KELLECÝ  SÜLEYMANEFENDÝ

ÖYKÜ-ERHAN PALABIYIK

Mezopotamya ve Anadolu'nun kesiþtiði bir yerde kurulmuþtur Siirt. Neolitik, Kalkolitik, Tunç, Helenistik, Bizans, Roma ve Ýslam uygarlýklarýnýn kalýntýlarýný taþýmýþtýr bugüne deðin. Kimler yaþamamýþtý ki bu þehirde? Hurriler, Sümerler, Hititler, Persler, Partlar, Arsaklar, Sasaniler, Selçuklular ve Osmanlýlar. Milliyetler mozaiðinin baþkenti olmuþ bir zamanlar. Müslüman, Ermeni, Gregoryen, Keldani, Süryani, Yakubi, Yezidi, Türk, Kürt, Arap. Birçok milliyete ve dine açmýþ kucaðýný. Binlerce yýl bir arada kardeþçe, dostça yaþamýþlar.

Yavuz Sultan Selim'in keskin kýlýcýndan geçirilmiþ insanlar. Kelleler uçmuþ, savrulmuþ bir yaprak gibi.

Kimi zamanlar bilimin ve ulemanýn ilk yeri olmuþ bu þehir. Nice seyyaha þeyhe, þýha, derviþe ocaklýk etmiþ karþýlýksýz ve özveriyle. Sultan Mehduh’u, Veysel Karani’yi görmüþ bu bereket dolu þehir. Onlarý baðrýna basmýþ, korumuþ, kollamýþ, sevmiþ. Þeyh Muhammed el Hazin, buralardan yakarmýþ tanrýya. Ýbrahim Hakký Hazretleri, gelip yerleþmiþ Tillo’ya, kurmuþ bilim tezgâhlarýný. Elinde teleskopla izlemiþ gökyüzünü yýllarca. Bilime baþkentlik etmiþ bu þehir.

Nice mollalar gelmiþ geçmiþ, arkalarýnda bir þey býrakmadan. Nice ibadet yerleri, camiler, kiliseler, havralar kurulmuþ ve uygarlýklarla yýkýlýp gitmiþ. Ayakta kalanlar ise Cinili Cami, Ulu Cami, Asakir Camii, Cumhuriyet Camisi. Kimi zaman Ulu Cami'den ezan sesleri yükselmiþ, kimi zaman çan sesleri kulaklarý çýnlatmýþ kiliselerden.

Derzin Kalesi'nde konuk edilmiþ beyler. Þahin tepesi olmuþ bu kale, kimseler eriþememiþler. Þakuli Bey, isyan etmiþ Osmanlý'nýn padiþahlarýna. Sýðýnmýþlar Derzin Kalesi'ne. Vermemiþ paþalara isyancýlarý bu kale. Osmanlý, boynu bükük, kinle ayrýlmýþ buralardan.

Kavvam Hamamý'nda atýlmýþ kirler, pislikler. Ama çýkaramamýþ, elleri kanlýlarýn ruhlarýndaki kiri. Sukul Ayn Çeþmesi’nden buz gibi sular içmiþ yolcularý, seyyahlarý. Güler yüzlü insanlarýn ellerini sýkmýþlar. Evliya Çelebi gelmiþ, gezmiþ, konuk olmuþ bu diyarlarda.

Memleket kokan üzümlerinden, kan kýrmýzý, ince kabuklu zivziklerinden yemiþler konuklarý. Býtýmý kýrmýþlar týrnak uçlarý ile diþ ile. Tadýna doyamamýþlar býtýmýn, zivzikin. Narýn adý Þirvan olmuþ, özdeþleþmiþ Þirvan’la.

Dicle'yi, Botan'ý görmüþ insanlar. Nice canlar helak olmuþ buralarda. Reþinan, Garzan, Baþur, Kezer sularý beslemiþ büyük ýrmaklarý, denizlere, okyanuslara akmýþ sularý. Selam götürmüþ Siirt'ten, hiç tanýmadýk ülkelere bu ýrmaklar, çaylar, dereler. Baykan-Bitlis suyunun üstüne kurulmuþ Çarperan Köprüsü. Ulularýn ulusu olarak bilinmiþ bu köprü. Nice sulara geçit vermiþ ve vermektedir hâlâ.

Kervan yollarý geçmiþ bir zamanlar bu þehrin topraklarýndan. Demiryollarý sarmýþ her yaný, örümcek aðý gibi. Nice kervanlara, develere, atlara, seyyahlara, savaþçýlara yol vermiþler. Kýlýç þakýrtýsý ve nal sesleri iç içe geçmiþ buralarda.

