SAFÝNAZ ABLA-ROMAN...

Benim dolabýmdan birkaç dolap ötede, kendisine verilenleri yerleþtirmekle meþgul olan kasýntý oðlanýn bu defa suratý gülüyordu. Arada bir çýðlýk atýyordu. “Üf! Þunlara bak, gýcýr gýcýr!”
Ben de kolilerimi açarak içlerini boþaltmaya baþladým. Kolilerin biri giysilerle, diðeri kýrtasiyelerle doluydu. Aðzý kulaklarýnda sevinç çýðlýklarý atan kasýntý çocuða, “bunlarý bize niye verdiler ki?” diye sordum.

“Fakir olduðumuz için,” dedi.

Gerekçeden incindim bir an; kendi kendime, “ben fakir miyim?” diye sordum. Sonra, “bunlarý verdiklerine göre fakirmiþim demek ki,” diye karar verdim. Bunun gerçek olma ihtimalinden dolayý onurum kýrýldý. Fakir, Muhittin Amca gibiysen olunur, adamcaðýz fakirliði yüzünden dilencilik yapmak zorunda kalmýþtý; oysa benim babam bir öðretmendi, devlet babadan bir sürü maaþ alýyordu. Hem Nail amcam vardý benim. Eskiþehir’in en zengin adamlarýndan biriydi o; fabrikasý, evleri, dükkânlarý vardý. Oðlaný azarlar gibi, “ben fakir deðilim!” diye çýkýþtým. Babam belki fakir sýnýfýna giriyordur diye düþünerek ona amcamla övünmeye baþladým. “Benim fabrikatör amcam var, üç yüz tane iþçi çalýþtýrýyor.”

Öðrenci güldü. “Benim de üç yüz dönüm sulak tarlasý, besihanesinde altý yüz tane danasý, davarý olan amcam var. Ne olmuþ?” Eþyalarýný yerleþtirmeyi bitirmiþti. Dolabýnýn asma kilidini kapatýp yanýma geldi. “Buraya gelirken, annem yol paramý ondan alamadý da, muhtar amca, bakkal Ýsmail amca ve kahveci Recep, yol paramý aralarýnda denkleyip verdiler,” dedi. Dolabýma yerleþtirmeye baþladýðým kýlýklarý göstererek, “Allah, devletimize zeval vermesin! Ýnsanýn amcasý bu kadar yardým etmez, acýyýp da!” dedi. Bir an sustuktan sonra, “senin amcan ediyor mu?” diye sordu.
“Çý-ýh!” dedim. 

Amcalarýmýzýn harisliðine ikimiz de güldük. 
Verilen kýlýklarý giyinip de dersliðimize doðru giderken, koridorlarda yanlarýndan geçtiðim öðrencilerin pek çoðu kafalarýný çevirip çevirip üstüme baþýma bakýyorlardý. Eminim ki, onlarýn arasýnda nice babasýz kalmýþ, fakir çocuklarý vardý. Üstümdekileri, olarýn sýrtýndan sýyýrýp almýþým da öyle giyinmiþim gibi bir duyguya kapýldým.
Nazmi ile asýk suratlý baþlayan iliþkimiz, sonradan çok samimi bir dostluða dönüþecekti. 

…

Nazmi, Tokat Zileliydi. Babasý uzun yol þoförlüðü yaparken, kaza yapýp ölmüþ, Nazmi ile annesi de Zile’de anneannesinin yanýna yerleþmiþlerdi. Zile’deki öðretmenlerinin teþvikiyle girdiði Ankara Erkek Öðretmen Okulu sýnavýný birincilikle kazanmýþtý. 

“Ben de üçüncülükle kazandým,” dedim ona.
O ise, “ha birincilikle, ha üçüncülükle, kazandýk ya, ona bak sen,” diyerek mütevazý bir tavýr sergilemiþti.

*

Kendim öðretmen olamamýþtým, ama Ankara Erkek Öretmen okulunda, Nazmi ile üst düzeyde seyreden arkadaþlýðýmýzý yaþadýðýmýz yýldan yýllar sonra Balýkesir’de öðretmenlik yapan bir hanýmefendiyle evlenmiþtim. 

Kendim Eskiþehir’deki Þeker Fabrikasýnda memur olarak çalýþmaktaydým. Eþimin, eþ durumundan tayinini Eskiþehir’e yaptýrabilmek için Ankara’da Milli Eðitim Bakanlýðýnda Ýlköðretim Özlük Ýþlerine gelmiþtik. Tam da Milliyetçi Cephe koalisyon hükümetlerinin dönemi, yani bir torpiliniz yoksa hiçbir iþinizi hallettiremediðiniz bir dönem. “Olanak, olasýlýk” gibi kelimelerle konuþtuðunuzda bile hemen solcu olduðunuza hükmedilmekteymiþ, ama ben bilmiyordum bunu. Bu konuþma þeklimden dolayý, servisteki þef ve memur düzeyindeki çalýþanlar habire sorun çýkartýyorlardý. Ýþimizi halledebilmek için saða sola gidip gelirken, lisede Sanat Tarihi öðretmenliðimi yapan, o sýralarda ise Çankýrý Milli Eðitim Müdürü olan Kamil Ateþoðlu (yoksa Kenan Ateþoðlu muydu? neyse…) (sonradan CHP Milletvekilliði de yaptý) ile karþýlaþtýk. Elini öpüp sorduðu için derdimi anlattým, ama hep o yeni Türkçe kelimelere de yer vererek. 

