Hani bazen sebepsiz, daralýr da sinemiz,

Kül rengine dönüþür, soluverir benzimiz.

Çöker üzerimize, elem dolu bir hüzün,

Farký kalmaz o anda, ne gece ne gündüzün.

Hazan vurmuþ bað gibi, viran olur halimiz,

El kol düþer, dil susar, tükenir mecalimiz.

Derinlerde bir ukde, kapanmayan bir yara,

Depreþirken sancýsý, döner ateþten kora.

Canlanýr hayal meyal, düne dair anýlar,

Sarmalar ruhumuzu, bin bir türlü sanrýlar.

Alev alev daðlarken, aldýðýmýz her nefes,

Býrakmaz içimizde, yaþamak için heves.

Ýþte böyle anlarda, sorar da “neden?” diye,

Suçlarýz gönlümüzü, bunlara neden diye.