Seni anlatým bozukluðuna düþmeden seviyorum

Karýþtýrmadan sözcüklerin yerini

Baþka bir ismi dolamadan dilime

Gereksiz ifadelere bulaþmadan

Seni zorda býrakmadan

Herhangi bir öge eksikliðine düþmeden

Seni aþkým bilerek ve katarak aþkýn içine

Belirsizliðe mahal vermeyerek

Bensizliðe düþmeden sensizliðe bulaþmadan

Seni öznesi ‘ben’ nesnesi ‘sen’ olan ifadelerle seviyorum.

Yanlýþ zamanda yanlýþ yerde deðil

Doðru zamanda doðru yerde seviyorum

Seni geniþ zaman çekiminde seviyorum

Dün, bugün, yarýn ve öte zamanda ve ahrette

Maziden hale halden atiye; bu aþkta ne kalýr geriye

Seni her iki cihanda caným çýkasýya seviyorum

Kalp çekimim sensin, köküm ek’im sensin.

Hüzün sensizlikten türemiþ bir sözcüktür

Seni iþaretliyor doðru seçenek diye kalbim

Diðer þýklar aksesuar olarak duruyor olduðun sorularda

Bu aþkýn toplamýsýn; gözyaþlarým, söz saðanaklarým

Çaðrýlarým, aðrýlarým, saðrýlarým

Hepsi sana çýkýyor bu aþkta, bütünümsün.

Sana hazýrlanmýþým meðer yýllarca

Son derece açýk, akýcý ve özgün bir þekilde

Seni saðlam ifadelerle,

Aðdalý bir aþkla, sevdalý bir üslupla

Kalbe direkt tesir eden sözlerle

Seni ebedi ve edebi seviyorum

Edebimi, haddimi ve ederimi bilerek

Seni kýymetlim bilerek seviyorum.

Ýmla hatasý yapmadan

Noktayý tam da sonuna koyarak hüznün

Hapsederek bir paranteze ayrýlýðý

Düþündürerek bir ünlemin öncesinde sensizliði

Ve seviyorum diyerek üç noktayý yan yana koyup

Sonsuza deðin… diyerek!

Seni edebi bir metin gibi seviyorum

Biz mýsra gibi, bir ezgi, bir dua…

Seni hatasýz seviyorum.