Beni, “evladým, böyle solcu aðýzlarýyla konuþursan iþiniz olmaz; konuþtuðun kelimelere dikkat et, eski kelimeleri kullan,” diye uyardýðýnda öðrenmiþ oldum kullanýlan kelimelere göre solculuk teþhisi konulduðunu. 

Hocam da, kendisinin CHP.li olarak tanýndýðý için bize bir katkýsý olamayacaðýný söyleyince umudumu iyice yitirip, eþime, “verelim dilekçemizi evrak kayýta, gidelim. Bir torpil arayýp bulalým. Olmazsa ben tayinimi Balýkesir’e yaptýrýrým,” dedim.

Dilekçenin kaydý alýnmadan önce Ýlköðretim Genel Müdürü tarafýndan “uygundur” diye paraf edilmesi gerekiyormuþ, çýktýk adamýn katýna, evrak imzalatmak için bekleþenlerle birlikte girdik odasýna. Masasýnda noter katibi edasýyla habire imza atan Ýlköðretim Genel Müdürünü hemen tanýdým. O, Ankara Erkek Öðretmen Okulunda geçirdiðim bir yýlýn can ciðer dostu Nazmi idi…
Ýmza atarken beni tanýmamýþtý. Ona kendimi tanýtýp tanýtmamak arasýnda kararsýz kalarak imzamý arttýrdým. Bana, “sizin evrakýnýzda bir problem var. Þu arkadaþlarý yollayýncaya kadar bekleyin de, probleminizi düzeltmeniz için yardýmcý olayým,” diyerek bize odasýndaki iki koltuðu gösterdi. Geçip oturarak beklemeye baþladýk.

Nazmi, imza þöleni tamamlanýp da odasý boþalýnca sekreterine, “içeri kimseyi salmayýn!” diye talimat vererek ayaklandý.

“Ulan Ergin! Nereden çýktýn sen ulan?” diye çýðlýklar atarak yanýma geldi, beni büyük bir hasretle kucaklamaya baþladý.

Az önce tanýmazlýktan geldikten sonra bu mesafesizliðinden dolayý geçirdiðim þaþkýnlýðý fark ederek, “kusura bakma, milletin ortasýnda mesafeli durdum,” dedi. Beni býrakýp eþime döndü. “Hoþ geldiniz hoca haným!” diyerek tokalaþtý.

Eþim çekingen, “hoþ bulduk, efendim!” derken, o hemen çýkýþtý.

“Baþ baþayken makam mevki yok, tamam mý?” Eþimin tokalaþtýðý elini býrakmýyordu. “Ben Nazmi, aha bu adamýn öðretmen okulundan sýra arkadaþýyým. Hem de yatakhanede ranza arkadaþý. Hala horluyor mu uykusunda bu?”

Eþim de rahatlamýþtý. “hem de nasýl,” diyerek güldü. 

Ýkisi gülümserken, ben elimdeki dilekçede ne gibi bir sorun olabileceðini düþünüyordum. “Nazmi’ciðim biz bu dilekçeyi evrak kayda verecektik ya, problem var deyince sen…”
Elimden dilekçeyi aldý, masasýna geçti, dahili telefonla bir yere telefon etti. “Odama kadar geliver!”

Çok geçmedi, odasýna gelen yardýmcýsýna beni tanýttý. “Ergin bey, okuldan kardeþimdi, Saitçiðim. Eþinin tayinini Eskiþehir’e yaptýrýver hemen, emi!” dedi.

Sait, dilekçeyi aldýktan sonra çýktý gitti.
Nazmi, “Sizin iþiniz tamam,” dedi. “Evinizi Eskiþehir’e taþýyýn siz…”

“Bu kadar çabuk mu?”

“Biz hýzlý servisiz,” diyerek güldü. Saatine batý, “öðlen oluyor,” dedi. “Çayý kahveyi yemekten sonra içeriz. Haydi, lokantaya gidelim.” Ayaklandý.

Ýtiraz edecek oldum. “Biz izin isteyelim…”
Hemen çýkýþtý. “Ne münasebet? Akþama da buradasýnýz daha. Hanýmlarý tanýþtýrmayacak mýyýz?”

*

Bir de Zile’den adam çýkmaz derler. Yýlaný Zileliyle ayný çuvala koymuþ, yýlan, “imdat Zileli!” diye baðýrmýþ, diye fýkralar üretirler. Onlar gelsinler de adam görsünler!

Ýyi çocuktu Nazmi.

Adam olduktan sonra da “iyi” kalmýþtý.
Helal olsun ona!

*