ANAM

Biliyorum, herkesin en kýymetli varlýðý anasýdýr. Ama benim rahmetli anam bir baþka anaydý. 13 Ekim 2013 günü Bucak’ta Çavuþlar mezarlýðýmýza uðurlamýþtýk güzel anamý. Özledim hem de çok. Kokularýn burnumdan, hayalin gözlerimden gitmiyor anam…

12 Ekim 2013 günü Ankara Batýkent’teki evimdeydim. Kardeþim Mehmet aradý: “Abi, biþey diyeceðim üzülme, anamý kaybettik” dedi. Birden bire söyledi. Dondum kaldým, dilim tutuldu, bir þey diyemedim. Çünkü hasta deðildi, ölümcül bir durumu yoktu. Elbette ölümün þah damarýmýzdan daha yakýn olduðunu idrak edenlerdendik. Ama!!! Velakin!!!

Kendimi toparlamakta çok zorluk çektim. Ramazan günüydü iftara az bir zaman kalmýþtý. Telefon görüþmemi görüp, duyan eþim ve çocuklarým olanlarý anlamaya çalýþýyorlardý. Evimize sanki yýldýrým düþmüþtü. Hemen toparlanýn Bucak’a gidiyoruz dedim.

Eþim ve çocuklarýmýzla birlikte arabamýzla hemen sýlaya doðru yola çýktýk. Kasvetli ve hüzünlü bir yolculuktan sonra gece saat 2 de evimize geldik. Çiftliðimizdeki büyük ev inþaatýmýz henüz bitmemiþ, ineklerimizin ahýrýna yakýn gecekondu þeklindeki bakýcý evimiz kullanýmdaydý. Merhum anamla merhum babam burada kalýyorlardý. Zira, Çavuþlardaki koca evimiz çok harabe olmuþtu.

Hemen anacýðýmýn bulunduðu odaya girdim. Yatýyordu. Çenesini baðlamýþlar üzerine de bir koca býçak koymuþlardý.

Her zaman Rabbimize dua ederdi: “Yarabbi beni çora çocuða muhtaç etme”, “yatýrýp da acý çektirme”, “yatýrýp da kapýlara baktýrma”, “emanetini zamanýnda al YARABBÝ” derdi. Bir insanýn kalbi bu kadar mý temiz olur?

O gün bakýcý evimizde tek baþýnadýr. Dayýmýn kýzý karþý komþumuz Güssün abamla birlikte Kadýnkuyusu Camiine giderler, Mukabele okumaya. Biraz kiloluca olduðu için son zamanlarda elinde bir sopa (ilkel baston) taþýmaya baþlamýþtý.

Camiden çýktýklarýnda evlere doðru gelirlerken anam Güssün abama þöyle der: “Halam sizin iþiniz gücünüz vardýr, hýzlý gidin evinize. Ben yavaþ yavaþ gelirim” diyerek onlarý gönderir. Aðýr aðýr evimize gelir. Babam da kahveler mevkiindeki kirlioðlunun kahvesindedir. Birkaç saat sonra babacýðým penceresinden odasýnýn içi dýþarýdan görülebilen evimize gelir. Saðdan birinci odanýn kapýsýna yüklenir. Kapý açýlmaz. Biraz itekler yine açýlmaz. Evin dýþýna çýkarak pencereden odanýn içine bakar. Anamý kapýnýn aðzýnda yatar vaziyette görür. Kollarý abdest için sývanmýþ, ayak çoraplarý çýkmýþ, þalvarýnýn bacaklarý çemrenmiþ vaziyette…

Babam þaþýrýr: “Allah Allah kadýna bak, kapýnýn önünde uyumuþ kalmýþ, bu ne uykusudur ki bir türlü uyanmaz” der, kendi kendine. Sonra bahçemizde oturarak anamýn uyanmasýný bekler. Çünkü oda kapýsýnýn açýlmasý mümkün deðildir.

Bir müddet sonra kardeþim Mehmet gelir. “Baba niye dýþarýdasýn anam yok mu? der.

“Odaya giremedim oðlum, anan kapýnýn aðzýna yatmýþ, kapýyý açamadým, çaresiz burada serinlikte oturuyorum.”

