ZAVALLI KURBAÐA

 Çocuklar sokak ortasýnda oynuyorlardý. Çizgi oynayanlarýn “Yandýn! Yanmadým!”, kaçak polis oynayanlarýn da “Dur! Kýpýrdama!” haykýrýþlarý, misket oynayanlarýn “Ben birinciyim. Sen ikincisin.” tartýþma ve baðýrtýlarý bütün mahalleyi ayaða kaldýrýyordu.

Çocuklar, uçsuz bucaksýz hayallerini kahramanlarla renklendiriyorlardý: “Ben Cüneyt Arkýn!.. Ben Karaoðlan!..” Acaba hayallerindeki bu kiþiler gibi olabilecekler miydi, sürprizlerle dolu hayatta?

Bu yaz günü öðle sýcaðýndan kaçanlarý uyandýrdýklarý için çatýlmýþ kaþlarla, ekþimiþ yüzlerle karþýlaþýyorlardý. Onlardan kýzgýnlýða, nefrete bürünmüþ sözler iþitiyorlardý. Gözleri bu kiþilere kayan birkaç çocuk, kendilerini büyük kiþilerle özdeþleþtirme yarýþý yapan arkadaþlarýný sürprizli, maceralý fakat alýþýlmýþ þeylere karþý uyarmalarýna raðmen yüksek ayarlý konuþmalar devam ediyordu.

Arkadaþlarýný ikaz edenler de bir süre sonra diðerlerine uymaya baþlýyorlardý. Sabrý en çok taþan, çocuklarýn oynamalarýný hiç istemeyen Leyla Haným idi. Zavallý çocuklarýn çekmediði þey kalmamýþtý bu kadýndan. Kýzgýnlýðýný yatýþtýrmak, çocuklarý susturmak için eline kaptýðý bir kova suyu, balkondan çocuklara serpiyor, bir yandan da baðýrýp çaðýrýyordu.

Islanma tehdidiyle karþýlaþan çocuklar, kendilerine yeni bir eðlence bulmuþlardý artýk. Bu yüzden oyunlarýný bile býrakmýþlardý. Ona kimi dilini çýkartýyor, kimi baðýrýyor kimi küfür ve tehditler savuruyordu. Aslýnda bu davranýþlarýyla eskisinden daha fazla gürültü çýkartýyorlardý.

Kaþlarý çatýlan, çocuklarý boðmayý bile düþleyen Leyla Haným, kovasýný tekrar doldurup geldi. Bu eðlenceyi çok seven çocuklar bir ýslanmaya, bir geri çekilmeye devam ettiler. Bu, iki askeri gücün yeniþememesi gibi bir þeydi. Sonunda bir taraf dayanamayarak pes ediyor ve geriye çekiliyordu.

Bununla yetinmeyen Leyla Haným, üzerlerine kaynar su dökmekle tehdit etti. Yenilgiyi kabullenen çocuklarýn peþlerinden koþmaya baþlýyor, ardýndan çocuklarýn aileleriyle kavgaya tutuþuyordu. Þimdi çocuklarýn gürültülerine bir de ailelerin kavgalarý ilâve olmuþtu.

Bu geri çekilme ve kavgalardan sonra bazý çocuklar acýktýklarýndan, bazýlarý da yeni bir eðlence bulduklarýndan daðýldýlar. Yaþlý, uzun boylu, aksakallý fakat bu kadýna nazaran çok iyi, çocuklara þaka olsun diye onlarý balkondan hortumla sulayan Cavit Amca, onlarý kaçýrtmýþtý.

Nuri, Recep ve Yüksel yýllardýr imkânsýzlýk yüzünden bir türlü yapýlamayan evin beton zemininde oyunlarýna devam ettiler. Fýrýnda çalýþtýklarý için odun kesmeleri gerekiyordu. Yorgunluklarýný atmak, yarým kalan oyunlarýný sürdürmek için burasý onlarýn en son mekâný olurdu.

Þiþman, saçlarý sarý, kýrýcý ve kaba biri olan Yüksel, yakaladýðý bir kurbaðayla oyunun seyrini bozdu. Yüksel, bir ip bularak kurbaðayý ayaklarýndan inþaat temelinin demir çubuklarýna baðladý. Nuri ile Recep, ona yardýmda geri durmadý.

Zavallý kurbaða, baþýna gelecekleri düþünemiyordu. Daha önceleri bir arabanýn lastikleri altýnda can verenleri, yýlanlara yem olanlarý görmüþtü. Kendisine reva görülen bu farklý ve garip ölüm tarzý karþýsýnda iri olan gözleri, þaþkýnlýktan yuvalarýndan fýrlamýþ gibiydi. Kurbaða, çocuklara “Ben sizlere ne yaptým ki bunu bana reva gördünüz?” der gibi bakýyordu.

Þaþkýnlýkla etrafýna bakýnýp dururken kýrýlmýþ cam þiþeleri, iri iri taþlarý fark etti. Taþlanabilirdi, kendisine þiþeler atýlabilirdi. Fakat bu baðlanmak da neyin nesi oluyordu? Kurbaða, bunu bir türlü çözemiyordu. Zavallý kurbaða, bu beton zindanda iplerle baðlý olduðu için hareket edemeyecek ve hain ellerin atacaðý iri taþlara, cam þiþelere hedef olup ölecekti.

Önce Yüksel, avucundaki taþlardan birini sol eline aldý ve kurbaðaya attý. Taþ, isabet etmedi.

Nuri:

- Sen vuramadýn. Sýra bende, dedi.

Nuri’nin fýrlattýðý taþ, kurbaðanýn karnýnýn tam ortasýna isabet etti. Kan süzüldükçe haykýrýþlar, pis sýrýtýþlar o nispette artýyordu. Recep’in attýðý son taþ, kurbaðanýn bütün acýlarýný ve çektiði iþkenceyi topyekûn ifade eden son “Výraaak!” sesini çýkarttý. Zavallý kurbaða, bu sesten sonra son nefesini verdi.

Sadist ruhlu üç çocuk, pis gülüþlerine ve sevinçlerine devam ediyordu. Yüksel, onlarýn büyüðü olmasýna raðmen onlara iyi bir örnek olacaðý yerde...

Bu olup bitenleri biraz zayýf, sessiz, çevresinde efendi olarak tanýnan, oyunlarda “Karaoðlan” lakabýný sürekli kullanan, bu lakabý kullandýðý için yaþlý bir ayakkabý tamircisinden bravolar ve aferinler alan Fatih, seyirci kalmak zorunda kalmýþtý.

Fatih, kendi kendine “Ben büyük olacaktým ki onlara günlerini gösterirdim.” dedi. Ýçinde sýzlayan vicdan yarasýný, teskin edemedi. Yaramaz çocuklar, kurbaðanýn yanýndan ayrýlmasýna raðmen Fatih, zavallý kurbaðadan gözlerini alamadý. Hüznünü, çaresizliðini ancak bu þekilde ifade edebilmiþti.

Fatih, bu olaydan çok etkilenmiþti. Gündüz yaþadýðý bu þok, Fatih’in rüyalarýný bile iþgal etmiþti. Onun sessiz kalýþýný, vicdan sýzýsýný ifade eden ve yanaklarýndan süzülen ince gözyaþlarý… Bir bardak suyla yanýnda bekleyen annesine bunlarý anlatmasýna raðmen deniz gibi kabaran vicdanýný bir türlü susturamýyordu.

Keþke zavallý kurbaða da onun bu halini görebilseydi ya da hissedebilseydi...

HÜSEYÝN ÜSTÜNSOY