Ruh ve bedenin birleþkesidir þiir.
Kiþinin kendini, hislerini, yaþadýklarýný bir nevi kaleme dökme þeklidir. Gözyaþlarýnýn kalemi titrettiði anda cümlelerin boþ kaðýda dökülebildiði andaki histir. En derin düþüncelerden sýyýrýp, uzun metrajlý filmi tek bir sayfada görebilmektedir. Duygularýn dýþa vurumudur. Ýster tek bir kelime, isterse dizelerce dökülsün satýrlara, kiþiden kiþiye deðiþen verdiði histir kanattimce.

þiirler aþk diyince ataþ gitmeliydi sineden

Ne güzel bir taným Erhan Hocamdan... Kutlarým...

ÞÝÝR AÞKINA DÜÞMÜÞKEN...


‘’Benim gibi saðý solu belli olmayan biri için ve bir göçebe için þiir iyi bir yol arkadaþýdýr. Yerin yedi kat dibine de gitsen, göðün yedi kat üstüne de çýksan seninle gelir. Þiir imkânsýz bir þeydir, mümkün deðildir, çaresizdir. Bunu hissediyorum ben hep onda kendi umutsuzluðumu buluyorum.’’(Alýntý)


Debdebeli bir saðanak ve de sýðýnak içimin derdest edilmiþ yenilgisinde saklý onlarca yanýlgý ve þiirden sökün eden hücrelerim dev/asa bir algý b/eþiðinde de salýnýp salýnýp kendimden gittiðim kendime ulaþmaktan aciz bir yitim iken yenilgilerim ben de varým bu dünyada mademki içime yaðan þiir denen saðanakta tek sýðýnaðým iken þiir azýcýk mazur görünüz beni, bayým ne de olsa ben mayýn yüklü balta girmemiþ bir tarlayým; sözcüklerin tarhýnda nakþeden yalnýzlýðýn da dik alasý iken dik baþlý kalemim ve dik acýlý þiirlerim.
Dilim yandý.
Yetinmedim.
Dil yarasýyým mademki bülbülün, kavuþamadýðýmdan mýdýr içimde dinmeyen hüzün?
Hem bülbülüm hem gülüm:
Aþka âþýk aþka pervane bir sarkýt saklý kimyamda kalemimle dikitler yaðdýrdýðým semanýn dik baþlý turnasýyým belki de kukumav kuþu küllerime sevdalý doðduðum Anka mizacýmla doldurduðum heybemi þair unvanýmla þiar edindiðimse s/onsuzluðun peþinde ve onsuz kalamadýðým kadar kaç onstur sahi kalemimin ve Kale’min deðeri?
Öncemde kalburüstü hayaller biriktirdim çocukken bankanýn verdiði kâðýttan kumbarada aslýnda içimdeki hayalleri hem gerçek kýldým hem de içimdeki çocuðu bir ömür yaþanýr kýldým.
Kimine göre bir örüntü þiir kimine göre bir görüntü iken de þair.
Üzerime üzerime geldiler ama çocuktum bilemedim ve inandým herkese þaþmadan rotamda þaþý bildim cihaný þeþi beþ sevdalarda þekilsiz suretlerde þerh düþtüm düþeli düþlerime.
Þemsi Aruz idi gölgem.
Þems idi içime esen rüzgâr.
Hem olduðum gibi göründüm hem göründüðüm gibi oldum ve iþte düþtüm gerçeklerin t/uzaðýna.
Bir umudun tarhý idi þiir ama öncemde ne þiir okudum ne þiir yazdým lakin yer gök þiirle kaplýymýþ meðerse ben bilmeden hayatý þiir gibi yaþamýþ iken.
Yaþ kemale erdi kalem ve þiir girdi kanýma.
Selamýn yitiminde verdiðim selamý sadece kalemim aldý ve kalburüstü hayaller kumpanyasýna müdahil oldum bir avazda.
Ceketim ütülü.
