Karanlýkta dönen dünya; gündüzü olmayan zaman;

Göz uyurken uyanýktýr tamam olan duyularýn.

Yaz kýþ çiçeklidir toprak,  ýslatmaz ahmakýslatan,

Iþýksýz, renksiz, þekilsiz, hayal dolu kuyularýn;

Gözler ýþýksýz olsa da nur yaðardý içinize,

Kendinizle baþ baþasýn sesleri sessiz dinlerken.

Kalp gözüyle bakarsýnýz içinizde ki denize,

Görmeden de aðlarsýnýz, dalga nefessiz inlerken.

Herkes böyle sahiplenmiþ hayalinde dolunayý,

Okþamayan el göremez saçýndaki aydýnlýðý.

Herkes kendisine göre düzenliyorken dünyayý,

Acýyan gözler göremez içindeki aydýnlýðý.

Sevmek mümkün mü körlüðü?  Beyhude bir münazara;

Saklý bahçelerinizde gezindiniz yapayalnýz.

Sesinizle, hissinizle, çizdiðiniz her manzara,

Ýþlenirken içinize ne ay vardýr, ne de yýldýz.

Coþari der mümkün müdür sevebilmek karanlýðý?

Ayný hayatýn içinde akýp gider kör olanlar

Sezgilerle yýkarsýnýz kalpteki mor karanlýðý;

Aydýn olmayý bilmezler yüreði nankör olanlar?

Ýbrahim COÞAR