Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir otobüs dolusu kimsesizlik var cebimde
Birlikte tempo tutuyoruz az ileride
Aşk mesajlarına zemin olmuş otobüs durağında
Her yer ilanı aşk naraları kokuyor renk renk
En çok da “Seni seviyorum ”yazmakta harfler
Kalabalık bekleyişler kaplamış her yanı
Meraklı gözlerle bakınırken ihtiyar teyze
Az ötede kenarda göz göze iki genç sevgili
Birbirlerine sonsuzluğu öğütlemekte
Kinayeli konuşuyor dudakları
“Beni asla terk etme”…
En çok unutmamayı öğütlüyorum kendime
En çok bu yüzden ağlıyor mısralarım
Cebimden otobüs ücretini çıkarırken ellerim
Buz gibi sensizlik dokunuyor avuçlarıma
Uyuşuyor parmaklarım
Sabahın gözelerinden sabır sağarak
Güneşe baktıkça hatırlıyorum
Yüzünün zarafetini
Ve ansızın matemin düşüyor
Sanırsın hedef benim
Sıkılıyor kurşunlar yüreğime
Hatırla
Gözlerime baktığında
Binlerce yıl geçmiş gibiydi aradan
Elin ayağın birbirine dolaşmıştı işte o an
Bir kıvılcım yakmıştı bütün bedenini
Ve buz kesen yüreğinde
Tutuşmuştu cehennem
Ah sevgili!
Adına kahır denilen bir anın terennümündeyim
Kalbime esir bıraktığın aşkın
Yangınıyla yanıyor bu koca şehir
Her sözcüğüm yetim ağlamalar biriktiriyor
Her şiir vuslatının diyetini ödüyor görmüyor musun?
Âdem Efiloğlu
Not:
Farkında değilsin
Asıl ihaneti unutmakla yaptığından
Elveda diyemeyen dudaklarından
Son noktayı koyacak sözcükler çıkmıyor
Sana aşkın gözyaşı çiçeklerini gönderiyorum
Koklayıp kavuşmak istediğin hayallere kavuş diye