Televizyondaki magazin haberleri uzadýkça uzuyordu. Daha sonra, az sonra, az sonra diye diye üç beþ baþlýkta toparlanabilecek haberlere bir türlü geçmiyorlar, araya bolca reklam sokuþturup insanlarýn beynini kemiriyorlardý. Kazým, sýkýldý. Bir reklam arasýnda, gözlerini televizyondan ayýrýp duvar saatine baktý. “Saat nerdeyse on iki oluyor, bizim kýz abisinin evine yerleþti galiba!” diye söyledi. Sinem’e döndü. “Git bak kýzým, þu ablana! Çaðýr, gelsin artýk!”

Sinem ayaklandý, gitti.

*

Abisinin kapýsýna ulaþtýðýnda, içeri girmeden,  “Abla! Abi! Babam ünlüyo kýz, abla!” diye seslenmeye baþladý.

Lale, kýz kardeþinin sesini duyar duymaz hýzla toparlandý. Üstüne baþýna çeki düzen vererek kapýyý açtý. “Ne var kýz?”

“Babam, gelsin artýk, diyor.”

Lale, gelirken giymiþ olduðu terlikleri geçirdi ayaðýna. “Tamam, geliyorum!”

Ýsmail’e kaçak bir bakýþ attýktan sonra uzaklaþýp gitti.

*

Kazým, “nerede kaldýn be kýzým?” diyerek karþýladý onu.

Lale, kapý aralýðýndan, “abimin çenesi bir durmak bilmedi ki,” dedi. “Oturup anlattýk iþte… Bir þey var mýydý?”

“Yok, ne olsun… Orada niye dikilip duruyon? Girsen ya içeri!”

“Yok, yatacaðým azýcýk. Abimin çenesinden aðrýlar girdi baþýma. Birazcýk erken ünleyeydin de kurtaraydýn beni ya!”

“Keyfinizi bozmayým dedim!”

“Bozaydýn keþke, baþým aðrýmazdý böyle, hiç olmazsa! Neyse, ben odama geçip yatayým,” diyerek örttü kapýyý, hemen yandaki kendi odalarýna girdi. Kendini öylece yataðýn üstüne atarak derin düþüncelere daldý, gitti.

*

Bir yapraðýn üstüne çið tanesi düþtü. Yapraðýn üstündeki çið tanesine yýldýrým düþtü. Böylece çið tanesi ve yaprak alev aldý. Daha sonra dondular ve lale meydana geldi. Lalenin ortasýndaki koyuluk bu yangýnda oldu. 

“Yaþayamam bu lekeyle ben Allah’ým, yaþayamam!”

Lale Çýlgýnlýðý dönemi, Hollanda’da lale soðaný fiyatlarýnýn iyice yükselmesinin ardýndan aniden aþýrý düþmesi sonucu, o iþle uðraþan pek çok insanýn battýðý ve intihar ettiði dönemdi.

Lale, düþtüðü durumdan intihar ederek kurtulmayý düþünmeye baþlamýþtý.

*

Sinem, odada televizyonun karþýsýnda uzanmýþ, bir þeyler seyrederken dýþarýdaki konuþmalara kulak verdi.

“Çiðdem bacým! Ne yemeði var?”

“Kuru fasulye oluyo abi. Onbeþ dakkaya hazýr olur.”

“Yanýna pirinç pilavý da yapcan mý?”

“Yapayým mý?”

“Yap ya… Sinem oralarda mý?”

“Ýçerde…”

“Bi yolla da, bana bi paket cigara alsýn da gelsin!”

“Olur.”

Sinem, ablasýnýn bir þey söylemesine fýrsat býrakmadan odadan çýkarak, abisinin ardýndan koþturdu.

“Para ver de alýp geliim abi!”

Ýsmail cebinden çýkarttýðý bir kaðýt parayý kýzýn eline tutuþturdu. “Biliyon dimi gülüm, ne cigarasý içtiðimi?”

Sinem, “Biliyom,” diyerek koþturup gitti. Yolda, Ýsmail abisinin Çiðdem ablasý ile olsun, kendisiyle olsun çok kibar konuþtuðunu düþündü. Onlarla ilk kez böylesine sevecen konuþmasýna bir anlam veremedi.

*

Sinem sigarayý alýp getirdikten sonra abisinin kapýsýna gitti. Ýçeri girmeden, kapýnýn önünden, “Abi! Getirdim sigaraný!” diye seslendi.

Ýçerden abisinin sesi duyuldu. “Getir içeri!”

Kapýyý açtý, çekinerek girdi. Sigarayý ve para üstünü uzattý.

Ýsmail, sigarayý aldý, parayý almadý. “Sende kalsýn onlar gülüm! Harçlýk et!”

Sinem, parayý sevinerek cebine soktu.

Ýsmail, bir an alýcý gözlerle baktý ona. “Maaþallah! Maaþallah! Kocaman kýz olmuþsun da fark edememiþim seni be gülüm! Kaç yaþýna girdin sen, bakiim?”

“On dört…”

“Oh-ho… Genç kýz olmuþsun bile, valla! Ne dersin, evlendirelim mi seni, ha?”

Sinem, abisinin esprisine kikirdeyerek güldü.

“Yemek yapmayý da öðrendiysen, hiç durmayalým, evlendirelim seni. Biliyon mu yemek yapmayý?”

Sinem, biliyorum derse, bu evlendirme iþinin ciddiye binebileceðini zannederek, yapmayý bildiði bir çok yemek olmasýna raðmen, “I-ýh, hiç bilmiyom,” dedi.“Yemekleri ablamgiller yapýyo ya, hep…”

Ýsmail, onun bu sýkýntýlý haline güldü. “Madem bir an önce öðren yemek piþirmeyi. Öðrendikten sonra evlendiririz, olur mu?”

Sinem, cevap vermeden gülmekle yetindi. “Hadi ben gidiim, baþka bi istediðin yoksa!”

“Yok, saðol!”

Kýz, tam dönüp çýkacakken, “gel bakiim sen buraya!” diye seslenerek durdurdu. “Yanýma gel!”

Sinem, ne oluyor diye sorgular gibi bakýnarak geldi. 

Ýsmail, onun kolundan tuttu, öbür eliyle göðüslerine elledi. “Bunlar da çýkmýþ kýz! Vallaha kocaman kýz olmuþsun yahu!”

Sinem, onun göðüslerine ellediði an neye uðradýðýný þaþýrarak, geri sýçradý. 

Ýsmail, onu sakinleþtirmeye çalýþarak, “korkma, korkma kýz, þaka yaptým. Korkma… Ha ha ha!”

Sinem, “korkmadým da…” diye geveledi, lafýnýn gerisini getiremeden çýkmaya yöneldi.. “Ben gidiim artýk!”

“Git, gülüm. Korkma… Ben senin abinim… Abilerden korkulmaz, dimi? Git, git gülüm, git…Ama kokma abinden... Ha ha ha!... Seni gidi korkak, ha ha ha...”

Sinem çýktý, gitti.

Ýsmail, arkasýndan düþüne kaldý. “Kocaman kýz olmuþ þerefsiz!” diye söylendi.

*