Sen yoksan
Üç-beş derece eksiliyorum hayattan
Sanırım kelimelerime küsüp
İntihar etmeliyim
Ellerime seslene seslene
Biraz daha
Biraz daha direnmeliyim belki de hayata
İçine isyan susan vakitlerde
Soğuk
İstanbul kadar Asya-Avrupa arasında koşuşmakta
Parmak uçlarıma
İçimdeki buzdağıyla kavgadayız
Ceplerine sıkışmış la havle’lerle
Sabır ekliyorum dualarıma
Bu yüzden harfler yoluna sade bir nun
Diyorum avare gönlüm sana mecnun
Ölümsüzdür kelimelerim sana biat ederken
Yokluğunda eksildiğim hayattan
Bakarsın arşın katlarında
Asılır ruhum
Huysuz bir akşamın karanlığında
Nefes nefese koşuşturmalarımız
Buğusuna aşk olup asılmak istiyor insan
Tebessümün kaybolduğu bir anda
Katıksız bir özleyiş dilediğim
Ölümle nikâhı kıyıldığında anla
Aşkından hükümlü olduğumu
Adı sen kokan
Müebbet bir şiir yazdım sayfalara
Mevsim zemheriye çalmakta
Kar kış kıyamet pencerenin ötesi
Limon çiçeği kokusunu özlemekle meşgulüm
Unutma
Sen yoksan
Üç-beş derece eksiliyorum hayattan
Âdem Efiloğlu