Düðmelerini de iliklemiþtim mademki kalemin ve üþenmeden þiir yazdým gün ve gece.
Ahkâm kestiler:
Neymiþ efendim?
Benden þair olmazmýþ.
Ýyi de ben þair deðildim ama þiirdim hatta binlerce hatta noksansýz her yerde tüm benliðimle içtiðim þiir diktiðimse söküklerim þiir namzet acýlarým þiir yazmadýðýmda büyüyen yaralarým bir o kadar þiir yazdýkça da büyüdü yaram ve yamalý hayatýma tam da NOKTA koyacakken bilemedim o gece sabaha çýkacak mýydým?
Bir b/aktým ki sabah olmuþ ve yüreðimdeki uçuklar þifa bulmuþ.
Yer gök kanamalý iken sarmalýnda gizemin ve vuku bulan ilham perim demem o ki, azizim:
Ben þiirle yeniden doðmuþtum o sabah.
Günyüzü görmeyen bir fasýlada.
Gök gözlü annemin sevdasýna da düþmüþken.
Yer gök birbirine kavuþamazken ben kavuþmuþtum ya, kayýp yanýma.
Hizaya gelendi nefsim nefessiz kaldýðým bir gecenin ertesi
Hafýzamsa güncellenmiþ ve aldýðým soluk kalmadýðý kadar þiirsiz.
Kendimden gitsem de þiir gitmedi benden.
Kendimden haz etmesem de azýðýmdý þiir.
Aza kanaat etsem de þiir yazsam da kanaat etmemiþken yazdýklarýma.
Þiir aþkýna düþmüþken yarý yolda kalsam da þiir aþkýna.
Yaðmalanmýþ yüreðimden sökün eden dizeler ve imge bataklýðýnda boðulan kimsesizliðim.
Rivayet oydu ki:
Müptelasý olduðum sevginin de ötesinde mudiliydim artýk þiirin.
Hem hicretim.
Hem hicrim.
Hem hicvim.
Kanatsýz meleðim yanýmda.
Kanamalý dizeler beklemede.
Vurdumduymaz kim var kim yok uzaðýmda ama þiir yaný baþýmda.
Umutsuzluðun sönük feri.
Sonsuzluðunsa neferi.
Acýma kefil.
Açtýðým yaraya zemin hazýrlayan yine þiir.
Mazbut bir iklimde müspet bir duyguda…
Kelli felli adamlar þiir yazarken ben kim oluyordum da þiir aþkýna düþmüþtüm?
Þiir hem ladesim þiir hem sobelendiðim hem de körebem.
Körelmeden yaþamanýn da diðer adý þiirdi madem.
Rahmetli babamýn köstekli saati dahi þiire namzetti.
Ruhumun üstünü örten atlastan yorgan elbet melekler þahit.
Mevsimin meyvesi; dikenli gövdemin çiçeði; yýldýzýn ta kendisi þiir mademki mehtaba sevdalýyým ben yine þiirdim yine þiir.
Gülüm/semenin diðer adý ve sahibesi olduðum birden fazla ismim:
Güllük gülistanlýk filan da addedilmesin hani yaþadýðým hayat lakin ne zamanki þiire soyunsam, öykünsem cenneti yaþarken cehennemi duyumsamazken.
Yazmadýðýmda yaþadýðým cehennem azabý.
Yaþadýðým kadar da þiirde nöbetçi þakaðýma dayalý kalemin namlusu ve pusu kuran zalim ruhlarýn dahi uydusu iken þiir.
Uydurmaca deðil hayal gücümün esintisi ve uyruðum yine þiir…
Þiirden ibaret de deðilken üstelik bazen þiir dahi beni kesmezken ve ulaðým ve umrem ve içimde kalan nice ukdenin arkasý ve de ulemasý yalnýzlýðýn yeter ki soyuttan somuta yol alayým mademki mahlasým da þiir kökenli gülüm/seme diyen de biri vardý mademki kâh matemimle örtüþen kâh umudun ta kendisi…

YILDIZ GÜLÜM