Kadýn haykýrýyordu çarþýnýn ortasýnda: "Nankörsün evet nankör..."  diye. Gök gürlüyordu ama kadýnýn sesi göðü bastýrýyordu. Bir insan nasýl da ciðerden yanar, nasýl da içten aðlar, onu ispat ediyordu cümle aleme kadýncaðýz. Gürleyen gök saðanaða gebedir, kadýn da gözyaþýna...

            Ah cancaðýzým, kadýncaðýzým!  Benimde yaralandýðým dostlarým oldu, yüreðimden vurdular.Hiç acýmadýlar hani þöyle açýp da göðüs kafesimi gösterebilseydim yüreðimdeki yaralarý oturup benimle acýmý çekerdin. Bundan þüphem yok çünkü ayný yerden yaralananlar birbirinin halinden iyi anlar diye düþünüyorum.

            Yaðan yaðmurun altýnda  akan bir ton gözyaþý...Sana bunu reva görene yuh olsun, seni böylesine içten aðlatana, gözyaþlarýna kýyana, canýný üzene yuh olsun! "Nankörlük be üstadým, kýzdýðým budur!" dedi aðlamaklý. Nankörlük mü? O zaman iyi dinle beni. Önce þu yaðmurun altýndan kaçalým; bir çay ocaðýna yahut kahve diyarýna kapak atalým olur mu? Öylesine masumane bir "Olur" dedi ki gök üzerime yýkýldý adeta! Gözlerimde yaðmurlar aktý ömrümün has bahçesine. Oturduk bir kahve diyarýnda. Islaktýk ama kimin umurundaydý.Buram buram yalnýzlýk kokuyorduk, dem tutuyorduk, telve oluyorduk hayalimizde büyüttüðümüz fallara.Ýnanmayýn yine de siz bu anlattýklarýma! Uzun konuþacaðým ve sen de uzun dinleyeceksin beni yani susarak... Nankörlük üzerine anlatacaklarým diyeceklerim var. Maksadým muhabbet olsundu, onu bir an için de olsa fýrtýnalý ruh halinden sakin limanlara taþýmak istiyordum.

            Bir gün nankörlük yapan birisine þunlarý söylemiþtim hafýzamda kaldýðý kadarýyla onu söylemek istiyorum sana. Eksiðim olabilir ifade olarak, yanlýþým, belki de öfkem... Beni her halimle hoþ görmeni istiyorum.

            "Sana güzel þeyler söylemek isterdim: ahde vefalý, insana saygýlý, kýymet bilir diye. Hiçbir þey diyemiyorum bunlar adýna. Ve sana sarf edecek güzel sözlere kýyamýyorum. Boþa gider diye de hayýflanýyorum.

            Sana güzel þeyler söylemek isterdim: Cemal diyecektim yüz güzelliði anlamýnda. Lakin ce'si gitti mal'ý kaldý sana güle güle kullan lakabýný. Bu da benim  sana nankörlüðün için hediyemdir. Hem cana gelen sana gelsin diye espri de yapýyorum. Bil görmediðin kýymetimi, anlamadýðýn hikmetimi!

            Sana güzel þeyler söylemek isterdim. Lakin mevzu sen olunca o kadar kurak oluyor ki dilim, bir çölleþiyor ki, bir yavanlaþýyor ki o kadar olur. Ne mübareksin ki nankörlüðün bereketini de götürüyor. Þimdi gözümde bir kuru dalsýn orta yerinde çatlarsýn.

