YEÞÝL YEÞÝL

     Yeþilliðe uzandým bir ara. Denize, yeþilliðe, gökyüzüne bakmak huzur verirmiþ ya insana; ben de doðaya baktým yeþil yeþil. Týpký manzarayý yudumlar gibi, mucizeleri içime çeker gibi, ilim ýþýðýný içimde hisseder gibi. Etrafýma baktým yeþil yeþil. Toz pembe hayal kuranlar mutsuz olur geçici duygularla ve pembe diziler umut vermez insana þu fani dünyada. Yeþile uzanýp onu avuçlamak… Güzeldir, sevimlidir yeþilin rengi. Camilerin mimarisi, tabuttaki seccade, çýnar aðaçlarý, gezindiðim bahçe, kuþlarýmýn mekâný, kýsacasý çoðu þey hep yeþil renkteydi iþte.

     Yeþile imrendim bir ara. Aðaçlarýn yeþilinden sarýsýna her hâliyle yarataný zikretmesi, ýþýldayan nehrin ahenkle doðaya sarýlmasý, topraðýn mis gibi kokusuyla içimizi ýsýtmasý farklý diyarlara götürdü ellerimi. Ellerim ki pamuk beyazlýðýnda yumuþacýk bir dokunuþ. Gözlerim ki rengi yeþil olmasa da zümrüt yeþilini arayan bir can. Kulaklarým ki yeþim taþýnýn týnýsýný nazar deðmesin diye dedikodulardan arýndýrýp sessizliði saðlayan bir ulak. Burnum ki doðanýn tüm yeþilliðini, mis gibi kokusunu tüm vücuduma armaðan eden bir organ. Dilim ki tatlý dille konuþmayý tembihleyip asla gönül yýkmamamý nasihat eden bir öðretmen. Beþ duyu organýmýn bir meclis gibi beni kollamasý yüreðime iþledi o an.

     Yeþilin yeþillikle dansý… Yeþil rengin tüm renklerle niþaný… Yemyeþil doðanýn her þeyle arkadaþ olmasý… Ne çok söz vardý yeþile dair. Kelimeler þekerli sakýz tadýnda dilimde tatlandý da ifade edemedim yeþilin önemini. Yeþil yeþil baktý gözlerim elâ ve mavi gözlü insanlara. Yeþil yeþil oldu fikirlerim fazla düþünmekten, týpký otlayan semiz inekleri andýrýrcasýna. Yeþil yeþil oldu duygularým, cümleler kalemime dokundukça. Yeþile büründü mürekkebim, ilham perim yaklaþýnca. Yeþil yeþil ufalandý toprak, kum saatimdeki vakit ‘elveda zamaný’ olunca. Yeþil yeþil satýrlarýmý okuyucuya býraktým parmaklarým yorulunca.