Yýllarca ruhuma firkat zerkeder, bu nasýl keder

Ne kelam yeter, ne risale içimi teskin eder, her geçen lahza hüzün vadeder

Düþen yaprakta, aðlayan çocukta, kanadý kýrýlan kuþta, mahzun bakan her nazar, sineme çile eker

Nefes ne kadar acizleþiyor

Þevk hali terk ediyor, takat bilmem ki nereye gidiyor

Melülleþen, bitap düþen, boyun büken bu kalp hangi dilden kal ediyor

Anlaþýlmaz olan hicraným, sukut ettiren gamým, gözyaþý döktüren figaným, nedense duyulmuyor

Kalbime bir hançer saplansa

Bir ömür sabreden ah u zarým güm yüzüne çýksa

Hangi gülen yüz, tebessümü esirgemeyen göz, umut bahþeden her söz anlatsa

Gönlüm ayýlsa, ruhum hicrana kanmasa, zihnim tarumar olmasa, muvazenem hiç bozulmasa istiyorum

Ne vakit gözlerimi açsam

Rabbime hamdederek, maðrurluktan kurtulsam

Acziyetin her sahnesinde mukim olan yerimi bulsam, miskinliðimi býraksam

Ýþte o vakit bilmem ki yüzüm güler mi, ecel aný bu kalbi kabul eder mi suallerini unutsam

Ah sulu gönül neler söylersin

Niçin arlanmadan derdini ayan eder üzülürsün

Külli irade ne söyler, her nasip vaktini bekler, emel sevdanýn mayasý deðilmiþ ey ar

Ýnsan aklýný ve idrakini dikkate almalý, bilgi ve þuur nispetinde iradi olmalý, göz kararmamalý mý dersin

Mustafa CÝLASUN