Herakol Daðý'nýn tepesinde kartallar kanat süzmüþ, namuslu insanlarý saklamýþ bu daðlar. Pervari’de Cemikari, Ceman, Herakol yaylalarýnda, Þirvan'da Bacavan yaylasýnda, çobanlar kaval çalýp koyunlarýný otlatmýþlar. Kara, kýl çadýrlar kurulmuþ, yemyeþil yaylalarýn zirvelerine. Nice çocuklar burada doðmuþ. Adlarý Herakol olmuþ, tarihe yazýlmýþlar. Aþiret meydan savaþlarý yaþanmýþ bu bereketli yaylalarda. Kardeþkanlarý akmýþ hem de oluk oluk. Kimi zamanlar barýþ yemekleri yenmiþ, ayranlar içilmiþ, tütünler sarýlmýþ. Buz gibi soðuk sularda karpuzlar çatlatýrmýþ. Renk renk giysili kadýnlar, bebekleri emzirmiþ, beþikleri sallamýþ.

Daðlarýnda meþeler, çamlar yeþermiþ. Çiðdemler, zahderler açmýþ sevgi çiçeði gibi. Keklikler ötüþmüþ, tavþanlar seviþmiþ. Sincaplar oyunlar oynamýþ ormanlarýnda. Kurt ile kuzu bir arada yaþamýþ, ceylanlar özgür dolaþmýþ. Ve bir gün, birileri gelip bomba yaðdýrmýþlar buralara. Karlarýn altýndaki canlýlarý bile katletmiþler, kimileri kirli savaþlarda.

Ormanlarý yakýlmýþ hain eller tarafýndan. Yollarýndan, demir savaþ aletleri geçmiþ, Gökyüzünde, þahinlerin yerine savaþ uçaklarý uçmuþ yýllarca. Yýlan, çýyan, kurt, kuþ bile nasibini almýþ, yanmýþ kavrulmuþlar bu kirli savaþta. Doðayý yok etmiþler. Bombalar, yaðmur gibi yaðmýþ insanlarýn üstüne yýllarca. Ekmek, aþ dilenmiþ insanlar, gök tanrýdan. Yeni doðan bebekler, güneþi görmeden ölmüþler.

Kimseler ayýramamýþlar halklarý. Çelik halka olup kenetlenmiþler. Cigor bayramlarý kutlanmýþ birlikte. Tabutlar taþýnmýþ ayrým yapmadan, omuzlarda. Birlikte aðlanmýþ, birlikte gülünmüþ bu þehirde. Kaderde, tasada, kývançta. Düðünlerde el ele, kol kola halay çekmiþ bu þehrin namuslu ve yiðit insanlarý. Dili, dini, ýrký, mezhebi, rengi ve düþüncesi ne olursa olsun, ayný halayda baþ tutmuþ, oyun oynamýþlar yýllarca. Kimi zaman türküler bile ayrýlmýþ, halaylar yalnýzlaþmýþ ama insanlar, kardeþ olduklarýný anýmsayýp yine el ele olmuþlar, tarihten bu yana olduðu gibi. Lorke oynanmýþ güzel günlerde, sünnetlerde, gelinler gelirken. Aðýtlar, türküler söylenmiþ kimi zamanlarda da. Demli çaylar içilmiþ, kaçak tütünler sarýlmýþ apak kaðýtlara. Berdellerde nice canlar yanmýþ. Kanlar akmýþ bu ilkelliðin içinde. Nice güzel kýzlar canlarýna kýymýþ, nice yiðitler, sevdiklerine özlem duymuþ berdellerde. Ebeler, nice bebeleri baðýrtarak doðurtmuþ. Çýðlýklar Botan'a, Baþur'a karýþmýþ. Herekol'da yanký bulmuþ, çýðlýklarý bebelerin.

Yeþil býtým sabunu ile temizlenmiþ, gül gibi bedenleri. Özlem gidermiþler kardeþleri, dost akrabalarý ile uzaktan gelenleri. Tiftik heybelerde býtýmlar taþýnmýþ yaylalara, ocaklara, þehirlere bu güzel, cennet yerde. Kimi zaman patlamýþ silahlar, öldürülmüþ kardeþler. Tiftikten, harikalar yaratmýþ bu þehir emekçileri. Battaniyeler, seccadeler, kilimler yapmýþlar el tezgahlarýnda. Tezgahýn baþýndan kalkmamýþ genç kýzlarý, çiçek gibi solana kadar. Yüzlerce çiçek hayat bulmuþ, jirkan kilimlerinin motiflerinde. Caþlar yapýlmýþ, sýcacýk yuva olmuþlar insanlara. Eþsiz bir mimari örneði, göz kamaþtýrmýþ Caþlar yýllarca.

