AŞK ENGELLİ
Bir yol tutturmuşum
belki çoğumuzun yürüdüğü bir yol.
Kimseye tutunmadan
hiç bir şeyden ödün vermeden
düşse de yerlere
topraktan ilk kez çıkan fide gibi
korkusuz, güvenli bir şekilde güneşe bakan bir yol bu.
Siyahın sadece kara olduğunu zannederdim..
Ondan önce bilmezdim aslında
zifiri olduğunu gecenin
bu kadar karanlıkta kalmamıştım hiç.
Örümcek ağlarının sardığı bu ruhun
ondan önceydi geleni yok ettiği.
İnanç
çarmıha gerilmeden önce,
çok önce
yolda çizgi oynayan bir çocuktu
dudakları gülümsemeye doymayan
ufak bir çırpınışta kahkahaya dönüşen,
elleri kirlenmeden önce
yazdığı en tatlı şiirlerde öpücük gibi alnına yapışık
hayalinin en yakışıklı posteriydi duvarına asılı.
Güveni saymıyorum
çünkü o zaten yaralı bir kuşun son çırpınışlarını ellerimde bırakarak ölmüştü.
Beni ona doğru iten rüzgarın adı neydi bilmiyorum
ona duyulan inanç ne zaman kan gölünde boğuldu
ne zaman yapılanlar hafızama kazıldı
ben ne zaman sevdim
kime göre sevdim bilmiyorum.
Yazılmaması gereken bir romanın daha ilk sayfalarında
tema bozuktu
baş rol oyuncuları yanlıştı
kaybetmeye mahkum edilen bir mazlum edasıydı
yaşanılan
yaşatılan.
Hiç düşündü mü ne kaybettiğini bilmem ..
Değdi mi?
Kucakladığı başka gönüller
benim yerimi tuttu mu onu da bilmem.
Artık ne önemi var
gerçeklerin acısını doldurdum heybeme
Yalan rüzgarlarını göğüsleyecek gücü kazanırken yüreğimde
itilen her duyguyu iskeleme palamarla sabitledim
elimde gemici dürbünü
seyrediyorum,
bekliyorum
ufak bir rüzgarda dalgalansa bu gemi
denizin dibini boylatacak kadar gücüm var benim
korkuyu engellediğimden beri
Aşkı engellediğimden beri..
Gözyaşı
