Ateþ düþmeye görsün, ne ev kalýr ne ocak;
Erer külle murada, sanma ki biraz yanar.
Bað bahçe alazlanýr, dolanýr köþe bucak;
Yutar dalý, yapraðý; çiçekte kiraz yanar.
 
Zýrhýný giyinse de kâr etmez cihangire,
Ahuya rastlayýnca sanýlandan tez yanar.
Kaderine yenilip rýza gösterir Bir’e;
Ol Ýlahî emirle yürekteki buz yanar.
 
Kirpiklerin ucundan kývýlcýmlar savrulur;
Tutuþan bakýþlarla bir çift ala göz yanar.
Gönüller derya olsa söndüremez; kavrulur;
Cazibeye kapýlan maþuktaki yüz yanar.
 
Titretir kahve tutan, pembe, beyaz elleri;
Aþkýn hararetinden fincandaki tuz yanar.
Kavl-i karar edince havalanýr tülleri,
Duvak bir yana düþer; zifaftaki kýz yanar.
 
Maharet ozanda mý mýzrapta mý; bilinmez,
Vurunca tellerine, inildeyen saz yanar       .
Kaç yýl geçerse geçsin yâr hayalden silinmez,
Mazi depreþir birden; yara kanar; iz yanar.
 
Meþveret meclisinde tutulurken mazbata,
Sevdanýn karþýsýnda sultan susar, söz yanar.
Hokka temize çýkar divitte ise hata,
Ýnce elekten geçer, son hesapta öz yanar.
 
Mücella Pakdemir