Secde eder gibi gün boyu çalýþmýþ durmuþ, petrol pompalarý. Birileri gelmiþ, bölmüþ tandýr ekmeði gibi üçe, bu güzel þehri. Siirt, Þýrnak, Batman diye. Halklarý düþürmüþler birbirlerine. Kanla beslemiþler bu þehrin kardeþlik aðacýný. Daðlar kana kesmiþ kimi zaman, nice yiðitler vurulmuþ daðlarda, ovalarda, mezralarda. Ortalýkta çürümüþ insan cesetlerini kurtlar, kuþlar, çakallar yemiþ yýllarca. Namerde muhtaç edilmek istenmiþ, bu þehrin güzel insanlarý. Üremiþler. Bir iken bin olmuþ, bin iken on bin olmuþlar. Vahþete, ilkelliðe karþý serpilip büyümüþler. Çoðalmýþlar öldürenlere inat.

Bülbüller ötmüþ, mor sümbüllü baðlarýnda. Ovalarýnda koyunlar otlamýþ. Kepenek giyip kaval çalan çobanlarýn kimi Hamo olmuþ, feryat figan etmiþ kimileri. Atlar þahlanmýþ ovalarýnda, yaylalarýnda. Þahinler uçmuþ, uçsuz bucaksýz kýrlarýnda. At, avrat, silah namus olmuþ, yiðit insanlarýna.

Kýzgýn ateþlerde, derin kuyularda büryan piþirilmiþ tarih boyunca. Aðýzlara layýk perde pilavý, örülmüþ bacalar gibi. Tatlara tat katan sarýmsaklý köftesi, Siirt Köftesi. Ayranlý yarmasý, bumbarý, varak keki, asidesi, rayoþu, inkerçeti insanlarý beslemiþ, zevkle neþeyle. Yiyen, bir daha yemiþ bu þehrin yemeklerinden. Ünü okyanuslarý aþmýþ perde pilavýnýn. Krallar, padiþahlar, aðalar, beyler, paþalar, emekçiler, yoksullar, kimliler, kimsesizler beslenmiþ yýllarca bu þehirden.

Kimi zaman yoksulluðu, kimi zaman bolluðu bereketi görmüþ bu insanlar ama namerde muhtaç olmamýþlar hiçbir zaman. Çaputlu türbelerde dilekler dilenmiþ, adaklar kesilmiþ. Dualar edilmiþ hiç görmedikleri erenlere, tanrýlara, peygamberlere. Kimi Arapça, kimi Türkçe, kimi de Kürtçe konuþmuþ. Þalvarla, kara lastikle yaþamýþlar ömür boyu. Kimi kelle yemiþ, paçayý içmiþ sabahýn ilk ýþýklarýnda....

KELLEECÝÝÝÝ!... Tüm Siirt, Aydýnlar, Baykan, Þirvan, Eruh, Kurtalan ve Pervarililerin yakýndan tanýdýklarý bir sesti bu ses. Bir melodi gibi yankýlanýrdý, Siirt'in caddelerinde hergün. Süleyman efendinin sesini bir gün bile duymasalar, “Yahu, bizim Süleyman ortalýkta gözükmedi. Ne oldu acaba?" diye birbirlerine sorarlardý. Süleyman Efendinin sesinde, insanlara þifa daðýtan bir giz vardý sanki. Bu gizemi þimdiye kadar hiç kimse çözememiþtir. Oysa alimler þehridir Siirt.

Tam kýrksekiz yýldýr kelle satýyordu Süleyman Efendi. Babasýndan kalmýþtý bu meslek kendisine. Ne dükkaný, ne bir yeri, ne de mülkü vardý Süleyman Efendinin. Emekçilerin mülkü mü olurdu? Mülksüzlerdendi elbet. Siirt'in valisini, aðasýný, paþasýný tanýmayanlar, Süleyman Efendiyi tanýrdý mutlaka. Çünkü Süleyman Efendi içlerindeydi. Valiler, paþalar halklarýndan korkar, dýþarý bile çýkmazlardý. Çýksalar da yanlarýnda korumalarla, ordularla, polislerle çýkarlar ve halkýn nefretini kazanýrlardý. Tam yarým asýrdýr kimseler sesini kesememiþ, susturamamýþlardý kelleci Süleyman'ý. Ne sýkýyönetimler, ne olaðanüstü haller görmüþtü ancak her dönemde baðýra baðýra satmýþtý kelle paçalarýný.

