Hiç umut yoktu, diye düþünürken
var olur zaten umut
hiç umut yoktu aþka dersin
kavuþmak hayal dersin
bir de bakmýþsýn kardelen gibi
hiç ummadýðýn anda
bir þeyler tutuþuverir kanýnda
gün yüzüne çýkar umut
öfkeden ve kaybetmekten býkar umut
o soðukluklarý alýp hayat olur aþk olur
yanar yanar gönülde köþk olur...


umudun rengidir mavi
kimi zaman kan kýrmýzýdýr albayrak gibi
kimi zaman yeþil
kimi zaman baþýmýzda eser efil efil
güneþin daðlarýn ardýnda parýldamasýdýr bazen
bir çocuðun elinde ki balondur


Hiç umut yoktu 
ne Çanakkale'de ne de baþka cephelerde
biz dirilttik umudu
Rabbýn dilemesiyle
bir kuru ekmeðin bir tas çorbanýn sýcaklýðýnda
biz yaþattýk yüreklerde gönüllerde...


umut hep vardý aslýnda
arayýp da bulmasýný 
yaralarý sarmasýný bildikten sonra
odur bizi ayakta tutan
odur bizi yýktýrmayan yerle bir etmeyen
vatan sevgisini yüreðine koyduktan sonra...