Kardeþim hiçbir þeyin farkýnda deðil, kapýya gelir ve itekler. Normalde anacýðýmýn uyanmasý gerekir ama, ölüm soðuk bir þey kimse aklýna getirmek istemez. Mehmet, “galiba anam rahatsýzlanmýþ baba” der ve hemen Güssün abamý çaðýrýr. “Aba koþ anama bir þey olmuþ galiba.”

Güssün abamýz hemen koþar gelir anamý dikkatlice inceler. Anacýðým, “benim öldüðümden de kimsenin haberi olmaz” derdi her zaman. Ayný dediði gibi olmuþtu. Kimseden yardým istemeden, kimse görmeden, kimseye muhtaç olmadan, þükürler olsun ki cami yolunda yýðýlýp kalmadan, oðlunun evinde, odasýnda, sobacýðýnýn dibinde, abdest hazýrlýðý yaparken, kimseyi üzmeden, sürekli dileklerde bulunduðu gibi, “kimseciklere yük olmadan” sevdiði Rabbine kavuþmuþtu.

Hiç hasta da deðildi. Son zamanlarda doktora bile gitmemiþti. Rabbime þükürler olsun, onun saf kalbi ve iyi niyetiyle sürekli diline dolayýp plesenk haline getirdiði dualarýný aynen kabul etmiþti.

Bize her iþi öðretmiþti. “Oðlum iþlediðiniz benim ise öðrendiðiniz kendinizin” derdi. Aþ piþirmeyi, yoðurt üðütmeyi, davar saðmayý, davar kýrkmayý, yoðurdu keselemeyi, halý dokumayý, sökük dikmeyi, yamalýk yamamayý ve daha bir çok meziyeti bir usta mahareti ile bizlere öðretmiþti.

Ailenin tek okutulabilen bireyi bendim. Sürekli beni derslerim lehine kayýrýrdý. “Oðlum önce derslerini bitir, ondan sonra iþimize bak” derdi. Okulum ve derslerim için akan sularý durdururdu. Kendisinde yoksa komþudan veya nereden bulunacaksa gider bulurdu.

Sofrada eski aþ varken yeni piþen aþa elini sürmezdi. Çoðu zaman eski aþý sünnetlerken yeni aþ çoktan bitmiþ olurdu. Yarý aç yarý tok yatardý. Babama tasarruf konusunda ikaz eder, hesabý kasabý düzgün yap, bankalarla iþlerine dikkat et, yoksa benim kara davarlarýn çullarýna muhtaç hale geliriz derdi.

Dediði de aynen oldu. 1978 yýlýnda Mart ayýnda Büyük abim Mustafa ve küçük kardeþim Mehmet, kamyonumuzda kazaya maruz kaldýlar ve abimi kaybetmiþtik. Kaza ile ilintili olarak, Rahmetli babacýðým ben üniversiteyi bitirdiðim yýllarda iflas etmiþti. Ýcra memurlarý, evimizdeki tek bir ineðimizi, buzdolabýný, üçlü ocak

ðý, halý ve kilimleri götürmüþtü. Rahmetli babam ödeyemediði iki tane 75 liralýk çek yüzünden 4 ay hapse düþmüþtü.

Ýþte o anlarda rahmetli anam sokaða ateþ yakýp kara tencerede aþ piþirdi. Davarlarýmýzýn kýllarýndan ördürdüðü eski çullarý yerlere serdi. Kendisi de 7 lira yevmiye ile Ýnal’lara ketire ayýklamaya gitti.

Herkeslerin ve bizlerin çok ama çok sevdiði, çilekeþ, yardýmsever, iyilik meleði anacýðým, çocuklarýn “çakýr nenesi”, emsallerinin “ibiç kýzý, çakýr karýsý”, “aþanýmca”sý, bizlerin garip anasý, sevgili eþimin biricik validesi, çocuklarýmýn bobannesi, garip anammmmm. Nur gölünde yat. Mekanýn Cennet olsun. Rabbim bizleri Cennetinde kavuþtursun. Seni çok arýyoruz çoooook.

Selam, sevgi ve dualarýmla… Allah’a emanet olunuz…

18 Ocak 2016. Saat 07.00. Pazartesi. Antalya.

Yrd.Doç.Dr. Süleyman COÞKUNER