Emperyalizm-Kapitalizm olsun, sosyalizm olsun, ya da üretim hedefli olsun, tüketim hedefli olsun, hiçbir modelin tek baþýna insanlýða huzur getirmesi mümkün deðildir.

Esasýnda toplumlardaki hakim sýnýf ile ezilen sýnýf arasýndaki çatýþmalarý simgeleyen bu görüþler, kendilerinden yararlanmasýný becerebilmiþ bir açýkgözler (ya kapitalistler, yada bürokratlar) grubu yaratýyorlar, bunlarda diðer insanlara dünya hayatýný zindan ediyorlar.

Liberal Sistem, %20’lik bir azýnlýðýn yararýna iþlemektedir. Halk çoðunluðunu ise durgunluða ve yoksulluða terk ederek, gerçek bir büyümeye dayanmamaktadýr. Bu sistemde, demokrasi sosyal gerilemeye baðlý olarak aþýrý kýrýlgandýr. Egemen güçlerce salýk verilen formüller – ticaret eþyasý olarak görülen tarýmsal topraðýn özelleþtirilmesini hýzlandýrarak- bildiðimiz yýðýnsal göçe yol açmaktadýr. Modern endüstriyel geliþme bu aþýrý iþgücünü sindirememekte, bunlar da gecekondu bölgelerinde toplanmaktadýrlar.

Liberal sistemin sosyal kurbanlarýnýn olumlu, baðýmsýz, radikal ve tutarlý bir alternatif oluþturmaya muktedir olup olmadýklarý tartýþmalýdýr. Emperyalist güç odaklarý arasýndaki çýkar çatýþmasýnýn sona erdiði iddiasý da temelden yoksundur.

Eylül 2008 çöküþü sistemin yarattýðý bir krizdi. Krize yol açan kapitalizmin malileþmesi, kapitalist oligopolün (takým tekelinin) bir tercihiydi. Ekonomi ve toplumlar üzerindeki hâkimiyetlerini sürdürebilmek adýna bu tercihi sürdürmek zorundaydýlar ve kapitalizmi krizden krize sürükleyecek olan bu yapýdan geri dönüþleri söz konusu olmayacaktý.

Son on yýlda kapitalizm büyük deðiþim yaþamýþtý. Sermayenin merkezileþmesi kýrk yýl öncesine kýyasla benzersiz boyutlara ulaþmýþtý. Oligopol kapitalizmi ekonomik yaþamýn tüm alanlarýnda egemen olmuþtu. Bu nicel deðiþim emperyalizme yeni bir nitelik kazandýrmýþtý.

Bu þu demekti, eskiden emperyalizm daima çoðul olarak anýlýr ve kendisini söz konusu emperyalist güçlerin sonu gelmeyen çatýþmalarý ile gösterirken, bugün takým tekelcilerin (oligopolün) tek özne halinde kolektif emperyalizminden söz etmek gerekmekteydi. Bu Mali emperyalizmin günümüzde ulaþtýðý boyut: Çaðdaþ kapitalizmin malileþmesini niteleyen olay, para ve mali piyasalarýndaki yatýrýmlarýn geniþlemesi deyiminde yatmaktaydý.

Tarihte eþi benzeri olmayan bu geniþleme bir çeyrek asýr önce ivme kazanarak, dünya gayrisafi yurtiçi üretiminin yaklaþýk 50 trilyon dolar, uluslar arasý ticaretinde 15 trilyon dolar olmasýna karþýlýk, para ve mali piyasalardaki yýllýk iþlem hacmini 2000 trilyon(tera) dolarýn üzerine taþýdý. Bugün, kapitalizmin çok ileri derecede merkezileþmiþ bir biçimini yaþýyoruz. Bu dönemde takým tekelleri (oligopoller) yani dünyadaki yaklaþýk 50 sermaye grubu ve onlarýn çevresindeki 1000 kadar grup tüm sistemin stratejik noktalarýný kontrol ediyor ve temel meselelerde kararlarý veriyor. Finansal sistemin düzensizleþtirilmesine ihtiyaç duyan ve bunu talep eden de zaten bu oligopollerdir.