Bir çýnar aðacýydý kelleci Süleyman. Kolay mýydý tam yarým asýrdýr hiç durmadan çalýþýp para kazanmak? Herkes iþ güç ararken o, baba mesleðini icra etmiþ, baba mesleðine toz kondurmamýþ, kondurtmamýþ, söz söyletmemiþti. Sekiz çocuðu ve hanýmýna, helalinden ekmek götürmenin sevinç ve mutluluðunu yaþadý yýllarca. Daha da yaþayacaktý. Ekmeðini helalinden kazanmýþ, hileye hurdaya kaçmamýþ, alnýnýn öz be öz terini, emeðini yedirmiþti ailesine. Emek tenceresi, yýllardýr helalinden kaynýyordu. Bu duygu kendisine, tam kýrk sekiz yýldýr taze tandýr ekmeði tadý veriyordu.

Günlük, yirmi ile elli kelle paça satýyordu Süleyman Efendi. Yýllýk bilançosu  ortada. Gayrisafi milli hasýlasý buydu. Kiþi baþýna düþen kelle, milli gelirin dýþýndaydý sanki.Kelle paça sektörüydü bu. Satýn aldýðý kellelerin parasýný, günün sonunda mutlaka öder ve ertesi gün, yine veresiye alýrdý. Þimdiye kadar hiç borçlanmamýþtý kasaplara. Hiç kimsenin, kendisinden ne alacaðý vardý, ne de Süleyman Efendinin, birisine vereceði. El elde, baþ baþtaydý. Belki de hiç borcu olmayan tek adam, Süleyman efendi idi.

Sabah erkenden kalkar, Bismillah çekerek doðruca kasaplara giderdi. Kanlý ve sýrýtan kelleleri torbalara doldurur, sonra da çocuklarla birlikte arabaya yükleyip eve getirirdi. Hanýmý, babadan kalma ocaðý erkenden yakar, harlandýrýrdý. Ocakta yaktýklarý meþe odunlarý Eruh'tan, Pervari'den eþeklerle, katýrlarla kaçak getirilip satýlýrdý buralarda. Süleyman Efendi, getirdiði kelle paçalarý sanki kaçacaklarmýþ gibi sýký sýký yanaþtýrýrdý yanan ocaða. Kimi siyah, kimi beyaz, kimi de kahverengi, mora çalan renklerdeki kelleler, birazdan renklerini deðiþtirip siyahlaþacaklardýr. Yani bir anlamda eþitleneceklerdir. Sýrýtan kelleler, Süleyman efendiye gülüyorlarmýþ gibi gelirdi çoðu zaman. Süleyman Efendi de, “Bakýn ben þimdi ne yapacaðým sizi? Görürsünüz." der gibi koyulurdu iþe.

Babasýndan kalma ocak, önceleri basit bir yer ocaðýydý. Süleymam efendi, ekmek teknesini daha da geliþtirerek körüklü bir ocaða dönüþtürmüþtü. Kelleler ütelenmeye baþlayýnca sürekli körük çekilir ve ateþ iyice harlandýrýlýrdý. Ateþin içine önceden miller ve þiþler sokulur, iyice kýzdýrýlýrdý. Su gibi olurdu demir çubuklar, miller, þiþler. Sonra tek tek ocaðýn üstüne atardý koyun, kuzu kellelerini. Ateþe atýlan kellelerin aðýzlarý, dudaklarý anýnda büzüþür ve deðiþirdi. Süleyman Efendi üteler, çocuklar da kýzgýn þiþ ve millerle, demirlerle daðlarlardý kelle paçalarý. Ütelenen kellelerin yerini yenileri alýr, onlarca kelleyi evire çevire ütelerdi Süleyman Efendi. Yeni atýlan kellelerin kýllarý aniden tutuþunca kelle yanýyormuþ gibi gözükürdü. Kelleden çýkan kokular, ciðerlerine dolardý Süleyman Efendinin. Ocaktan çýkan dumanlar etrafa yayýlýnca, sanki et piþiriyormuþçasýna tatlý bir koku duyulurdu. Çocuklarýn boðazlarý curk curk eder, yutkunurlardý.

