1
…ŞİMDİ “YOK” OLDUM…
Özledim
Ellerim
üşüyor
Ve bu gece
şiirime usul usul yağıyor kelimeler
Bir kirpik
düşüyor yel değirmenine
Rüzgârın
ellerinde savruluyor Nisan’ım
Alev alev bir
sonbahar kalıyor bana
Korkularımın
saçlarına bırakıyorum nefeslerimi
Kan revan
içinde,yerin dibinde,
Gönlümün
mahzenindeyim
Yoruldum
Varıp,gidiyorum
yalnızlığa
Hayal
denizimde yüzüyor hâlâ özlemim
Basmıyor
ayakları yere bir türlü
Gökyüzünü
silme vakti kendim için
Ve aşkım
için…
En çokta
mavilerim için
Bu dert
yumağı çok yalnız
Bulutlar
yumağı ağdı ağdı
Gözyaşlarım
aktı birkaç dakikalığına sokak kaldırımlarına
Ay doğdu
Bülbüllerin
sesi kesildi
Yırtıldı
güllerin yanağı
Sessizliğim
tozlandı
Eksildim usul
usul
Bu gece
kalbimi avutmam lazım
Kayboluyor
mavi
Ve
bir leylâk rengi sonbahar geçiyor ömrümden
Ayrılık
solgunu sessizlik içinde kaldım
Mavilerim
ikinci kez o sessizliğin içinde akmaya başladı
Âsumandan
yere
Kelimeler
ikinci kez kıpırdadı
İkinci kez
rüzgâr bir yanımdan esip,
Öbür yanımdan
çıktı
Kırık
kanatlarımı bağladım mavi bir kurdela ile
Ve ruhuma
düşen ateş
Üşüttü
Sarstı beni
kör karanlıkta
Sandım ki
çoktum
Şimdi “yok”
oldum
…gece
yalnızlıklarım…23:20 /01 kasım 2016