Yunus daha önce yalnýzca yaz aylarýnda gelirdi dað evine. Bir türlü sevememiþti bu dað evini. Þimdiyse yaz kýþ demeden hayatýnýn geriye kalan kýsmýný dað evinde geçirmek istiyordu. Þehirden iki saatlik bir uzaklýkta birbirlerinden güzel üç beþ dað evinin arasýnda bir yerde kalýyordu. Kýþ ayýnda olduðu için henüz kimseler gelmemiþti. Yalnýz baþýna yaþamak, yaþama alýþmak için bir ön terapiydi sanki. Çocukluðunu da gömmüþtü topraða ailesini kaybedince. Ailesini kaybedeli üç ay olmuþtu. O gün sanki kýyamet kopmuþtu. Yunus o gün arkadaþlarýyla kalmak istemiþti. Ailesi ise iki günlük bir tatil yapmak istemiþti. O gün ailesini kaybedince neden bende o arabada deðildim diye günlerce kendi kendisini yedi. Acýsý tazeydi henüz. Her sabah dað evine yakýn bir ilçeye gidip gazete ve yiyecek bir þeyler alýyordu. Ailesinden kalan arsalarý satmýþtý. Altýna son model bir araba almýþtý. Babasýna da dedesinden kalan av tüfeði ile ava çýkýyor günün stresini atýyordu.

Bu sabah kalkar kalkmaz pencereyi açtý. Odadaki kasvet biraz olsun azalmýþtý. Ciðerlerine kadar çekti temiz havayý. Mutfaða gidip kahvaltý hazýrladý. Odaya geri döndüðünde yan tarafta kalan dað evinin önünde bir aracýn belirdiðini gördü. Biraz izledikten sonra arkadan gelen kamyoneti görünce hemen üzerine bir þeyler alýp yardýma gitti. Eþyalarý kamyonetten indirip evi düzenledikten sonra Yunus eve doðru yürüyecekken arkadan omzuna deðen el ile duraksadý.

Üç arkadaþ, Yunus’a, kendilerine yardým ettiði için teþekkür ediyordu. Yunus da teþekkürleri kabul ettikten sonra eve doðru ilerlerken, Damla’nýn sesiyle yeniden duraksadý. Kýzlar Yunus’u müsait olduðu bir zamanda kahve içmeye bekliyordu. Yunus kýzlara dönüp yüzüne tebessümü yerleþtirdikten sonra tamam dercesine baþýný salladý. Eve geri döndü. Kahvaltý yaptýktan sonra kendisini dýþarý attý. Aklýnda hala kardeþi vardý. Ve bir daha asla göremeyeceði annesi ile babasý...

Hayat her þeye raðmen devam ediyordu. Asýl sorun da orada ya, hayat devam ederken sen ona ayak uydurmak istemezsin. Seni mecbur býrakýr bazen yaþananlar. Kardeþi yanýnda olsa belki de bu kadar acýyý tek baþýna yüklenmek zorunda kalmazdý.

Eve doðru gelirken dýþarýda Damla’yý gördü. Selam verip eve geçmek istedi. Tam eve girecekken Damla’nýn kendisine bir þey söyleyecek gibi baktýðýný görünce yanýna gitti. Yarým saat uzaklýktaki ilçeye inmeleri gerekiyordu.

Damla Yunus’u beklemeye koyulurken Yunus ivedilikle arabayý hazýr edip yolun baþýna geldi. Yol boyunca ikisi de tek kelime etmedi. Yunus en çokta gidecekleri yeri merak etti. Yine de sormak istemedi. Zaten söylemek isteyen sormadan da söylerdi diye düþündü. Ýlçeye vardýklarýnda, eski yapý bir müstakil evin önünde durdular. Damla o eve doðru giderken, Yunus arabada durmak istedi. Damla sende gel deyince Yunus da içeri girdi. Yunus'un içinde adýný koyamadýðý bir huzur vardý. Amcayý daha tanýmadan içi ýsýnmýþtý. Ve tanýþmak için can atýyordu. Damla kapýnýn tokmaðýný vurup beklemeye koyuldu. Gelen olmayýnca, bahçedeki sedire oturup beklemeye koyuldular. Güneþin bile tebessümle uyandýðý bir gündü. Kýþ aylarýnda olmalarýna raðmen bahar aylarýnda gibiydiler. Beklemek belki de hiç bu denli güzel gelmemiþti Yunus'a. Yunus beklerken muhabbet edip birbirlerini tanýmanýn daha iyi olacaðýný düþündü. Ýkili birbirlerini tanýmaya çalýþýrken, kâh kahkahalar attýlar kâh hüzün dolu anlar yaþadýlar. Yunus uzun zamandýr hiç böylesine rahat hissetmemiþti kendisini. Sanki kalbine saplanan zehirli mühür bir anda çözülüvermiþti. Artýk eskisi kadar olmasa da daha rahat nefes alýp veriyordu. Amca tam bir buçuk saat sonra geldi.