Piyasa Ekonomisi, hayali bir sistemin teorisidir. Gerçek Kapitalist Sistemde bu teori çalýþtýrýlamaz. Ýktidarlar, felaketin sorumluluðunu bankalara ve mali kurumlara yüklemeye çalýþmaktadýrlar. Ancak, malileþme aslýnda tümüyle oligopollerin iþine yaramýþtýr ve karlýlýklarýnýn %40’ý sadece mali iþlemlerden kaynaklanmýþtýr. Ve bu oligopoller ayný zamanda reel üretim ekonomisinin hakim sektörlerini ve mali kurumlarý denetim altýnda tutmaktadýr. Mali oligopollerin hakimiyeti ekonomiyi bir sermaye birikimi krizine mahkum etmekte, bu da hem talep krizi (tüketim azlýðý) hem de verimlilik krizine neden olmaktadýr. Artýk oligopollerin hizmetinde olan mevcut güçlerin (üçlü ülke hükümetleri ABD, AB ve Japonya) ayný malileþme sisteminin çizgiye sokulmasýndan baþka projeleri yoktur.

Bunlarýn, sistemi eski haline geri çevirebilmeleri çok zor olacaktýr. Bunun için iki koþulu yerine getirmeleri gereklidir.

Birinci koþul, sisteme gereken ölçüde likidite saðlanmasý ki, bu astronomik düzeylerde, 2 trilyon dolar civarýnda olmalýdýr.

Ýkinci koþul ise, bu para aktarmanýn maðduru olan kesimlerin, yani daha fazla iþsizlik ve resesyonla, maaþlarýn düþmesi, emeklilik maaþlarýnýn azalmasýyla karþý karþýya olan kesimlerin, þimdi olduðu gibi, mücadele düzeylerinin zayýf ve bölünmüþ halde kalmasýnýn saðlanmasýný gerekli kýlýyor. Ancak bu gerçekleþse bile, birkaç yýl ya da birkaç ay içinde tekrar bir finansal çöküþün yaþanmasý kaçýnýlmaz olacaktýr.

Üçlü ülke hükümetleri Ekim 2008 öncesine dönmeyi baþarsalar da baþaramasalar da süreç çalýþanlarýn reel ücretleri aleyhine sonuç verecektir. Çalýþanlar þimdiden tepkilerini gösteriyorlar ve daha da çok gösterecekler. Bugünkü temel siyasi soru, mevcut sistemin sosyal kurbanlarýnýn olumlu, baðýmsýz, radikal ve tutarlý bir alternatif oluþturmaya muktedir olup olmadýklarýdýr.

Tarým sorunu gelecekte üçüncü dünya ülkelerinde her zamankinden daha fazla önem kazanacaktýr.

Halkçý ve ulusalcý bir kalkýnma modeli, üçüncü dünya ülkeleri için tek seçenektir. Toplumun demokratikleþmesine ve sosyal ilerlemeye baðlý ulusal ve halkçý alternatif, emekçi sýnýflarý bütünleþtirici bir kalkýnma perspektifini de içine almalý ve bir kýrsal kalkýnma stratejisiyle de tüm köylülerin topraða eriþimlerinin garanti edilmesi üzerine þekillenmelidir. Neticede, her biri bir krizin içine düþerek, hayatý zindan ettikleri kesim tarafýndan yok edilirler.

Sovyetizm çökmüþtür ve sosyalistler sosyal liberalizmde birleþmiþlerdir. Yine de sosyalist bakýþ açýsýndan baþka bir alternatif yoktur. Ne kapitalizmin alternatifi sosyalizm, ne de sosyalizmin alternatifi kapitalizmdir, bu ezilen kesimin sosyalizmin bürokrasisine ve kapitalizmin emperyalistine, kýsaca “gaflet, delalet, hatta hýyanet içinde olabilecekleri bilinen” vatan batýrýcýlarýna karþý mücadeleyle getireceði yeni sistem eski modelin yerini alýr. Böyle bir yeni sistem üretilmiþ midir?

Evet…

Mazlum milletlerin sosyalist olsun, kapitalist olsun emperyalist ülkelere karþý verdikleri mücadeleden doðan bu sistem Kemalizmdir…


