Online Üye
Online Ziyaretçi
Sustum diyorum,
Çünkü, konuşmak çare değil!
Sevgini ummaktan
Sonra da bulamamaktan
Kalbim öylesine yorgun,
Öylesine yorgun!
!...
Sustum…
Seyrediyorum gerçek yerine hayalini!
Geçmişine tanık
Aynalardan yansıyan gölgelerini…
Tıpkı yeni doğan ay gibi
Doğar her gece anlık,
Karanlıkta dolaşırken izlerini
Yalnızca seyrederim,
Öylesine yorgun…
!...
Sustum…
Güneş varken, sensiz üşümekten
Yaz diye kanıp da, çıplak tenimle bölüşmekten…
Sonra da acıyla
Yatağa düşmekten,
Öylesine yoruldum!
!...
Sustum…
Akan duş suyunu
Kumsala değen dalgalara benzetmekten
Bile bile huyunu…
Gururumu incitmekten
Öylesine yoruldum!
!...
Sustum…
Dudaklarıma kelepçe vurdum
Yalnızlık zindanlarına özlemini kurdum!
Her ayak sesini
Sevgilinin neşesi
Sandım...
Ve bakar gibi haşırda dirilişime, daldım…
İrkildim
Titredim
Öylesine yoruldum!
!...
Sustum…
Yağmur yağdı zannettim
Gözyaşlarım akarken
Hıçkırıklarım şimşek oldu
Yere düştüm,
İri taneleriyle dolu,
Düştükçe yoruldum…
!...
Sustum…
Kütüphane dolusu kitap okudum
Anlasın diye halı, kilim dokudum
Yine de anlamadı…
Kahroldum,
Öylesine yoruldum…
!...
Sustum…
İçimden dedim ki, ben kimim onun için
Konuşsam, bu hayalimi anlasa da, niçin?
Bir tufan olup yağdım için için!
Öylesine Yoğruldum…
!...
Doğruldum!
Baktım son kez ela gözlerine
Peki, peki, sustum...
Saffet Kuramaz