Seviþtik bu gece,
özlemlerin en büyüðünü kaldýrdýk belki de!
Ellerimiz deymedi birbirine,
dudaklarýmýz ayrý kaldý dudaklarýmýzdan,
kazaklarýmýzý, pantolonlarýmýzý da çýkartmadýk…
Yalnýzca seviþtik sarhoþluðunda hayatýn!
Yine kaldý hatýralarý þirince!
Kalan, kanlý çarþaflar falan deðildi seviþmelerden.
Birkaç þiþe þarap ve yine ayrýlýklar.
Yine son sarýlýþlar, içine çekiþleri kaldý
onun beni, benim onu.
Ýçine çekiþler ki,
doldurdu okyanuslarýný sarýþýn dalgalarýyla yüreðimin!…
kopuþlarýna dayanamadý dizlerim kenetleniþimizin,
düþtüler!
Baðdaþ kurdum oturdum.
Bakakaldým ardýndan…
Son sarýlýþlardan baðýrýþlar kaldý geriye;
Aðladý simge.
Öyle büyüktü ki damlalarý gözyaþlarýnýn,
doldurmakla kalmadý ovalarý
tusunami oldu adýmlarý,
daðýttý yüreðimin gecekondu mahallelerini!...
Deniz Ozan ÞENTÜRK
“balaban Kent Þairleri”