. Bu sıkıcı şehrin garında buğulu gözlerimizle ne işimiz var? Hüzün damlıyor gökyüzünden; zamanımız dar. Sevda yolumuzun son adımı burası. Elveda oluyor, “Kendine iyi bak!” dileklerimizin arası. İçinde kırık dökük ne varsa, sakın söyleme. Götürdüğün resimlerimi okşa her yağmur yağdığında. Yanında olmayacağım ya… Aklımda kalırsın. Söz ver bana; penceren açık uyuma, hastalanırsın. “Dur, gitme!” demem için bahanem kalmasa da, Her akşam masaya senin için bir tabak daha koyacağım. Ebediyen döndüğün sırtını ve buz kesilen ellerini arayacağım. Yine de kalbimi dinleyip, sarmaşığımızı kurutmayacağım. Kâbuslu bir gece vakti öperek uyandırman için, Balkon kapım daima açık kalacak, tırmanasın diye. Utanıyorum ısrarımdan ama aşk bu işte! Sana engel olamayacağımı biliyorum. Biliyorum ki asla geri dönmeyeceksin. O sebepten böyle saçmalıyorum. Ne yapabilirim ki? Hâlâ deliler gibi seviyorum. Ne garip, değil mi? Umurunda değiliz etrafımızın. Bunca kalabalığa rağmen şahidi yok ayrılığımızın. Otobüsün camına yapışmış yüzünü sakla ve git! Unutursan affederim, “Hata bendeydi.” derim. Yanağına kondurduğum ateş, gözden kayboluncaya kadar
sönmesin istiyorum. Suskunluğundan anlıyorum; artık tek başıma ıslanacağım. Kahretsin! Gönül çelen solgun çiçeklerinle avunacağım. Mücella Pakdemir
( Aşk Bu İşte! başlıklı yazı M.Pakdemir tarafından 14.10.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. ) Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
