Gönlünden sürgün edip, artýk bitsin diyen yar,

Çok sürdü bu ikamet, yeter, gitsin diyen yar!

Sevda kývýlcým mýdýr, parlayýp sönüversin,

Misafir mi gelmiþtir, uðrayýp dönüversin?

Küllenemez ateþtir, harlanýr her nefeste,

Yanar durur kor halde, göðüs denen kafeste.

Ýnsanýn doðasýdýr, duçar olunca aþka,

Yitirir manasýný ne varsa yardan baþka.

Ne akýl ne irade, hiçbir iþe yaramaz,

Öylesi bir derttir ki, devasýný aramaz.

Seraplar diyarýnda, yaþatýr hülyalarla,

Sanki çareymiþ gibi, avutur rüyalarla.

Gerçeklikten koparýr, olmazlarý oldurur,

Titreyen yürekleri umutlarla doldurur.

Baþta kavak yelleri estirir bir hoþ eyler,

Þerbet diye þarabý içtirir sarhoþ eyler.

Aþýðýn tüm ruhunu içten içe sarar da,

Halden hale döndürür, býrakmaz bir kararda.

Kimi gün hayalinde yar saçýný taratýr,

Kimi günse fallarda, vuslat var mý, aratýr.

…

Yârim hüküm senindir, lakin ben bir bendeyim,

Gark olmuþum sevdana, sanmayasýn bendeyim.

Bir sen varsýn içimde, senden öte bir sensin,

Öylesi bir sensin ki, senden bile ahsensin.

Ben o senin aþkýyla, mutluyum, bahtiyarým.

Herkes bende zanneder, oysa ben þehriyarým.