Suzinak makamýndan tambur giriþini dinliyorum

Sessizliðin iklimine çekilerek düþlerimle makulleþiyor ve içimi çekiyorum

Ne kadar ah u zarým varsa, umut damlalarý sabrýmý zorlasa da, hiç ses etmiyorum

Sanki bir baþka mekân duygu daðlarýnýn arasýndayým, gözyaþlarýmý tutamýyorum

Sezai Karakoç geliyor aklýma, ne kadar imreniyorum

Nesir ve þiirlerini okurken, risalelerin zerk ettiði ibreti solurken irkiliyorum

Mehmet Akif’in kanaati, heva ve heves karþýsýnda ki edebi nezaketiyle yoðruluyorum

Said’i Nursi hazretlerinin yamalýklý yorganý ve tiryakisi olduðu çay ile cefaya feyz kattýðýna þaþýyorum

Âlimler ne eziyetler çekti, ilim için ceht etti

Derviþ ve arifler himmet ve hizmet adýna varlýklarýndan vazgeçip eriþti

Yolun istikameti belliydi, sevda kararmayan bir meþkti, aþk zaten en aziz þerefti

Neden ve niçin gerekçeli, akýl ve vicdan nitelikli, gönül ihsan ile mücehhez olmasý gerekirdi

Önyargýlardan yürekler arýnmalý, yeni sayfalar açýlmalý

Korkuyu gönülde barýndýrmaktan kurtulmalý, hesap adýna hakla barýþýk olunmalý

Ne kadar kayýtsýz katýlýrsak, hassasiyeti býrakýrsak, ibadet adet üzre olur, ihyasý boþtur

Aklýn ve izanýn ihtiyacý olan bilgi ve basiret zaruret olmalý, kul, nefsi esaretten kurtulmalý

Mustafa CÝLASUN