ailecek ve þükür bu günlere geldim geldik de.

El bebek gül bebek büyüsem de ben hayatý yaþaya yaþaya tanýdým asla da piþtim demem çünkü daha kýrk fýrýn ekmek yemem lazým mademki hala ümidim var yarýnlardan ve ben bu sefer anneme verdiðim sözü tutuyorum çünkü ilk destekçim annemdir yazma konusunda yoksa defalarca pes etmiþtim.

Asil ülkemin caným vatanýmýn bir vatandaþý olarak bir eðitim neferinin evladý olarak asla da piþman deðilim yaptýðým yanlýþ meslek seçimlerinden ve yaþadýklarýmdan çünkü alýn teri döktüm ne yaptýmsa ve helali hoþ olsun para kazanmadan öðretmen olarak çalýþtýðým yýllar ve ben yeniden doðsam yine öðretmen olurdum yine yazmaya da gönül verirdim.

Teþekkür ederim ülkem.

Teþekkür ederim Türkiye’m.

Teþekkür ederim devletim ve Atatürk.

Teþekkür ederim ailem.

Teþekkür ederim bende emeði geçen tüm öðretmenlerim.

Ve teþekkür ederim siz deðerli okuyucularýma beni yalnýz býrakmadýðýnýz için.

Güzel ülkem seni seviyorum ve güzel insaným.

Bu ülkenin bir vatandaþý olmaktan gurur duyuyorum ve:

Çok yaþa Türkiye’m.

Tüm öðretmenlerimin ellerinden öpüyorum ve ebediyete intikal eden öðretmenlerimize Allah’tan rahmet diliyorum.

Ýyi ki varsýnýz iyi ki.