Tebessümün hüzünmüþ, nazlarýn aþka tuzak,

Leyla isen bekle de, çölden Mecnun’un gelsin.

Madem sana kavuþmak, yýldýzlar kadar uzak,

Ben Tahir sen Zühre ol, gönlüm daðlarý delsin.

Ömrümdeki varlýðým, vuslatým ve canýmsýn,

Aþktan konuþ gülümse, çiledir susman senin.

Kavuþtuðum mutluluk, en kýymetli anýmsýn,

Veda gibi yapmadan, aslýndan ver busenin.

Kýskançlýðým sevgimden, üzülüp kýzma asla,

Kalbim altýn kafesse, uç git deðmesin elim.

Baðrýma taþ basarým, günler geçse de yasla,

Yine de piþman olmam, sevgin olsa da elim.

Maðrur olup bedbahtlýk, yaþatma bedenime,

Zannetme ki güzellik, hayat boyu hiç bitmez.

Bir gün vicdanýn sýzlar, mahvolma nedenime,

Hüzün verir ak saçlar, her ülfet böyle gitmez.

Sanma duygum kýymetsiz, yüreðine yabancý,

Tükenmeden seneler, demir alýp zamandan.

Bir gün biter bu sevda, biz yolcu dünya hancý,

Benden seni götürür, bu son gemi limandan.

Kirpikteki þebnemler, göz bendime düþsünler,

Ne elveda ne mendil, hoþça kala gerek yok.

Gam kederin yemiyim, bahtýma üþüþsünler,

Aðlamam sana elbet, yaþ bahane neden çok.

Gitsen de buralardan, hep bende kalacaksýn,

Güneþ gibi doðacak, ondan çok yakacaksýn.

Her gün bir meltem olup, kapýmý çalacaksýn,

Camda yaðmur misali, gözümden akacaksýn.