Dudaklarýn ne renk desem sana “kýrmýzý” mý dersin?

Ki oysa bence öyle deðildirler.
Nil rengi gibi huzur dolu olduklarýnda en güzel yeþildir dudaklarýn.
Özgürlük gibi okyanus koktuklarýnda en güzel mavi
Ve hasada hazýrlanmýþ tarlalar gibi dirençli durduklarýnda en güzel sarýdýrlar.
Dudaklarýn ne kadar bense o kadar renktirler.
Mercan düþlerinde rengarenk hatta.
Dudaklarýn çoðu kez konuþamayan renksizlikte de salýnan birer okturlar.
Sen sustukça benim göðsüme saplanan oklarý savuran dudaklar....

En son “hoþça kal” dediklerinde bana,
Aldýðým yaradan sanýrým; susmuþtum.
O an ne renktiler bilemiyorum.
Öylece açýlýp kapanan,
Senin hayatýný deðiþtiren,
Sözlere karþý kullanýlan birer destekçiydiler.
Ben “gitme” demeni bekledikçe “git”diyordular.


Sana biraz o çok özlediðin uzaklardan getirdim desem.
Uzaklardan dokuduðum yakýnlardan yada.
Ve birazda tarçýnsý bir rüzgar kokusu utangaçlýðýna sürülen.
Bir aþk bir hayatýn ölümle bitmesi gibi bitsin mi böyle?
Her ayrýlýðýn ardýndan kurutulan bir gülün yapraklarýný
Küller niyetine mi salacaðýz sokaklara?
Hiç tanýmadýðýmýz insanlar onlara basýp geçeceklerde
Koruyamayacak mýyýz onlarý?

Bu mu gerçekten istediðin pembe dudaklar?
Gideyim mi?
Bavullara týkýþtýrýlamayan duygularýmýzý
Kargoyla kendimize mi gönderelim diyorsun yoksa?
Ama ben adres deðiþikliði bildirmedim bu aþka.
Tanýmadýk ellerde kaybolursa yüreðim
Ve biri gelip özensizce açarsa onu ,
Okursa...
Ya senin þu an bana siyah görünen dudaklarýna
Pervasýzca dokunursa...
Ve sen aðlarsan ben duymazsam...
Sitem dolu mor dudaklarýn bükülmez mi?
Gözlerinden akan yaþlar dudaklarýna deðip de
Renkleri silindikçe,
Dudaklarýn çýplaklýðýna büründükçe ;
Kim sevecek seni o zaman?

Yine de “git”dedin.
“Aç da kalýrým renksiz de” dedin.
“Kaybederlerse yüreðimizi bize dönmeden
ne fark eder ki” dedin.
“Bir baþkasýnýn kaybolmuþ yüreði de
Elbet bir gün bize gelir” dedin.
“Her kayýp kendine yaþayacak bir kent bulur” dedin.

Peki imkansýz kristal dudaklar...
Her kent kendinde hiç ölmeden yaþatacak bir kayýp bulabilir mi?

MUÐLA

.