ANACIM


     Ana, kalbine muhtaç, sanma ki hiç yanmadım
     Hiç mi hastalanmadım, hiç mi seni anmadım
     Nice el okşadı da, hiç birine kanmadım
     Anacım sana hasret, sanma ki hiç yanmadım

     Kollarında salladın, uyumadın uyuttun
     Her cefama katlandın, ve nihayet büyüttün
     Doğru yolu gösterdin, cahil idim eğittin
     Sen yarattın beni sen, bu halimle doğmadım

     Küçük iken şımardım, seni zahmete attım
     Tatlı ninnilerinle sıcak göğsünde yattım
     Yâr diye seni bildim, sevgiyi sende tattım
     Aşkın kalbimi deldi, ilâçlarla onmadım

     Kimse anlamaz iken sen anlardın dilimden
     Hiç şikâyet etmezdin o en huysuz halimden
     Okula da götürdün tutup minik elimden
     Şefkatin nasıl haz ki, ana sana doymadım

     Her ne yapsam ödenmez anacım senin hakkın
     Sensin beni en seven, sensin bana en yakın
     Asla şüphen olmasın, şuna inan ki sakın
     Kalbimdeki yerine başkasını koymadım

     (Temmuz 1974 - Acıbadem, İstanbul)

     Zekâi BUDAK



( Anacım başlıklı yazı Zekai Budak tarafından 11.05.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.