Amca aksakallý ve yetmiþ yaþýndaydý. Tekerlekli sandalyeye mahkûmdu. Damla’nýn neyi oluyordu bu adam. Ve neden yarým saatlik bir yolu bu amca için yürüyordu. Yunus aklýnda bu sorularla mücadele ederken Damla gelen amcaya doðru koþar adým ilerledi. Elini öptü. Amca da yýllardýr görmediði torununa sarýlýr gibi sarýldý Damla’ya. Bu özlem dolu kucaklama Yunus’u eskilere götürdü. Babasýnýn iþten dönerken ki anlarý geldi aklýna. Saat üçte okuldan çýkýp babasýný beþe kadar beklerdi. Babasý da elinde çikolata, bisküvi ile gelirdi. Annesinin bir aylýk hac turu geldi aklýna. Yemeklere burun kývýrdýðý, ancak deðerini annesinin olmadýðý zamanda anladýðý anne yemekleri… Þimdi o anlara dönmek için nelerini vermezdi. Gözyaþlarýna hâkim olamadý. Öyle ki bir çocuk gibi aðlamaya baþladý. Amcanýn yüzü Yunus’a dönük olduðundan durumu fark edip ona doðru ilerlemesi için Damla’ya durumu el kol hareketleriyle izah etti. Damla da Yunus’un yanýna gelerek neyin var diye sormak istediyse de bir cevap alamadý. Yunus kendini toparladýktan sonra özür diledi. Nazif þifalý sözleriyle Yunus’un biraz olsun acýsýný hafifletebilmiþti. Damla kahve piþirmek için mutfaðýn yolunu tuttu. Giderken de Yunus’a bir bakýþ attý. Bu bakýþýn anlamý bir kahve içirmeden býrakmam sözüne atýf yapmaktý. Yunus da anlamýþ olacak ki, tebessümle bu sözün yerine getirildiðini onayladý. Damla içeriye giderken Yunus Nazif amcayý süzdü. Yaþlý olmasýna raðmen ne kadar dinçti. Onun gözünde yaþlý amcalar hep tombul insanlardý. Birde kendisine baktý. Ailesini kaybetmeden önceki halinden eser kalmamýþtý. Kendisini tanýyamýyordu. Karakaþlý, kara gözlü Yunus gitmiþ yerine bir deri bir kemik ceset kalmýþ diye düþündü. Bu acý onu günden güne eritiyordu. Damla’nýn gelmesiyle hayal âleminden gerçek âleme geri döndü. Damla yüzüne yaydýðý tebessümle etrafa huzur daðýtýyordu adeta. Yunus da bu huzurdan nasibini almýþtý. Kahveler yudumlanmaya baþlandýðý sýrada Nazif amca sessizliði bozdu.

Nazif Amca: Bir kahvenin kýrk yýllýk hatýrý vardýr der atalarýmýz. Ama kýrk yýl yaþar mýyýz bak orasý meçhul. Yine de eðer siz yaþarsanýz belki beni de eklersiniz Fatiha’nýza.

Yunus: Ölüm ve ecel ensemizde konaklýyor. Ve bir an evvel buluþmak için can atýyor. Lakin ne kadar hazýrýz bilmem.

Nazif Amca: Hedef olmadan varýlan yol, yol deðil duraktýr. Kiminle yürürsen yürü hakký bilmek geldiði yolu hatýrlamaktýr.

Yunus: Haklýsýn Nazif amca. Yüreðime su serptin. Manevi iklimlerde epeydir gezemiyordum. Namaz kýlýyorum eyvallah. Bu zaten boynumuzun borcudur. Peki, ne biriktirdin diye sorarsan iþte ona verecek bir cevabým yok.

Nazif Amca: ‘’Biriktirdiklerin deðil paylaþtýklarýn senindir’’ der Yunus Emre Hazretleri. Hem o yüce zat bir söz daha der ki, vay halimize. ‘’Derdi dünya olanýn dünya kadar derdi olur’’

Yunus: Sözün eri olana ne desen eðri durur. Susuyorum. Belki gönlüme gelen cevap sana ulaþýr.

Damla: Nazif Amca dolu bir adamdýr. Seni sýkýp bunaltýr sandým. Ama sende az dolu deðilmiþsin hani.

Nazif Amca: Ben bu delikanlýyý çok sevdim. Ýnþallah tekrar görüþmek nasip olur.

Yunus: Buyur gel bende kal amca. Sana ve hakikat dolu sözlerine ihtiyacým var.

Nazif Amca: Davete iþtirak etmek gerek. Ben gibi bir fakiri sofrana buyur etmiþsin. Gelmemek nasibini almamaktýr.

Yunus arabayý hazýr edip Nazif amcayý Damla ile birlikte arabaya bindirdikten sonra yola koyuldu. Ýçinde tarif edemediði duygular vardý. Damla beni ilçeye býrak demese Yunus Nazif amcayý hiç tanýmayacaktý. Allah'a þükretti. Dað evine gelince Nazif amcayý arabadan indirip eve kadar götürdüler. Damla kendi evine dönecekken Yunus’un dýþarý çýktýðýný görünce duraksadý. Yunus içinde beliren bu tarifsiz huzurun kaynaðýna ýþýltýlý gözlerle bakýyordu. Damla biraz da utanarak, yer yer yüzü pembeleþerek tatlý tatlý gülümsüyordu. Yunus þükranlarýný ilettikten sonra eve gitmek için yönünü deðiþtirdi.

Damla tam eve girecekken Yunus’un eve girip girmediðini göz ucuyla süzmek için arkasýný döndüðünde, Yunus hala olduðu yerde bekliyordu. Ve elinde olmadan Damla’ya sarýldý. Annesinin kokusu sinmiþti sanki Damla'nýn üstüne. Gözyaþlarýna hâkim olamadý. Sonra birden özür dileyerek Damla’dan uzaklaþtý. Eve geldiðinde bir çay demledi. Ýçinde huzur kelebekleri uçuþuyordu. Bugün hiç bitmese diye düþündü. Gece gelip çatmýþtý. Yunus Nazif amcanýn yataðýný hazýr ettikten sonra odasýna çekildi

Yataðýna uzandý. Bakýþlarý masanýn üzerinde duran küçük sandýða yoðunlaþmýþtý. Aradan kaç ay geçmesine raðmen hala cesaret edip de açamamýþtý sandýðý. Ve bakamamýþtý ailesinin fotoðraf albümüne. Yunus sandýða bakarken gözleri yavaþ yavaþ kapanmaya baþlamýþtý bile.