Benim hikâyem sensizlik”
Yolcusu olduğum aşka diktim
Bütün nirengi noktalarımı
Ezberlerim satır aralarında yitik
Nefessiz sevişleri
İzbe yanılgılara çiviledim
Ne zaman sonsuzluğa boyadın saçlarını
O kıvrımlardan geçen baharlar
Nasıl fark etmedi yalnızlığını
Tarayıp durdukça güneşi ayarttın
Ve çekip gittin ansızın kapılarını
Ölümüne sevdiğini söylüyordun
Hani cevapsız mektupların
Yaralanmış satırlarında
Ayrılık tütsülenmiş
Gülkuruları sakladığın sandıklarında
Gözlerine düşmüş kıvılcım
Aynı anda yaktı içerimizi
Ruhumun haritasıyla sundum kalbimi
Atımlarında bozuk bir ritmin
Adını sayıkladığı anda
Hala susuyorsun
Üşüyorum
Ne kadar soğuk ellerin
Hele kalbin…
Âdem Efiloğlu
.