Ben, körfezde bulutlarla çevrili bi' garip Ýzmit. Büyükada'da Rum çocuklarýnýn bindiði þýngýrdayan velespit. Ayrýmcýlýðýn daniskasýný da yaþadý yüreðim, Marmara Depreminin zangýrtýsýný da. Nasýl birþey yapma niyetindesin arkadaþ olduðun yaradaþýna. Soluðunla þifa olacaksýn belki de beyhude çýpýnýþlarýma. Biz ayný mahallenin farklý sesleriydik. Ne oldu benden habersiz sana. Bende yanardým bir parçacýk senin uðruna. Sonumuz isimlerimizde mi gizlidir? Hayat sandýðýmýzdan daha mý hýzlýdýr? Bu nasýl son, bu nasýl bir yazgýdýr? Ölüm hak, böylesi tarif edilmemiþtir muhakkak. Gülerek mi ölmelidir Mesutlar? Son nefeslerinde katýlarak gülmeli midir? Aleviler alevlerle mi terbiye edilmelidir? Kürtler sürekli ürkütülmeli midir? Ermeniler men edilmeye zorlanýp, Rumlar umursanmamalý mýdýr? Kaderlerimiz niye isimlerimize nakledilmiþtir ki! Kim yazýyor bu felaket sonlarý. Hayatlarýmýz hep siyahýn tonlarý. Nasip alsak olmaz mý yapraðýn yeþilinden, güneþin sarýsýndan ve tatlansa aðzýmýz acý çalan meyvenin tatlý yarýsýndan. Ellerimizle düþmanlýk deðil dostluk yaratalým. Sadece perdeden sýzan gecenin rengiyle uyku saatlerini karartalým. Gecenin bile ýþýðýný güneþten aldýðýný ne olursa olsun unutmayalým. Yaþamayý kýyasýya hak edenler kötülüðe kurban edilmemeli ve yapraklar yalnýzca sonbaharda veda etmeli dallarýna. Kötü ellerde yitip gitmemeli.