            Sana güzel þeyler söylemek isterdim. Gül diyecektim mesela ve sen hemen kokacaktýn. Bülbül diyecektim þakýyacaktýn güle olan aþkýný. Aþk diyecektim dolu dolu yaþayacaktýn aþkýný. Nereden bilecektim olacaðýný dünyanýn en þaþkýný? Bana sorarsan sen aþmýþsýn kendini. Yaratmýþ olduðun hayali daðlarýn zirvesinde tek baþýna krallýðýný ilan edip yaþýyorsun. Bana sorarsan ise bir zulmetin içinde belaný arýyorsun. Ýyiliðin içinde kötülüðü, güzelliðin içinde çirkinliði... Hani yakýþmýyor da deðil sana! Yani þunu diyorum pek de þýk duruyor üstünde nankörlük! Nereden bilecektim aç olduðunu insanlýða, mahrem olana dikilen bir göz olduðunu, helal olana savrulan bed bir söz olduðunu? Nasýl anlayacaktým gözlerine bakýp da insan olduðunu, deðere deðerle karþýlýk verdiðini, iyiliði tüm yüreðinle karþýladýðýný... Meðer bunlar sende bir safsataymýþ. Seni ihata eden nankörlüðü görmek için bana da gözlük lazýmmýþ. Nan gibi kutsal sayýlan nimetten sayacaktým seni. Allah korumuþ beni ki, senin gibi kalp gözü kör olana muhtaç etmemiþ, baþ eðdirmemiþ, kul eylememiþ... Nankörlüðün adý bende þimdi senin adýndýr. Ýyilik bilmezsin, söz dinlemezsin, hak bilmezsin. Bir kuru ekmeksin bana tatsýz tuzsuz, kayýtsýz kuytsuz, parasýz pulsuz... insanlýktan yana nasiplenmemiþ kocaman bir çulsuz!

            Sana güzel þeyler söylemek isterdim. Çiçeklerden bahsedip kuþlardan dem vurmak isterdim. Baharý anlatacaktým yemyeþil, þýrýl þýrýl akan sularý tasvir edecektim sana. Daðlarýn heybetini, ustalarýn maharetini ifade edecektim ve insanlarýn kaypaklýðýný, samimiyetsizliðini... Ama bütün bunlarý bir kenara itip bir çocuðun gülüþünü tasvir edip anlatacaktým sana. Sebepsiz mutlu olmayý, gülümseyebilmeyi ve haykýrabilmeyi...

            Sana güzel þeyler söylemek isterdim. Kucak dolusu sevgi sözcükleri, kalp dolusu övgü ama deðil iþte hak ettiðin aðýz dolusu sövgü! Dile dolanan ve iþlenen nankörlük denilen  örgü... Ömrüm hep çile iþte gördüðün gibi... Ýyilik bilmez, þükretmez,  minnet eylemez. Kalkýp da bize yok yere naz eylemez. Nazým ne de güzel ifade etmiþtir seni. Okuduðumda aklýma gelen ilk sen oldun. Bu denli mi isabetli tarif edilir bir insan, bu kadar mý güzel çizilir þablon þappadak oturuverdi bendeki sana? "bazýlarý kör'dür, bazýlarý nan'dýr / bazýlarý da nankör'dür" diye yazmýþ ya  mavi gözlü koca yürekli þair, bize de buna alkýþ tutmak icap eder. Nan Farsçadýr ve ekmek demektir. Kör ise Türkçedir görme yetisini kaybetmiþ olan demektir. Bu iki kelime yan yana geldiðinde ise elindeki ekmeði görmeyen, kýymet bilmeyen, deðer vermeyen anlamýnda "Nankör "çýkar ortaya. Bu da benim sana burada yapmýþ olduðum en harbi kapaktýr .Sana bu kapaðým annenin ak sütü gibi helali hoþtur. Bir de kediye derler nankör külliyen yalan,  insandýr en büyük nankör, kedi insan olursa ancak olur nankör!"

            Nasýl konuþtum bu kadar, niye konuþtum bilemedim. Ama o aðzý açýk pür dikkat beni dinlemiþti.  Sadece "Teþekkür ederim." dedi "Yüreðime tercüman oldun." Onun bu serçe yürek hali canýma deðen bir aðrý oluyordu. Onun bu dünyadaki bütün acýlarýný içime çeken bir vakum olmayý ne kadar da diledim rabbimden o an.

            Ýkimizde þahit olduðumuz nankörlükleri yok sayarak çýktýk kahve diyarýndan yürek yüreðe. Geride iþte bu sözler, gözyaþlarý ve saçýlmýþ olan beddualar kaldý geriye. Kahvenin telvesinde kalp resmi vardý bir de!