*
Kemalizmin altý ilkeden ibaret, duragan bir ideoloji olduðunu iddia eden politikacýlarýn aklýnýn bir türlü alamadýðý þey, Kemalizm’in bu altý ilkeden deðil, sadece bir kuramdan oluþan bir DÜÞÜNCE SÝSTEMÝ oluþudur. O kuram, “AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK”dir. O altý ilke, bu kuramýn ýþýðýnda uygulanýr…
Bu kuramýn ýþýðýnda ÝNKILAPÇILIK ilkesi, bazýlarýnýn ifade ettikleri ve uygulamaya çalýþtýklarý gibi ideolojik bir devrimciliði ifade etmez.
Peki, neyi ifade eder diyorsanýz söyleyeyim: doðruyu ifade eder.
Ýki nokta arasýndaki çýzýða doðru denir.
Bir ucundaki noktaya liberalizm, diðer ucundaki noktaya kominizm denilen doðruya KEMALÝZM denir.
Kemalizm, ne liberalist ideolojilere, ne de sosyalist ideolojilere daha yakýn bir ideoloji deðildir. Her ideolojiye eþit mesafede duran, kendine münhasýr bir DÜÞÜNCE SÝSTEMÝDÝR. Saðýndaki yada solundaki, diðer ideolojilerden, o ideolojilerin iþine gelen her þeyinden yararlanýr, onlarý kullanýr ve böyle böyle kendini sürekli yeniler ve ileri taþýr. Ýþte buna ÝNKILAPÇILIK denir…
“AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK” kuramýnýn ýþýðýnda, DEVLETÇÝLÝK ilkesi, devletin her þeye hâkimiyetini ifade etmez. DEVLETÇÝLÝK ilkesi, özel ve tüzel kiþilerin, devletin kalkýndýrýlmasýndaki sorumluluklarýný ifade eder. Bu vatan için herkes üzerine düþeni yapmalýdýr.
“AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK” kuramýnýn ýþýðýnda, HALKÇILIK ilkesi de demokrasiyi deðil; devletin, vatandaþlarýnýn yaþamlarýný iyileþtirmekteki sorumluluklarýný ifade eder.
“AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK” kuramýnýn ýþýðýnda, MÝLLÝYETÇÝLÝK ilkesi ýrkçýlýða deðil, ortak kültürel yapýlanmalara dayandýrýlýr.
“AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK” kuramýnýn ýþýðýnda, LAÝKLÝK ilkesi, uhrevi inançlarýn, inanç sahipleri ya da devlet otoritesi tarafýndan, diðer insanlar üzerinde baský aracý olarak kullanýlmasýný önlemek için düzenlenmiþ kurallarý düzenler.
Ve “AKILCILIK VE BÝLÝMCÝLÝK” kuramýnýn ýþýðýnda, CUMHURÝYETÇÝLÝK ilkesi, devletin resmi ideolojisini belirler. Devletin resmi ideolojisinin uygulanma biçimi ise KEMALÝZM’dir…
*
Bakýn Ulu Atatürk bu konularda neler söylemiþ:

“Ne benim düþüncelerimi benimseyenler ‘Kemalist’, ne baþardýðýmýz devrimler ‘Kemalist Devrim’, ne de benim düþüncelerim ‘Kemalizm’ veya ‘Kemalist Ýdeoloji’ adý altýnda doktrinleþtirilebilir.”

“Biz bir savaþ kazandýk, savaþ alanlarýnda kazandýðýmýz zaferi yaptýðýmýz devrimlerle taçlandýrdýk. Daha da yapacaðýmýz çok þey var. Ancak kazandýklarýmýzýn ve yaptýklarýmýzýn tümü Türk Ulusu’na aittir. Her þeyi onun zeka ve maharetine ve çalýþkanlýðýna güvenerek yaptýk, doðrusu budur.”

“Ben arkamda dondurulmuþ, kalýplaþmýþ, deðiþmez doktrinler býrakmýyorum. Aksine yaptýðýmýz ve yapacaðýmýz doktrinlerin tümü geliþmeye ve yenileþmeye açýktýr. Þayet yaptýklarýmýz için ‘Kemalist Devrim’ sizlere de ‘Kemalist’ denirse, benim, ulusumuzun yücelmesi ve yükselmesi için savunduðum düþüncelerim ‘Kemalizm’ adý altýnda doktrin olarak sunulursa, ulus bundan çok zarar görür.”

“Benim düþüncelerim hiç bir zaman kalýplaþtýrýlamaz. Çünkü ben ulusuma medeniyeti ve onu yakalayabilmesinin yollarýný gösteriyorum. Medeniyet de düne bakmakla veya günü yakalamakla elde edilemez. Medeniyet bilimin yolundan geçer. Öyleyse medeni uluslarýn ne doktrinlere ne de kalýplaþmýþ yaptýrýmlara ihtiyacý vardýr. Benim söylediklerim ve bizim yaptýklarýmýz ulusumuzun medeni uluslar arasýndaki yerini almasý içindir. Gerçekçi, akýllý, mantýklý düþünmeyen uluslarýn medeni alem içinde hem yerleri hem de þanslarý yoktur. Medeni toplum olma þanslarý ise hiç yoktur.”

Atatürk; ideolojileri reddettiði gibi, O’nun saða veya sola çekilmesi de doðru deðildir.