Geçkin bir zamandý göðün patikasýnda saklý sýrlar ve bulutlara konan yalnýzlýðýn itirafý.

Akasya aðacýnda saklýydým belki de muhafaza ettiðim serinkanlýlýðým bir de dünde kalan ukde.

Manidar rüzgârdan nemalandým aþkýn hacminde yuhalandým hicvinde yalnýzlýðýn göðsüme saplanan þarapnel misali aralýksýz sözcüklerle vurulduðum isyanýn yankýsýydým.

Bir renktim solgun.

Bir özürdüm yorgun.

Bir selamdým kendime sunduðum.

Yitik kelamýn manivelasý sözcüklerdi madem hayatý yaþanýr kýlan ve iþte serbest býraktým ruhumu: evren kazan ben kepçe demlendiðim ufkun ýþýltýsý kadar bilinmeze gark eden yaram.

Mevsimin solgun tenine yaðan karýn istila ettiði o özgürlük aslýnda özgün bir ritim yaðan karýn her zerresi baþýna buyruk ve nasýl da masum.

Ocak, göçeli saatler oluyor ve ocaðýn baþýnda sýzýp kalmýþken çalan kapýnýn sesine uyanýyorum.

Hüzün benim diðer adým.

Garbý ömrün þavký hüznün.

Mevsimlerden ayýkladýðým yapraklar bazen ayrýk otu addedilen varlýðým…

Yüzdüm ve yüzdüm tam da kuyruðuna gelmiþken…

Yüz görümü bir isyandý ruhumun þekillendiði ve gözümü açýp kapamakla eþ deðerde idi kapýya dayanan Þubat’ýn eski aya verdiði selamý yitik bir cümle gibi sýrtýma geçirdim ve derinlerde yüzmenin verdiði huzurla dünde saklý devasa kaosu yeniden hayata geçirdim.

Bir rota ise yaþamak.

Bir nota ise verilen.

Hercai düþlerin enginliðinde yerden yere sürüklenen.

Latife yapmýþtý oysa mevsim ve hoþ görmüþtü Tanrý.

Ýzafi bir mutluluksa ikbalim inhisarýnda yenilgin yeniden düþtüm yola baþa sardýðým ömrün pazen dokusuna bir bir inerken kar taneleri.

Fýrsat bulup da sokaða çýkmýþken gitmemle gelmem bir oldu.

Saatler evvel baharý yaþayan þehir þimdi baþ baþaydý kar soðuðu ile.

Kardan hecelerdi yaðan bense banka kuyruðunda þifremi hatýrlamaya çalýþýrken ansýzýn nasýl da unutmuþtum adýmý ta ki banka görevlisi adýmý seslenene deðin.

Ses etmeden yaþamak buydu iþte ve adýmdaki hüzün yüzüme yansýrken oysaki gülmekti bana yakýþan ve iþte ihanet ediyordum ismime.

Gül mizacým.

Dikenlerim.

Solgun yapraklarým ve köküme sadýk kaldýðým kadar kulvarýmda öndeydim en azýndan hayal dünyamdý bunu diyen bir de düþlerin patikasýnda sýký sýkýya tutunduðum umudum ve iman gücüm.

Restleþtiðimdi rüzgâr.

Rast gele seven deðil aralýksýz mübalaða etmeden yaþamayý ilke edinmiþ olsam da biliyordum da beni bekleyen yeni hayatýmýn illa ki yakamdan çekiþtireceðini ne de olsa iki yakam birbirine dargýn hatta düþmandý.

Ýzini sürdüðüm kadar pervasýz rüzgâr üþütürken iç cebimdeki cümleleri.

Eriþkin bir kar tanesi iken içime yaðan.

Esefle sürüklendiðim kadar kuyruðuma takýlýydý kaygý ve hüzün ve yine kaygýlý bir günün son saatlerinde zamandan çalýyordum aslýnda bendim bana uzak bendim bir o kadar kendime yakýn.

Mevsim hüzünlü sesiyle adýmý çaðýrdý oysaki ben bankada kuyrukta aslýnda sorgulamaktayken hatýrlamadýðým þifremi ve iþte soluksuz kaldýðým kadar attým kendimi bankanýn dýþýna sadece temiz havayý çekmek istemiþtim içime ve sýramý savmadan çýktýðým banka þubesinin tam da önüne park etmiþ bir motosiklet çekti dikkatimi ve iþte unuttuðum þifrem motorun plakasýnda bana göz kýrpýyordu.

Ýster þaþkýnlýk deyin ister tevafuk addedilsin.

