Online Üye
Online Ziyaretçi
Yıllardan sonra çocukluk arkadaşına rastlayınca insan ne yapar? Birbirlerini tanıyınca yeniden, ilk etapta sarılırlar birbirlerine sımsıcak. Konuşurlar şurdan burdan ve geçmişin o güzelim çocukluk günlerinden...
Nasıl da idealistlerdi, ilkokul ve orta okulda beraber olmalarına karşın liseyi ayrı okullarda okumuşlardı, ve milli duygularla bezeli ruhlarından ikisinin de aynı cümle seslendirilmişti o tarihlerde birbirlerine adeta söz verircesine:
"Türk bayrağının dalgalandığı her yerde, doğuda-batıda, köyde kentte görev yapacağız, bu ülke bizim"
Bu sözü anımsattı biri diğerine.
Birinin babası ölmüş, söz sahibi annesi de "okuyup ne yapacak? Bir sürü masraf. Kazanmaya başlayınca da elin oğlu yiyecek değil mi?" diyerek eğitim yoluna barikat kurmuştu. Liseyi o sene bitirmesine rağmen gözyaşları işe yaramamış ve taliplerden en uygunu ile evlendirilmişti.
Sonra da hayatın akışına bırakmış kendini ve:
- Eşim mühendis, kazancı güzel ben de altın günleri eğlenceye yönelik toplantılar ve geziler, yazları güneş, kum deniz devam ediyor yaşantımız :-))
Diğeri eğitime ara vermemiş, kurslarla burslarla meslek edinmiş senelerce çalıştığından şimdi ise emekli olduğundan bahsediyor. Zor bir yaşantıydı benimkisi diye ekliyor :-((
Mühendisin hanımı İstanbul/Şaşkın'da oturuyormuş.
Diğeri sonradan yurt edindikleri bir vilayette, yazları da yayla şehri ata ocağında oluyorlarmış...
İdealler başka, yaşantılar başka iç dünyaları bambaşka olmuştu zamanla...
Biri hava atmanın keyfini yaşarken diğerinin içini hafif bir burukluk kaplamıştı ama yine de "ne güzel oldu yıllardan sonra karşılaşmamız" diyebildi tevazusuna eşlik eden tebessümüyle...
İşte böyle,
Yıllardan sonra iki arkadaşın karşılaşmaları:..
Selam ve sevgilerle...
Yurdagül Alkan.