Çocuklar, daðladýklarý kelle paçalarý tekrar babalarýna verirler, bir kez daha iþlemden geçirilerek iyice ütelenirlerdi. Süleyman Efendi, iþini çok ciddi yapar, çocuklarýný da iyi yapmalarý konusunda çoðu kez azarlardý. Sattýðý mallardan en ufak bir þikayet gelmesin, babasýnýn mesleðine laf söylenmesindi. Bu iþi çocuklarý ve kendisi çok iyi öðrenmiþlerdi. Kimileri, evlerinde kendileri üteleseler de kellelerin tadý, bir türlü Süleyman Efendinin kelleleri gibi olmazdý. Bazen evine gelip sorarlar, nasýl yapýyorsun gibisinden ama o, sýrrýný kimselere söylemezdi.

Kimi zaman koç kelleleri getirdiði de olurdu. Süleyman Efendi, bunlarýn boynuzlarýný ateþte iyice ýsýtýp köküne de keserin ucuyla vurduðunda, boynuz birden kýrýlýrdý. O, geriden bakýldýðýnda çok saðlammýþ gibi görünen boynuzlar, bir anda Süleyman Efendinin ellerinde oyuncak olur ve sanki vidalýymýþçasýna bir iki döndürüþte çýkarýverirdi. Boynuzlarý da atmaz, bir torbaya doldurur, býçakçýlara satardý.

Ýkinci kez ütelenen kelle paçalar, millerle yeniden daðlanýr, yakýlýrdý. Aðýzlarýndaki ve boyunlarýndaki tüm parçalar býçakla alýnýr, temizlenir ve doðrultulurdu. Böylece kelleler, standart bir biçim almýþ olurlardý. Yanan meþelerin yerine yenileri atýlýr, ocak sürekli ateþli tutulmaya çalýþýlýrdý. Körüðü en küçük oðlu çekerdi her zaman. O, küçük olduðu için ancak bu iþi yapabilirdi. Çekilen körükten alevler yükselir, ocaðýn tavanýna vururdu. Süleyman efendinin eline, yüzüne kývýlcýmlar sýçrar ama o, buna hiç aldýrmazdý.. Tüm kelle paçalar ütelendikten sonra ocakta kalan meþe odunlarýnýn üstü toprakla örtülürdü. Öyle titizdi ki Süleyman Efendi, sanki uzaya gemi gönderecek bilim adamý ustalýðý ve titizliðiyle yapýyordu iþini.

Son temizlik iþlemine, hanýmýnýn ellerinde girerdi kelle paçalar. Bakýr leðenin içinde bol suyla yýkanýr, tekrar gözden geçirilirdi. Hâlâ üzerinde kýllar kalmýþsa traþ býçaðýyla týraþ edilir, piknik tüpünün üzerinde tekrar ütelenirdi. Sonra baþka bir leðenin içinde bulunan zahder suyuna býrakýlýrdý. Bu, kekikli suyun içinde bekletilen kelle paçalarda, hiç bir kötü koku kalmazdý. Burcu burcu kekik kokan kelleler, böylece lezzetlenmiþ de olurlardý. Zahder suyundan çýkarýldýktan sonra ocaðýn yanýndaki demirde bulunan çengellere asýlýr ve kurumaya býrakýlýrdý. Kuruyan kelle paçalar temiz bir bezle silinip Süleyman efendinin her zaman taþýdýðý uzun demir çubuða sýrayla dizilirdi. Bir kelle, bir paça dizer, sokaða çýkardý Süleyman efendi. Her seferinde, savaþa gidiyormuþçasýna çocuklarýna: "Ellerinize saðlýk. Hakkýnýzý helal edin.” derdi. Onlar da: "Haydi kolay gelsin. Bereketi artsýn, kazancýn bol olsun. Güle güle..." der ve yolcu ederlerdi. Geride, iþini hakkýyla yapmýþ insanlarýn gururu kalýrdý.

