Araf’ta Günbatımı
Onun gözleri kahveren/giydi! Günbatımına çeyrek kala gibi ışıldardı bakışları
Bu yüzden;
En çok siyahı yakıştırırdınız bana
Ben griye tutuşurdum,
Mezar taşlarında kaybolan renkler gibi
Soluk benizli;
İki arada bir derede bir renk;
Özlemeye değecek özlemlerim hiç olmadı! Ve ben özlemeyi de bilmezdim Senin oldu mu?
Hiç sana dair masallar hatırlamaz aklım.
Ancak;
Hep kırık dökük bebekler sevdi ellerim.
Yokluğumu ürkütmemek için
Adımlarım hep ağır basar kaldırımlara,
Sonbaharda dökülen yapraklara narin basar ayaklarım.
Ellerim gibi!
Bakışlarım gibi!
Ve hep gün batımlarında kaybederim kendimi
Apansız gelecek misafiri bekler gibi
Bir mezar taşının gölgesinde bekler adım..
ve hiç yalnız kalmam koşup gelir yalnızlığım
yaslar başımı göğsüne
düşlerini temizlemekten yorgun düşerdim
kirli sabahlarım olurdu
şimdi ellerim kimsesiz büyüyor
uzamış diyor görenler
Bakir/e bir ölüm bozarken düşlerimi maviler küçülüyor göğsümde.
ve aynalarda büyüdükçe küçülen bir akis
aynadaki ne sen nede benim
peki ben kim im ???
Şair:LEMİDE
Yorum:AYTAÇ
2013
(
Araf’ta Günbatımı başlıklı yazı
ŞairDüşler tarafından
11.03.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
