Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir ağacın altında oturmuş, güz rüzgarı esen yüzüyle gelenleri seyrediyordu. Çatlamış toprakları andıran kırışık eliyle tuttuğu asasına dayanıp ayağa kalktı. Zor yürüyordu.
Saçları örülü, gülümseyen gözleriyle kendisine doğru gelen bir kız çocuğuna hüzünle baktı.
"Merhaba ninem!"
Tanımadığı bir çocuktu. Ama her çocuk için artık bir nineydi. Yalnız kendi torunları için nine olamamıştı.
"Merhaba çiçeğim! Ne kadar güzel olmuşsun!"
"Nineciğim sende çok tatlı görünüyorsun. Seni ziyarete kimse gelmedi mi? Hani senin çocukların, torunların yok mu?'
"Çocuğum, annelerini huzur evine sürgün eden çocukların yüreği, soğuk vurmuş bir bahçe gibidir. Orada sevgiler yeşermez. Beklemiyorum da gelmelerini..."
"Olsun onlar gelmese de ben senin torunun olurum. Ben seninle oynar, seni eğlendiririm."
"Ah güzel kızım sağ olasın. Yüzündeki güllerin hiç solmasın e mi?"
"Ayşe, hey Ayşe haydi gidiyoruz."
"Nineciğim yine geleceğim. Seni yalnız bırakmayacağım. Sevgiyle ninem." dedikten sonra o kurumuş toprak ellerinden öptükten sonra ayrıldı.
Elleri titriyordu. Asasına zor tutunuyordu. Birden yere yığıldı. Gözlerinin önünden doğurduğu, büyüttüğü, geceleri onlar için uykusuz kaldığı çocukları geçti. Yanaklarından süzülen yağmur damlacıkları bir tsunami gibi çocuklarını alıp götürdü.
Yalnızdı. Kimsesizdi. Üç çocuğundan habersiz sonsuzluğa yürümüştü...
Huzur evi yetkilileri sevimli ninenin çocuklarını aradı. Annelerinin öldüğünü haber verdi. Bir müddet sonra gözleri yaşlı otuz ile kırk beş yaşları arasında bir kız iki erkek huzur evine girdi. Ağlıyorlardı ve annelerini soruyorlardı. Yetkili kişi onlara baktı. Elinde tuttuğu bir kâğıdı onlara verdi. Büyük olanları aldı. Elleri titreyerek kağıdı açtı. Birkaç yeri dökülen gözyaşlarıyla ıslanmış kâğıdı okumaya başladı.
"Çocuklarım üzülmeyin ve ağlamayın! Çünkü ben sizden uzakta daha mutluyum, sizin benden uzaktayken MUTLU olduğunuzdan daha fazla..."