YÜREĞİM ÇOK ÜŞÜYOR
Yağmurun
habercisi
Rüzgârla
söyleşirken ağaçlar
Bir
serinlik sarar bedenleri
Ve
dökülüverir bulutun gözlerinden
Bir
rahmet ki ab-u hayat incisi…
Islanan
ellerim morarmış
Ama
acır yüreğim çünkü
Kırılan
umutların yarasıdır bu
Her
ne kadar gücünü yitirse de insan
Yaşlandıkça
gölgesi meğer büyüyormuş
Çekilen
çilelerin yeşerttiği
Dallarındaki
tecrübe yapraklarının
Hazanda
renkleri sararıp soluyormuş
Yaşlanan
her canlı
Rahmetle
hayat bulmuş yaşarken
Hep
bir sondan korkmuş yüreği heyecanlı
Hani
nerede o ellerimden tutanlar!
Bir
zamanlar gölgesine sığındığım
Minicik
eller kayboluyor şimdi
Sıcacık
ellerimin içinde üşümüş ve korkak
Aynaya
bakıyorum şaşkın
Saçlarıma
ve sakallarıma karlar yağmış
Ömrüm
kışı yaşıyor
Ama
ellerim artık sıcak
Canımdan
kopan canlarım
Göz
göze geliyorum minicik
Sevgi
dolu gülümseyen yüzlerle
Şefkatle
titriyor yüreğim
Ellerimi
bırakıp gidenleri düşünüyorum
İçimden
tanıyabilir misiniz acaba beni!
Dönmüş
olsanız diyorum
Gönlüme
ateşten bir hasret düşüyor
Nerede
o eski heyecanlarım!
Duyun
kalbimin sesini
Yanımda
hissetmek istiyorum tekrar
Dokunun
uzaklardan yüreğime kocaman yüreğinizle
Ömrümün
kış mevsimidir artık
Yüreğim
çok üşüyor!
01-04-2015
Şair,
Burhan AKSU