SON TREN
Elimde bir bilet perondayım
trenin gelmesine daha çok vakit var
gözlerim çevremde ki insnlara takılıyor
sırtları kamburlaşmış pek çok insan yükleri benden de ağır.
Sessizce ilişiyorum bir banka
tıpkı hayatın kenarına iliştiğim gibi
yanımda hüzünleri doldurduğum valizim
benden de ağır kaykılıyor yanıma
düzeltecek takatim yok
olduğu yerde bırakıyorum düşlerim gibi yamuk.
Kaçırmamamak gerekin
son trene biletim
cebimde mi diyerek tekrar kontrol ediyorum
elime bri zamanlar sevdiğim
yarin gözyaşı dolanıyor
itiyorum öteye
acelem var uğraşamam yalan yaşlarla şimdi
bileti kontrol edip tıkıyorum cebime.
Saatler birbirini hızla kovalarken
trenin düdüğü uzaktan duyuluyor
aceleyle kalkıyorum yerimden
yakama taktığım ümit çiçeği yere düşüyor
usulca topuğumla üstüne basıyorum
artık ihtiyacım yok ümit denen duyguya
ben çoktan taşındım yarin kalbinden
bilinmeyen bir doğruya.
Peronda koştururken tren kaçmasın diye
biri yolumu kesip
son tren ne zaman diyor
başımı kaldırıp yüzüne bakıyorum
gördüğüm gözlerde ki ateşle yanıyorum
boğazım da tükürük yapışıp kalıyor
yutkunmak istiyorum,nefesim sıklaşıyor
bir öksürük nöbeti kovalarken peşimi
şimdi demek için koluna yapışıyorum.
Adam yardım etme telaşı içinde
birden kucaklıyor beni acile gitmek için
hüzün dolu valizim perondan bana bakıyor
elimi dudağıma götürüp bir veda öpücüğü yolluyorum
son trene kaçırtan adama sıkıca sarılıyorum.
