Dünya güzeliydi kýz adama göre.

Yeryüzünün en güzel yüzüydü.

Adam ona yâr yüzü derdi.

Þifam, þifacým, ilacým her ne ve kim varsa beni iyi edecek olan, sýhhate kavuþturacak olan mutlaka ama mutlaka yâr yüzüdür o diye söylerdi.

Bütün güzellikler toplanmýþ da kýzda vücut bulmuþtu sanki. Her güzellik, kýzýn güzelliðinin bir yansýmasýydý. Bir bebek yüzü, bir çiçek özü, bir kelebek, bir tatlý ses, bir ýlýk nefes enfes birer numuneydi kýzdan aleme. Bakmasýný bilene tabi ki! Bakýp da mana bulamayanlara diyecek bir sözüm yok.

Gözleri bahardý kýzýn yemyeþil, yaza durmuþ bir bahardý ama kýþtan uzak... Baktý mý güneþ açardý, gözlerinin deðdiði her can tanýmsýz, tarifsiz ve hesapsýz bir aþka duçar olurdu. Bu denli nazarý güçlüydü. Kazara gözlerine takýlan biri örümceðin aðýna takýlmýþ gibi olurdu. Kurtulmaya çalýþtýkça daha beter dolanýrdý.

Kimse teþhis koyamazdý, onun dert olarak girdiði ruh reçetesizdi. Hiç bir tabip ona þifa olmazdý. Girdiði her kalbe imzasýný atardý da kimse bilmezdi. Herkes sevmeye baþlardý ancak kimse ona baþlayamazdý.

Ah o gülüþü yok muydu? O gülüþü... Yeryüzünün en güzel gülüþüydü.

Gülüþü, o baharda açan çiçekti. Salkým salkým bir bakýþtý deðen cana. Rayiha rayiha kokusu yayýlýrdý cana. Sular tatlanýrdý, hava mis gibi kokardý, gezdiði her yerde papatyalar biterdi.

Yoktu öyle güzel, misali yoktu. Bu yüzden tekti, yalnýzdý.

Su gibi berrak duru ve saftý. Akardý gönle þýrýl þýrýl, susayana abýhayattý. Adam onu içiyordu su diye ona bakýyordu cennet diye, onu kokluyordu papatya diye. Sözlüðündeki tek kelimeydi o. kalbindeki tek güzel, aklýndaki tek, ömründeki...

Aðzýndan çýkan her söz nisan yaðmuruydu sedefe  düþen. Boyu þahaneydi servi desem klasik olur ama serviden daha zarif ve daha naifti. Adam bu kadar büyük ve tesirli güzellik karþýsýnda ister istemez korkuyordu. Onun karþýsýna çýkmaya cesaret edemiyordu. Hem o kadar da yakýþýklý deðildi.. Gülün yanýnda diken olmak istemiyordu, güneþin etrafýnda ay olmak istemiyordu.

Kýzýn bir bakýþý dahi nimet olarak kabul edilirken herkesçe adam bunu mihnet olarak görüyordu. Ona layýk olabilme, bir ömür onu mesut edebilme ve inadýna onu güldürebilme için yeterli olmak zorundaydý. Hoyrat bir el papatyayý öldürür, yaban bir yürek o nazenin güzeli incitirdi. Yavan kalýp hoyrat ve yaban el olmak istemiyordu. Çünkü o çok ama çok özeldi.

Adam ise mahcuptu geniþ zaman kipinde, her zaman!

Yakýþýklý deðildi, ama içtendi.

Yazýyordu ama yazar deðildi.

Tek tema'sý oydu, konusu da!

Kýz onun yazý damarýydý, þah damarý...

Kalbe baðlanýyordu onunla hemen, o kalp atýmýydý.

Adamýn gözünün nuruydu.

Kýz adamý seviyordu, baþkasýný deðil!

Herkes kýza aþýktý kýz da adama.

Adam inanmýyordu bir türlü.

Kýz da adama inanamýyordu her türlü.

Ýltifatý eksikti ona göre.

Ýlgisi yoktu.

Sevgisi sözdeydi güya.

Kýz gözdeydi.

"Verilen deðer boþ" dedi kýz bir gün uluorta "deðmiyor kimseye"

Haklýydý dünya kadar.

Nelere katlanýyordu bir de bu soðuk ve buz adama mý katlanacaktý. Ve neleri göze alýyordu.

Onu suçlamak adamýn aklýndan bile geçmezdi.

Ona kýzmak...

O ancak sevilirdi.

Doyasýya sarýlasýya öpülesiye...

"Verilen deðer boþ deðil" dedi adam bir gün "Seni uzaktan ama Türkiye kadar seviyorum.

Ýzmir kadar!" dedi adam gayet sakin ve emin bir þekilde "Türkiye'nin incisi Ýzmir'se, Ýzmir'in de incisi sensin! Ne haldeyim ben bilirim! Nasýl bir derde düþmüþüm, nasýl sevmiþim, sen nasýl bilirsin? Sen ne düþünürsen düþün ben sevmeme bakýyorum. Tek üzülme sen, aðlama sakýn! Bu aþkýn öznesi sen nesnesi ben; etki eden etkilenen... Ýki ayrý ýrmak, iki farklý renk, ikisi de denk! bu aþkýn ta kendisi; hem sen hem ben... Ýki ayrý ten, iki farklý gen ama ikisi de can, yanabilirsen yan, uyanabilirsen uyan! Unutma sen sevmesen de seni seviyorum! Küssen de, darýlsan da, gücensen de, kýzsan da seni seviyorum. Baþka yorum yok."