Ýzbelerinde belleðimin kaybolmuþ bir sayý silsilesini Yaratan karþýma çýkarmýþtý ve banka kuyruðuna girmeden hallettim iþimi o prototip bankamatiði pek de cazip gelmezken sair zamanda nasýl da merakýmý celp edip bana gülümsemiþti.

Ufaktan baþlamýþtý kar yaðýþý kimine göre sulusepken kimine göre hýrçýn rüzgâr kimine göre eðlence kimine göre iþkence.

Arýnmýþtý ruhum ve hýzlý adýmlarla eve yürüdüm zaten hep de ben deðil miydim telaþla yaþayan telaþla koþturan.

Girift idi duygular.

Haþmetli idi korkularým.

Anne kokan evime gitmekti benim için cennete açýlan kapý ve þükrümü eksik etmediðim kadar sabrýmla ve umudumla verdiðim hayat mücadelesi.

Sözcüklerdi ekin tarlam ve duygularým þahlanan.

Münazara ettiðim iç sesim hep de fiyakalý idi hani ve fýtratýma iyi gelen hatta kopacak fýrtýna öncesi sessizliði bana buyur etmiþken kader…

Yolunda gitmeyen ne varsa hep beni bulurdu madem.

Yoldan çýkan kimse hep mi baþ koyardý beni üzmeye…

Tanýdýk tanýmadýk hangi duyguysa nasýl da üstüme üstüme geliyordu hayat bense üstünkörü yaþadýðým kadar üstüm baþýmda idi buruþuk cümleler ve silktim yakamdan her birini ve yere düþen sözcükleri bir bir ihtimamla topladým yerden ve soktum yeniden iç cebime.

Gidenler vardý yine.

Gelecek olanlarsa beklemede.

Kayýtsýz þartsýz sunduðum dilekçem ve altýna attýðým ýslak imza.

Rencide edilmiþ yüreðime yaðan kar inceden inceye dönüþen zayýflýðým ve haletiruhiyem ve piþekar duygularým.

Rengi olmayan bir özlemdi beni esir alan.

Huzurumu katlayan bir iç sesti beni Rabbime daha da yakýn kýlan.

Hüznümse beklemede ve çatýk kaþlý imgeler bazen yüzüme sýrýtan ve inceden bir kinaye iken ömrümü heba eden kýsasa kýsas yapmayý da asla ilke edinmediðimden midir ne kýstas bildiðim duygu cumhuriyetini hep kayýt altýna almýþtým ne de olsa bir ömür.

Cebbardý gölgeler.

Kimi zamansa kuru gürültü cereyan eden.

Ýstimlak edilmiþ bir bina gibi ya da arazi ve yaðmalanmýþ eþyalarý yürek iklimimden dökülen birer ikiþer.

Haznesi kaygandý ömrün.

Hazine bildiðim elbet iç sesim.

Evhamla yaþamak iyice yapýþmýþken yakama ben hala iki yakamý bir araya getirmek adýna cebelleþmekteydim iþte yaþadýðým kadar hayal dünyamýn enginliklerine serptiðim tohumla illa ki baþ verecekti.

Bir uyandým ki ansýzýn:

Sahi dýþarda mýydým yoksa evden hiç mi çýkmamýþtým?

Ya, yaðan kara ne demeliydi.

Ýliklerime kadar üþüyordum ve iç sesim beklemede sonra bir koþu gittim annemin odasýna ve kadýn mýþýl mýþýl uyuyordu bize rest çeken bakýcýsý neredeydi sahi?

Dýþardan gelen sesler merakýmý iyice kabarttý ve bir baktým ki sokaða…

Hali hazýrda yerler kar tutmamýþ olsa bile aðaçlar nasibini almýþtý yaðan kardan ve buz gibi üþüten rüzgâr evin içine dahi girebilmekteyken…

Ve ansýzýn uyandým.

Aklým hala kaybettiðim þifremdeydi.

Akýl notama bir not düþtüm firari gecenin sessizliðinde yol almaktayken düþe kalka…

Sadece resmini çekmiþtim hýzlý çekimdeki hayallerimin ve gerçeklerin bir o kadar her þey birbirine girmiþken altý ay evvelki mutluluðumuzu tahayyül ettim annem henüz hastalanmamýþken ve her þeye raðmen defalarca þükrettim ne de olsa umut hep vardý tuttuðum sancaðý mademki derine saplamýþtým ve ruhumdaki fýrtýna diner dinmez hayatýmý yoluna koyacaðýndan öylesine emindim ki Tanrýnýn…