ŞİİR'İN OLMAK; KALEMİNİN UCUNDA!
bir şiir olmak vardı
yüreğinden süzülüp
kaleminden satırlara dökülen
gülümseten bazen hüzünlendiren
sayfalara özlem sagdıran
kaleme hasret yazdıran
bir şir olsaydım
bahar olup çiçek açtıran
mis kokular yayan
satırlara kelebekler konduran
kuşların konup cıvıldaşacağı dalları olan
bir şiir olmalıyım
dökülmeliyim hece hece dudaklarından
serbest olmalıyım bendsiz nehirler gibi
çoşkun akmalıyım ruhundan
sayfaya damlamalıyım kaleminden
bir şiir olmalıyım
senin elinden sana bana bize yazılan
senin gözünle sana bana bize bakılan
senin dilinle canı gönülden bize okunan
sen okurken güller açmalıyım mutluluktan
mavi beyaz misler gibi kokan
bir şiir olmalıyım
kış'ında lapa lapa kar olup saçlarına yağan
çiçeklenmeliyim rengarenk bahar'ında
mest olmalıyız kokularında
yaz'ında neşen olmalıyım
sevgi denizinde çoşmalıyım
tutmalıyız güz'ünde toprağa düşmeden
bitmesin diye azalan ömrümüzü avuçlarımızda
bir şiir olmalıydım kaleminin ucunda
rüzgar olup efil efil saçlarını okşayan
yanındaymışım gibi seni sana anlatan
şiir ellerinle tutup şiir gözlerinle baksan
öpseydin şair dudağınla
şiir dudaklarımdan
olsaydım şiir yüreğimle yüreğine dokunan
sayfa sayfa hece hece bir tek sence okunan
duygu seline kaptıran
aşkla dolup aşk taşıran
koklanarak öpülen nefes gibi solunan
bir şiir her satırı aşk kokan
senin yazdığın benim senin değil; yalnızca bizim olan...
6 / 7 / 2017
Mlk
