.
 
Ansýzýn, biri var, dedin.
Gökten yýldýzlar kaydý!
Yer ayaklarýmý yaktý!
Kara kurþununu ihanetin
Alnýmýn tam ortasýndan yedim.
Kimdi, diyemedim.
Ne fark ederdi sevgilim?
Seni elimden almýþtý ya…
En büyük aþkýmý çalmýþtý ya…
Hýrsýzýmý bilmek istemedim.
 
Son vedaný bile etmedin.
Kapýdan ölgün akþamlarýn ýþýðý gibi,
Süzülerek, öylece çýkýp gittin.
Nereye yiðidim, de diyemedim.
Beni böylece býrakýp, nereye?
Bu vurguna daha hazýr deðilim.
Kokun olmadan nefes alamam!
Sana dokunmadan uyuyamam!
Ellerimi býrakýrsan, düþerim.
 
Kavlimiz böyle miydi, hatýrla.
Düþlerimizde, hasret ormanlarýný,
Ateþe verip yakmýþtýk oysa!
Aþkýmýzýn her tomurcuklanmasýnda,
Gecelerimize cemreler düþerdi.
Kaderimizi çözülmez baðlardý,
Kýrk düðümlü yeminlerin.
Ne zaman ayrýlýktan söz etsem,
Kirpiklerin inceden pus toplardý;
Kahverengi yanardý gözlerin,
Masum bir çocuk gibi aðlardý.
 
Hiç arkaný dönmezdin sen bana.
Seyretmediðimiz gün batýmlarýnda
Aþkýmýza kýzýlý çalacaktýk daha.
Gölgesinde dizine yatacaðým
Aðaçlar, henüz ince fidanlarda.
Saçýmýn her bir teli aklaþmadan,
Bütün çizgilerini görmeden yüzümün,
Hani, bitmezdi yüreðindeki sevda?
 
Ýhanet renginde ayak izlerinle git.
Git, kimdi diyemediðim hýrsýzýma.
Esirgediðin en son vedamla git;
Sýrtýna yapýþtýrdým bakýþlarýmla.
 
Mücella Pakdemir