Ben hep zifiri karanlıkları severim
Müptelalığım ondadır gecelere
O vakit fütursuz restlerimi çekerim
Gönlümü darma dağınık edenlere...
Duyulmaz sesim haylaz rüzgarların ıslıklarından
Görülmez gözümün yaşı yere düşen kırağıdan
Izdırabımı hiç kimseler sezemez uykunun ağırlığından
Kendimi çekip alamam bir türlü karanlığın koynundan...
Dik durmak direnip dayanmakmış benim işim
Kimseler tınlamaz ne görmüşüm ne geçirmişim
Kim bilir kaç vefasızın sessizce başını ezmişim
Gün ağarırken alel acele o melek maskemi takmışım...
Ne çare ki yine de göremedim zerre kadar faydasını
Yine ben kaptım hayatta hüzünün en büyük pastasını
Yorgan diye çektim üstüme çaresiz hayatın acısını
Yekinip kalmak istesem de hiç derman bulamadım...
Hep vardır hayatın gizli iki yüzü
Biri ağlatır insanı biri güldürür yüzü
Mumla arar oldum sevgi dolu bir sözü
Kikler çalıp gittiyse bilemedim içimde ki özü....
GÜLAĞACI 14.07.2014
(
Gecenin Karanlığında Ki Yalnızlık... başlıklı yazı
Gülağacı tarafından
14.07.2014 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