KELLEECÝÝÝÝ!... KELLECÝÝÝÝ! Nidalarý Siirt'in caddelerinde, sokaklarýnda yankýlanmaya baþlardý. Bir kelle bir paça bir arada satýlýrdý, gün boyu Siirt'in yoksul caddelerinde. Bazen eline alýr, bazen de omuzuna atardý demiri. Avazý, gücü yettiðince baðýrýrdý. Yoksulluða, kadere bir isyan, haykýrýþtý Süleyman'ýnkisi. Ýnsanlarý, sömürenlere, soyanlara, ezenlere karþý mücadeleye çaðýrýr gibi baðýrýrdý gün boyu. Kadife gibi ince ve yumuþaktý sesi. Böyle bir sesten kim rahatsýz olurdu ki? Yalnýzca ezenler, egemenler, soyanlar rahatsýz olurdu bu sesten. Yoksullar neden rahatsýz olsun ki? Süleyman Efendi, onlarýn ortak sesiydi zaten. Baðýrmadan bile geçse caddelerden, sesi yine çýnlardý kulaklarda. Kelleci Süleyman Efendi, Siirt'in aðaçsýz, çiçeksiz cadde ve sokaklarýnda sanki bir kýr gülüydü.

Kimi insanlar, onun zahder kokulu kellerinin peþine takýlýp bir kedi kurnazlýðýyla doyasýya koklar, ciðerlerine çekerlerdi. Hele çocuklar, Süleyman efendinin peþinden hiç ayrýlmazlardý. Aðýzlarý sulanýrdý çocuklarýn. Kelle paça, Siirt'in geleneksel yemeðiydi. Bir nostalji yaþatýyordu Süleyman efendi, insanlara. Sofralardan eksik olmazdý. Sabah olmasa, akþama mutlaka olurdu kelle paça. Ne tütüne, ne alkole, ne de çaya, kahveye benzemezdi. Bambaþka bir tiryakilikti bununkisi. Bir, tiryakisi oldunuz mu kelle paçanýn, yandýnýz demektir. Hele Siirt'te deðilseniz, hele de kelleci Süleyman efendi yoksa iyice yandýnýz demektir. Lokantalara abone olmaktan baþka çareniz yoktur.

Süleyman Efendi, evinin direðidir. Her þeyidir. Baþýna kötü birþey gelse çocuklarýnýn rýzký kesiliverir. Karýsý ve çocuklarý, bunu bildikleri için üzerine titrerler Süleyman efendinin. Devletten hiçbir yardým almadan emeðiyle yürütür iþini. Kirli savaþ tüm acýmasýzlýðýyla sürerken ölenler, yaralananlar oluyordu Siirt'te. Bütün gün cadde ve sokaklarda dolaþýrken nice cinayetlere tanýk olmuþtur ama görmezden gelmiþtir her seferinde. Görse, baþý büyük belaya girecektir. O, bütün dünyasýný ailesi ve kelleler üzerine kurmuþtur. Petrol kadar deðerlidir onun gözünde kelle paçalar. Yoksulun sofrasýný taçlandýran kelle paçalar kimi zaman krallarýn þatolarýna, padiþahlarýn saraylarýna da girerdi. Ama Süleyman efendinin girmesi mümkün deðildi. Ezilmiþin, sömürülmüþün sesi bile korkuturdu onlarý. Tahtlarý, taçlarý ellerinden alýnacak diye korku içinde yaþarlardý, oysa Süleyman efendinin böyle bir korkusu yoktu, çünkü yoksuldu.

Nice valiler, beyler, emniyet müdürleri görmüþ geçirmiþti. Nice baþkanlar, cumhurbaþkanlarý, omuzlarý apolet dolu paþalar görmüþtü, þu elli yýlýn içinde. Üzerindeki kazak kaç yýllýktý, bunu bile bilmiyordu Süleyman efendi. Bu kazak týlsýmlýydý sanki. Onu, yazýn sýcaðýndan, kýþýn ayazýndan korumuþtu yýllarca. Yeþil renkli, baklava dilimi desenli bu Hýrka-i Süleyman, namussuzlardan, uðursuzlardan, haksýzlardan korurdu Süleyman efendiyi. Yoksulluðun bir kader bilindiði Siirt'te aç, susuz, evsiz, kimliksiz, ezilmiþ, her an faili meçhule gidecek nice canlar vardý daha...

KELLECÝÝÝÝ!... KELLECÝÝÝ!... En iyisi, bir kelle alýp evin yolunu tutmaktýr. Güle güle. Çok yaþa kelleci Süleyman Efendi. Üzerindeki kazaðýn gibi senin de ömrün uzun olsun, yaþamýn solmasýn. Sesin, Siirt'in karýnca yuvasý gibi kalabalýk caddelerinde sonsuza kadar yankýlansýn. Yoksulluktan yüzü kýrýþ kýrýþ olmuþ, elleri nasýr tutmuþ, emekçi Süleyman efendi. KELLECÝÝÝÝÝ!...