YAPRAK MÝSALÝ

     Bir türkü dalgalandý yüreðinde ve o türküyle coþtu yaprak. Yapraðýn türküyle neþesi güneþi bile hayran býraktý. Ezgi kokan ellerden, meyve kokulu bahçelerden uzanýp da koþup geldi yaprak. O bir aðaca aitti ve ondan ayrýlmasý da güçtü. Kolay deðildi poyrazla mücadele etmek. En ufak bir yele karþý yüreðini siper etti yaprak. ‘Yüreðim seni sevdi’ dercesine dallarýna uzandý. Dallarý ne güzel ve ne kuvvetliydi. Mis gibi toprak kokusu buram buram burnunda büyüdü yaðmur sonrasý.

     Yaprak misalidir insan da. Tam bir hedefi olmayýnca rüzgâr nereye eserse oraya salýnýr gider. Ýçimizdeki derya, bir çiçek bahçesine dönüþür yeþili ve doðayý yürekten sevince. Alevlenen kâðýttaki son harfler sonbahar yalnýzlýðýný ilkbahar ýlýklýðýna katýp sararan yapraklarda hüzünlenir.

     Sonbaharda dalgalanan bir tüy kadar hafifti yaprak. Dertsiz tasasýz, kendi hâlinde insanlar olur ya hani. O da kimi zaman tüy gibi hafif hissederdi yel onu salýndýrdýkça. Mukaddes yüke hamal deðildir bilgi, o da bilmek istercesine ilim hamallýðýna bürünmek istedi. Erdem ve bilgeliðin gücünü kasýrgada sýmsýký mücadele verirken hissetti. Cam kýrýðý bir düþ gölü gibiydi yaðmurda ýslanan nefesi. Bir yaprak da olsa yaþama dair tüm güzellikler içinde gizliydi.