Kim bilir ne kadar yaralý bir nefes

Biçarelik sanki üzerine geçirilmiþ çuha bir kafes, bakýnýyor sessizce

Derinliðin kaybolan izlerine sýðýnýyor, sessizliðin girdabýnda ne kadar yoruluyor kimsesiz

Nereye gidiyor, kimi bekliyor etrafýna o kadar kayýtsýz ki, kimseden habersiz hissiz ve þevksizdi biçare yaþlý kadýn

Yanýna yaklaþýp sual etmek istiyorum

Yapabileceðim her ne varsa sunmak ve o hazin haline deva olmayý diliyorum

Ve fakat çok çekiniyorum, hissiyatýný düþünüyorum, o an acabalarda geziniyor ve üzülüyorum

Kim bilir neydi derdi, bu hale düþüren kederi, yalnýzlýk ikliminde savrulan mecali diye sessizce düþünüyorum

Ýnsan niçin unutur þevki ve neþeyi

Ruhundan nükseden iþveyi, aklýn ve irfanýn vecdini, dumura uðratýr her þeyi

Neden yok olur düþleri, ömrün öznesi olan umutlarý, sere serpe, naçar bir halde çýrpýnýþlarý

Hissiyat en berrak renktir, heva ve heyecan bedelli bir elektriktir, akýl ve irade bunun için azme baðlý olan zindeliktir

Nitelik gönül dilinde ki ihlâsýn þartýdýr

Ýhlâsýn ihata etmediði her amel nefsin ve hevesin riyasýdýr, cilasýdýr

Amel ve zikir riyayý kabul etmez, bin bir hal içinde ki edayýda naif eylemez, arlanmak haktýr

“Aklýn ve mantýðýn kabul etmediði” derler ve fakat kapasitesi nasýl artar ilgilenmezler, bilmeden hükmetmeyi marifet addederler, tuhaftýr

Mustafa CÝLASUN