Görmek umudu ile gelsem de ben peşinden
Kaldırmadın başını o bitmeyen işinden
Lal olmuşken dillerin çıkmıyorken dişinden
Adımı seslenmeye mecbur değilsin yârim
Adımı söyler iken taşmıyorsa yüreğin
Sevdadan yana akıp coşmuyorsa yüreğin
Adım adım vuslata koşmuyorsa yüreğin
Sevdamla beslenmeye mecbur değilsin yârim
Desem ki açım yârim sevgi ile saygıya
Doyuramam diyerek düşme sakın kaygıya
Alışkındır yüreğim hüzün denen duyguya
Sineme yaslanmaya mecbur değilsin yârim
Bu koskoca evrende zaten sana ıraktım
Aşk denilen oyunda usta değil çıraktım
Zorlama hiç kendini seni sana bıraktım
Gönlümde paslanmaya mecbur değilsin yârim
SAMYELİ’yim eserken bir başıma çöllerde
Özenmiştim sevdaya gördüğüm yad ellerde
Yansada bu yüreğim ateş benim küllerde
Benimle yaşlanmaya mecbur değilsin yârim
S.SAMYELİ
