94.SENSÝZ  YAÞAM  (hz.2010-Kadýköy)

Ýstesem  de  göremem,  saramam  artýk  seni,

Gözyaþlarýmla,  sarýnca  sana  beyaz  kefeni.

Desem  ki  kimsesiz,  yalnýz  býrakma  beni,

Netice,  mecnun  oldum,  deli  oldum,  deli!

Birlikte,  elli  üç  yýllýk  bir  ömür  sürdük,

Zaman  geldi,  ateþ  olduk,  kor  olduk,

Nasipmiþ   ki    bir  ara, seyyah  olduk,

Yurt  içi,  yurt  dýþý,  nice  güzel  yerler  gördük.

Ýnsan  fani  imiþ,  bir  varmýþ,  bir  yokmuþ,

Yokluðun  kâlbime  saplanan  zehirli  bir  okmuþ!

Teselli  etmek  isteyen, çýrpýnan  dostlar  çokmuþ.

Bu   beden  yalnýz  kalmaktan  çok,  çok  korkmuþ!

Öldüðün  âný  her  gün  defalarca  yaþýyorum,

Duygularým,  o  kadar  güçlü  ki  þaþýyorum,

Teselli  arýyorum,  daðlar,  tepeler  aþýyorum!

Yanýnda  durgun  suydum,  þimdi  sel  olup  taþýyorum.

Sana  aþýk  olup,  pek  çok  sevince,

Sana  özlem  duyarým,   dýþardan  eve  girince,

Hele  bir   de  giysilerin,  resimlerin  görünce,

Yüreðim  hepten  sýzlýyor,  inceden,  ince!

Bence  maksat,  sevmekse  eðer?

Acý  çeksem  de  her  türlü  cefaya  deðer!

Ýstersin  ki  sevgilin  devamlý  yanýnda  olsun,

Ama, sevdiðin    kâlbindeyse,  bence  ne  fark  olsun?

(Þiirlerime  güzel sesiyle deðer kattýðý için

 Güzin hanýma teþekkürler)